No Admission to Heaven

When the Taliban rolled into Kabul in September 1996, sixteen decrees ere broadcast on Radio Sharia. A new era had begun.

1)Prohibition against female exposure.

  It is prohibited for drivers pickup women not wearing the burka, on pain of arrest. If such women are obsereved out on streets, there homes will be visited and their husbands punished. If the women wear inciting or attractive cloths, and they have no close relative with them, the driver must not let them into the car.

2)Prohibition against music.

   Cassettes and music are forbidden in shops, hotels and rickshaws. If a music cassette is found in a shop the owner will be imprisoned and the shop closed. If a cassette is found in a vehicle the vehicle will be impounded and the driver imprisoned.

3)Prohibition against shaving.

  Anyone who has shaved off or cut his beard will be imprisoned until the beard has grown to the length of a clenched fist.

4)Mandatory prayer.

  Prayer will be observed at fixed times in all districts. The exact time will be announced by the Minister for the Promotion of Virtue and the Extermination of sin. All transport must cease fifteen minutes before the time of prayer. It is obligatory to go to the mosque during the time of prayer. Any young man seen in shops will automatically be imprisoned.

5)Prohibition against the rearing of pigeons and bird-fighting.

  This hobby will cease. Pigeons used for the purpose of games or fights will be killed.

6)Eradication of narcotics and the users thereof. 

  Abusers of narcotics will be imprisoned, and investigations will be instigated to flush out dealer and shop. The shop will be closed and both criminals, user and owner, will be imprisoned and punished.

7)Prohibition against kite flying.

  Kite flying has wicked consequences., such as gambling, deaths among children and truancy. Shops selling kites will be removed.

8)Prohibition against reproduction of pictures.

  In vehicles, shops, houses, hotels and other places, pictures and other portraits must be removed. Proprietors must destroy all pictures in the above mentioned places. Vehicles with pictures of living creatures will be stopped.

9)Prohibition against gambling.

  Centers of gambling will be flushed out and the gamblers will be imprisoned for one month.

10)Prohibition against American and British hair styles.

  Men with long hair will be arrested and taken to the Ministry for the Promotion of virtue and the Extermination of  sin to have their hair cut. the criminal will be pay the barber.

11)Prohibition against interest on loans, exchange chargers and chargers on transactions. 

  The above three types of money-changing are forbidden by Islam. If the rules are broken the criminal will be severely punished.

12)Prohibition against the washing of  clothes by river embankments. 

  Women who break this law will be respectively picked up in the manner of Islam, taken to their house and their husbands severely punished.

13)Prohibition against music and dancing at weddings.

If this prohibition is broken the head of the family will be arrested and punished.

14)Prohibitions against playing drums.

The religious oligarchy will decide the appropriate punishment fore anyone caught playing drums.

15)Prohibition against tailors sewing women's clothes or taking measurements of women.

  If a fashion magazines are found in the shop the tailor will be imprisoned. 

16)Prohibition against witchcraft.

  All books dealing with the subject wil be burnt and the magicians will be imprisoned until they repent.  

In addition to the above sixteen decrees, a separate appeal, aimed at Kabul's women, was broadcast.

"Women, you must not leave your homes. If you do, you must not be like those women who wore fashionable clothes and make-up and exposed themselves to every man, before Islam came to the country.

  Islam is a religion of deliverance and it has decided that a certain dignity belongs to women. Women must not make it possible to attract the attention of evil people who lustfully upon them.. A woman's responsibility is to bring up and gather her family together and attend to food and clothes. If a woman needs to leave the house they must cover themselves up according to the law of Sharia. If women dress fashionably, wear ornamented, tight, seductive clothes to show off, they will be damned by the Islam Sharia and can never expect to go to heaven. They will be threatened, investigated and severely punished by the religious police, as will the head of the family. The religious police have a duty and responsibility to combat these social problems and will continue their efforts until the evil is uprooted."


I found all this stuff in `The Bookseller of Kabul" by Asne Sierstad". You must remember that these restrictions and laws are not made by Islam but by the people who suffer from megalomania hiding behind the name of Islam. Now the Taliban reign belongs to history as well as these laws. Anyhow somewhere on this earth these types of restrictions may have trampled human liberties and human rights..  

Read More

කොළඹ හා අඩහදයා

තුන්මුල්ලේ හන්දියේ ඇති හැම පාරකට ම අතුළු වන තැන මාර්ග බාධක මුර පොලවල් තිබුන ද ඒවා පසු කරන තැන ම රඹුටන් හා දූරියන් වෙළෙන්දොත් හිටියා.




"බලපන් අතන තුවක්කු මෙතන රඹුටන්. ඔන්න ඔතන චයිනීස් රෙස්‍ටුරන්ට්, අන්න අතන සුපර්මාර්කට්. එතකොට අන්න..." රවී ඔහුගේ ගෙල පි‍ටුපසට හරවා කිව්වා. සැරදා, දුන් දාගෙන ඇදිල ගිය මට්ටක්කුලිය බස් එකක් නිසා රවී අන්තිමට කිව්ව එක අහුනෙ නෑ."ඒක හරි" ඔහු කිව්වා.
   කොළඹ නම් නගරයේ ඇති එක් අසිරියක් නම් එය මරන තුනක් මැද පැණි කන උන්ගේ නුවරක් වීමයි. කණ්ඩායම් තුනක් තුවක්කුවෙන් රට කරවන්නට තරගෙක යෙදී සිටියත්, කොටි බෝම්බ, ආන්ඩුවෙ බෝම්බ, දේශප්‍රේමී බෝම්බ, මැර බෝම්බ, අත්බෝම්බ, කාර් බෝම්බ, බිම්බෝම්බ මොන...ම්බ පිපිරුවත් කොළඹ නෙමෙයි බයවෙන්නෙ. මෙතන බෝම්බයක් පුපුරන කොට අතන පොතක් දොරට වැඩියා. මෙතන වෙඩි වදිල වැටෙන කොට අතන බර්ග්මාන්ගෙ චිත්‍රපටි උළෙලක්. එක තරුණයෙක් අතුරුදන් වෙනකොට තව තරුණයෙක් වේදිකාවක ගැලීලියෝ රගපෑවා. විශ්ව විද්‍යාල ශිශ්‍යයෙකුගේ හිසට ඇමති පුතෙකුගේ මැරයො පරාල ඇණ ගහනකොට කථිකාචාර්ය වරයෙක් තව ඇමතියෙකුට පොතක් පිළිගන්නනවා. විශ්ව විද්‍යාලයක් වැහෙන කොට කේම්බ්‍රිජ් එකක් ඇරෙනවා. දේශජ විද්‍යාවක් ගැන දාර්ශනික සාකච්චාවක් ඉවර වෙලා දෙකට බෙදෙන සුජාත සරසවි ශිශ්‍යයො දෙපිල බෙදිල ක්ශනික කෝපෙන් බයිසිකල් චේන්, යකඩ පොලු, වැලි පුවරවපු බෝතල් වලින් ගහගන්නව. සරසවි ශිශ්‍යයාට ක්ශනික කෝපෙ එනකොට ඒ ආයුධ පදුරු අස්සෙන්, කමීස අස්සෙන් පහල වෙනව. අවිහින්සාවාදය ගැන සම්මන්ත්‍රන්යක් ඉවරවෙලා වඩින තරුණ භික්ශුවක් තම්න්ට පහර දෙන්න එන අනික් පිලේ මහණෙක් බය කරන්න සිවුර අස්සෙන් දැලි පිහියක් ගන්නවා. කොළඹ නම් අසිරිමත් නගරයක්. "ඕක තමයි මම කොළඹට කැමති!" මේ අසිරිමත් කොළඹ ගැන ප්ලේන්ටී බිබී කතා කරපු දවසක රවී කිව්වා. මේ විකාරරූපී අසිරිය දකින්නට තමන් පෙලඹවූයේ රවී බව දමයන්තට මතක් උනා. එවිට ම රවීගේ ට්‍රේල් බයික් එක වන්ගුවක් ගත්තෙන් දම්යන්ත රවීගේ සවිමත් දෙවුර තදින් අල්ලගත්තේය.
    "කොහෙද මේ යන්නෙ?" දමයන්ත ඇහුවා.
    "ඇයි උඹට මාව තවත් අවිශ්වාසද?" රවී ඇහුවා.
     රවී මෝටර් සයිකලය ඉන්ග්‍රීසියෙන් කතා කරපු සිකියුරිටි කෙනෙක් හිටපු ගේට්‍ටුවක් ලග නවත්තල සුඛෝපභෝගී පුස්තකාලයට ඇතුල් වුණා. මේ බ්‍රිටිශ් කවුන්සිල් පුස්තකාලෙ බව දමයන්ත වටහා ගත්තා. "ඕන පොතක් ‍තෝරල මගෙ කාඩ් එකට අරන් දෙන්නම්. මරු කෑලිත් එනව මෙතෙන්ට කැරකිල බලපන්" රවී කිව්වා. එහි ගැවසෙන්නන්ගේත්, පොත් රාක්ක තබා තිබූ ආකාරයේත් වූ අමුතු ගතිය නිසා දමයන්ත රවීගෙ සෙවනැල්ලෙන් ඈතට නොය ඉන්න වගේ තැත් කෙරුවා. "බය නැතිව හිටපන්" කියන්න අඩහදය හිටියා නම් කියල ඔහුට හිතෙන්න ඇති සමහර විට.
    පුස්තකාලෙන් එළියට එනවිට දමයන්ත ඇල්ෆ්‍රඩ් හිච්කොක්ගෙ "බ්ර්ඩ්ස්" සිනමා පටය බලල විතරක් නෙමේ, ඔහුගෙ අතේ නයිපොල්ගේ මිගෙල් ස්ට්‍රීට් පොතත් තිබුණා. රවී ඔහුට මුලින් ‍තෝරා දුන්නෙ නයිපොල්ගෙ අ හවුස් ෆෝ මිස්ටර් බිස්වාස් වුවත් 'මගෙ අම්මේ මේකෙ ලොකු" කියල දමයන්ත කියපු හීන්දා මිගෙල් ස්ට්‍රීට් අරන් දුන්නා. එදා රෑත් කුඩා නගරයක ම මිනිස්සුන්ට පහර දෙන කුරුල්ලන්ගේ ත්‍රාසය දමයන්තට මැවිල පෙනුන. දමයන්තගේ ඉන්ග්‍රීසි චිත්‍රපටි බැලීමත්, පොත් කියවීමත් එදා එලෙස ආරම්භ විය. දැන් සැලකිය යුතු ඉහල, මට්ටමකින් ඒ භාශාව හසුරවන සැටි දකින්නට ඒ මිත්‍රයා සිටියේ නම් කියා ඔහුට විටෙක නිතර දෙවේලේ සිතේ.
   පිළිවෙළකට අසුරන ලද, දූවිලි වලින් තොර, එකිනෙක අතර මනාව සේ දුර ඇති, පොත් රාක්ක මත දමයන්ත නමින් පමනක් දැන සිටි ලේඛකයන්ගේ පොත්, දර්ශනීය කවර වලින් තිබුණා. අලුත් ලෝකයකට ගියා වගේ ඔහුට දැනුනා. රවී කොළඹ පෙනුමැති කොන්ඩා මෝස්තර, කතාලතා ගමන්ලතා ඇති තරුණ තරුණියන් කිහිප දෙනෙකුට ම අත වනමින් සිනමා හා නාට්‍ය පොත් ඇති පැත්තට ගියා. දමයන්ත පොත් ‍තෝරන තවත් අය ඉන්ග්‍රීසියෙන් කතා කරයි කියන බයෙන් කවුරුත් නැති රාක්කයක් ලගට ගියා. එතන තිබුනෙ "එන්" අකුර. නබකොව්, නයිපොල්, නාරායන්... එතන්ට ආපු රවී නයිපෝල් ‍තෝරල දුන්නෙ එතකොටයි.
   "මෙව්ව මට තේරෙයි ද මචන්?" දමයන්ත ඇහුවා.
    "කියවපන්, එතකොට තේරෙයි. කඩ්ඩ ඉගේන ගත්තෙ නැත්තන් උන් හෝදයි උඹෙ ඔලුවට අත. "දවසකට පැය දෙකක් කියෝපන්" රවී කිව්වා. "පලවෙනි පි‍ටු දහයට වඩා දෙවෙනි පි‍ටු දහය ලේසියි. ඊට වඩා තුන් වෙනි පි‍ටු දහය ලේසියි. පි‍ටු ලක්ශ දෙක තුනක් කියෝන කොට කඩ්ඩ හැදෙනව!" රවී හිනා උනා. "විහිලු නෙමෙයි."
   "උඹට කව්ද කියවන්න පුරුදු කෙරුවෙ?" දමයන්ත කුතුහලයෙන් ඇහුව.
   "අපේ තාත්ත බන්" කියපු රවී ඒක මග අරින්න නයිපෝල්ගෙ පොත ‍තෝරල දුන්න. "මෙන්න මේක කියෝපන්. ඉක්මන් කරපන් ‍ෆිල්ම් එකක් තියෙනව බලන්න." රවී එතනින් ඉවත්ව ගියා.
   "ඔහුගෙ තාත්තා ඔහුට කියවන්න පුරුදු කරපු හැටි ගැන දැනගන්නට දමයන්තට කුතුහලයක් ඇති උනා.
   "උඹට කරේ තියාගෙන ඉන්න තවත් කෙල්ලෙක්" යැයි කිව්ව ද බ්‍රිටිශ් කවුන්සිල් පුස්තකාලෙ ඉදිරිපස ලොබියෙ නියමිත වෙලාවට පැමිණ සිටි තරුණිය දකින විට ම දමයන්තගෙ හිත උද්දාමෙන් ඉපිලුනා. ඇය දැනටමත් ඔහුගෙ කරේ ඉන්න කෙල්ලෙක් බව අවබෝධ වී ඔහුටත් හිනා ගියා.
    දිල්කි ඔහුටත් රවීටත් අතට අත දුන්නා.
    "යාලුව මට ඔක්කොම විස්තර කිව්ව දමයන්ත ගැන" දිල්කි දමයන්තට කිව්වා. ඇයගේ කටහඩින් දමයන්ත කියන නම කියනව ඇහෙද්දි ඔහුගෙ රෝම කූප උද්දාමවත් උනා. ඒත් ඈ සහ රවී මීට පෙර වරක් වත් මුන ගැසී අති බව දැනී පරාජිත හැගීමක් අති වෙලා. එය ඉරිසියාවක් බවට තමන් ඇතුලෙ ම පෙරළෙනව දමයන්තට දැනුනා.
    "රවී යෝජනා කරපු විදියට කොළඹ කැම්පස් එකේ ආපනශාලාවට ගොස් ටිකක් වෙලා කතා කරන්න දිල්කි කැමති උනා. "මන් ආසයි පීචමේ ප්ලේන්ටියට. කෝප්පෙ අල්ලන අල්ලන තැන ඇලෙනව." ඇය හිනා උනා.
    "දිල්කි අපේ කැම්පස් එකේ ද?" දමයන්ත ඇහුවා.
    "නෑ මම ඉස්සර ඉදන් ම ඇවිත් තියෙනව" ඇය කිව්වා.
   අනිවාර්යෙන් ම ඇය එන්න ඇත්තෙ ඇගේ පෙම්වතා එක්ක වෙන්න ඇති කියල හිතල දමයන්ත තැති ගැනුනා.

   රවී මෝටර් බයිසිකලේ දිල්කිව කැම්පස් එකට ඇරලල, දමයන්ත ‍රැගෙන යාමට නැවත එන්න යෝජනා කළ විට දිල්කි ඒක ආචාරශීලීව ප්‍රතික්ශේප කිරීම ගැන දමයන්ත ඇතුලෙන් සතු‍ටු උනා. "මම දමයන්තත් එක්ක පයින් එන්නම්. මිනිත්තු දහයක් යයි ඔය ටික ඇවිදින්න." ඇය කිව්වා. "දමයන්ත පයින් යන්න කැමති නෙ?" ඇය අහුවා.

උපුටා ගැනීමකි:- ලියනගේ අමරකීර්තිගේ රාජ්‍ය සම්මාන ලැබූ "අටවක පුත්තු".

                           (පි‍ටු 219-222)

Read More

Glances of Grandeur

                                          Title:-Hallelujha (Cover)

                                          Music:-Aswinda & Aswini Uswatte

                                          Photography:-Aswinda Uswatte

"In our lives there are our own glances to witness the grandeur. Everything in our lives including love, bondage, hopes, expectations, happiness, fortune arrive to us according to this our own passion."

I created this video during summer holidays, 2010 and posted this on my facebook (https://www.facebook.com/aswinda.dsharp) on December, 2010. First of all I must thank my cousin sister, Aswini Uswatte who helped me by playing piano. "Thanks a lot Aswini!" This is the famous song "Hallelujha" which is an "old time church song". It became more and more popular among the new generations worl wide soon after being incuded into "Shrek 1", the motion picture. Who ever happened to listen this song gets an infinite feeling that can't be expressed through words simply because of the melody and the lyrics themselves. I believe that this is a real mirror forth of the state of "real art" as this leads the listener "from delight to wisdom". 

Hallelujha

I've heard there was a secret chord
That David played and it pleased the Lord
But you don't really care for music, do you?

It goes like this...the fourth, the fifth
The minor fall
The major lift
The baffled King composing Hallelujah

Hallelujah
Hallelujah
Hallelujah
Hallelujah

Your faith was strong but you needed proof
You saw her bathing on the roof
Her beauty and the moonlight overthrew you.

She tied you to a kitchen chair
She broke your throne
She cut your hair
And from your lips she drew the Hallelujah

Hallelujah
Hallelujah
Hallelujah
Hallelujah

Maybe I have been here before
I know this room, I've walked this floor
I used to live alone before I knew you.

I've seen your flag on the marble arch
Love is not a victory march
It's a cold and it's a broken Hallelujah

Hallelujah
Hallelujah
Hallelujah
Hallelujah

There was a time you let me know
What's real and going on below
But now you never show it to me, do you?

And remember when I moved in you
The holy dark was moving too
And every breath we drew was Hallelujah

Hallelujah
Hallelujah
Hallelujah
Hallelujah

Maybe there's a God above
And all I ever learned from love
Was how to shoot at someone who outdrew you.

And it's not a cry you can hear at night
it's not somebody who's seen the light
it's a cold and it's a broken Hallelujah

Hallelujah
Hallelujah
Hallelujah
Hallelujah 

I created a video or a slide show using my own photographs. This is it! :D 

Special thank goes to Aswini Uswatte

Read More

Kale aura Sapheda (Black and White)

     අස්වින්දයාගේ ලෝකයට ආපහු මහා ම මහා ලොකු කළු වළාකුළක් ඇවිදින්. "බිග් A" මාස දහයකට පස්සෙ ගෙදර ආවනෙ. එයා හැමදාම වගේ ආවෙ නම් සතුට බැගේජ් එකේ දාගෙන. ඒත් හැමදාම වෙන දේ තමයි මේ පාරත් උනේ, නෑ නෑ වෙමින් පවතින්නෙ. මේ දෙවල් නම් අස්වින්දයට එච්චර අමුතු, නොපුරුදු දේවල් නෙවෙයි. ඒත් අස්වින්දය ගේ හිත නම් ගොඩක් රිදිල තියෙන්නෙ. ඒ නම් "බිග් A" වත්, "බිග් C" වත් නිසා නෙවෙයි. අස්වින්දයට අර "බීසී" එකේදි මුනගැහුණු කොණ්ඩෙ මල් ගහපු කෙල්ල නිසා.
    අස්වින්දයා හිතන් ඉන්නෙ එයාගෙ මුලු ලෝකෙ ම එයා කියල. ඒත් ඒක එහෙම නෙවේයි දෝ කියලා දැන් දැන් නම් ඌට සැකයි. පහු ගිය දවස් ටිකේ ම එයාල රණ්ඩු උනා. කිසිම වැඩක් ඇති දේවල් වලට නම් නෙවෙයි. ඔය අතරෙ සිද්ද වුනු වැදගත් ම දේ තමයි අස්වින්දයගෙ ට්වීට් කෙරුවාවට සම්බාධකයක් වැටිච්ච එක. කවදාවත් "ට්විටරය" පැත්ත පලාතෙ ගිහින් නොතිබුණු කොණ්ඩෙ මල් ගහපු ඇත්ති එක පාරට ම ආක්‍රමණයක් එල්ල කර නෙ අස්වින්දයාගේ ට්විටර් පි‍ටුවට. ඒකෙ තිබුණ ඌගෙ අර "අස්වින්දවාදයේ එන රූපක පලහිලව්ව" නිසා මොලේ කොලොප්පන් වෙලා දාපු ට්වීට් වගයක්. ඒවා දැකල "මල්" ටත් පැන්නා නෙ "මළ". 

@ThisalAswindaAswinda D Sharp

couldn't touch the guitar today also. she needs every fraction of seconds. what to do?? this is the nature of love

2 Aug via web

 

    ඉතින් මේ වගේ එකක් දැක්කා ම එහෙම වෙන එක අහන්නත් දෙයක් යැ? තරහා ගියා නෙවෙයි. එයාට ගොඩක් දුක හිතුනා. අස්වින්දයටත් එහෙමම යි. ඒත් කොන්ඩෙ මල් ගහපු ඇත්තිගෙ තියෙන හොද ගති ගුණ වලටයි, අස්වින්දයාගේ තියෙන "ලකේ" ට යි එයා තේරුම් ගත්තා "අර කාලකන්නි අස්වින්දවාදයේ රූපක සෙල්ලම නිසා තමයි එහෙම වෙන්නේ කියලා. එයා අස්වින්දයට සමාව දුන්නා. ඒත් එක පොරොන්දුවක් පිට. ඒ තමයි "එයා එයාගෙ හැම දුකක් ම අස්වින්දයත් එක්ක කියනවා වගේ අස්වින්දටත් හැම දුකක්, කරදරයක් ම එයාත් එක්ක කියන්න කිව්වා. එයාගෙ වැරදි ඇති, ඒවත් කෙලින් ම එයාට කියන්න කිව්ව. ඒ වගේ ම 'අර රූපක සෙල්ලමේ හැම අනිත් පැත්තක් මත් එයාට කියන්න කිව්වා." කොහොමින් කොහොම හරි අන්තිම ට දෙන්න ආපහු කිරි පැණි වගේ! 



   ඉතින් ආපහු ප්‍රශ්නේ ඇදුනෙ අස්වින්දයත් එක්ක කතා කරන්න කිසිම දෙයක් "මල් ඇත්ති" ට නැති උනාම. ඒක අස්වින්දයාට ගොඩාක් රිදුනා. ඌ "ටෙක්ස්ට්" එකක් යැව්වා. 
  
To:- ******
  I too feel so sad. I've tons to tell you but you don't have anything. So I'm not going to tell any of except one thing. "I LOVE YOU ****..! let's text later..


ඒක යැව්වට පස්සෙ ආවෙත් ෂොට් රිප්ලයි එකක්.


From:-******
Ah it's k. let's text later. 

දැන් අස්වින්දයට මාර දුකයි. මිනිහා තනියම කියව කියව හිටපු පොතත් පැත්තකට දාලා කල්පනා කරන්න පටන් ගත්තා. එයාට මතක් උනා ඉස්සර "මල් ඇත්ති" එවපු ලස්සන "ටෙක්ස්ට්ස්".  ලස්සන ලස්සන කතා, සින්දු, කවි... තව කොච්චරක් නම් ද..? "මල් ඇත්ති" එක ම දේ නැවත නැවත එවන්න අකමැති කිව්වා නෙ. ඒත් අස්වින්දයට නම් ඒ එකම දේ "නහුත" වාරයක් එව්වත් අමතක වෙන්නෙ නෑ කියල කියන්න ඕන උනත් කිව්වෙ නෑ. මිනිහගෙ හිතේ "මල් ඇත්ති කවදා හරි වෙන කෙනෙක් නෙලන් යාවි" කියලා තියෙන කලු පාට සිතුවිල්ල ආපහු උඩට ආවා. ඇයි දෙය්යනේ තව අවුරුදු අඩු ම ගානෙ දහයක් වත් යනකන් අස්වින්දයට කියන්න තියෙන්න මල් ඇත්තිට කියල ම එපා වෙලා කියපු දේ නෙ. මොකො "ටෙක්ස්ට්ස්" වලින් බබ්බු හදන්නෙයි? 
   වෙන දා නම් අස්වින්දයා දුකෙන් ඉන්න කොට ඒ බව මල් ඇත්තිට නිකන් ම තේරෙනව. අහනව "මොකද ප්‍රශ්නෙ?" කියල. ඒත් අද ෂෝට් රිප්ලයි එකෙන් එයා ඒ ඔක්කොම නැවත්තුව නෙ. අස්වින්දයට දැන් කියාගන්න බැරි තරම් දුකයි. ගෙදරත් තත්වෙ අන්තිමයි. මල් ඇත්තිත් නෑ දුක බෙදා ගන්නවත්. අස්වින්දය හිතුවෙ අර ටෙක්ස්ට් එකෙන් පස්සෙ එයා අහයි කියලා මොක්ද අස්වින්ද ප්‍රශ්නෙ කියල. එතකොට අර එයා කලින් කිව්ව විදියට කෙලින් ම බනිනයි එයා හිටියෙ. ඒත් ඒක එහෙම හිතපු විදියට ම උනේ නෑ නෙ. ඉතින් ඌ තව ට්වි‍ටුවක් දැම්මා පරණ විදියට ම ඕන දෙයක් වෙද්දෙන් කියලා.

@ThisalAswindaAswinda D Sharp

Two days ago she asked me to tell everything in my mind to her without hiding anything. When im trying to do that she says "thou shalt not"

1 hour ago via Mobile Web

   අන්තිමේ දි අස්වින්දයා ඇදෙන් නැගිටල ගිහින් ලැප් එක දිග ඇරගෙන ගූගල් ඉමේගස් වල "Love Fading Away" කියල ටයිප් කරල ලෝඩ් වෙනකන් බලන් හිටියා. මොකෝ මේක "වීනු ආන්ටි" ගේ වත් "බිග් C" ගෙ වත් බර බරයක් නෙවෙයි නෙ. සම්පූර්නෙන් ම අභ්‍යන්තර අර්බුධයක්. එතකොට ම දෙපාරක් "කූං කූං" ගාපු අස්වින්දයගෙ දුරබණුව කෙටි පණිවුඩයක් තියෙනවා කියල පෙන්නුවා. බලනකොට "මල් ඇත්තිගෙන්....!"

"Remember to remember me,

Forget to forget me,

If you forget to remember me or,

Remember to forget me,

It won't change me,

Cz I always remember you,

Every fraction passing by..."

Read More

I was eight years old.. (An Extract)

  "My appa was a teacher. He taught Biology at St.Peter's College in Colombo. We lived in a rented house, at Ramakrishna Road. I was eight years old at that time, my brother was three. I suppose with his teaching and his private tuition, appa made a fair living. We led a simple, Christian life. Appa treasured his collection of books on Ceylon birds. He told me later that many of them were quite valuable, first editions of Phillips, Henry, Wait and others.

  "There was another teacher, Uncle Bernard, who was also a keen birdwatcher. Once every month, On a Sunday thw two of them would plan a trip to the Aththidiya swamp or the Bolgoda Lake, just to watch birds. They went by bus early in the morning. They took some food with them, sandwiches mostly, and spent the whole day out. They would write up detailed notes of what they had seen. It was appa's greatest pleasure."

  She was silent for a while , still staring at the flames.

  I walked into it then.

  "So what happened?" I asked innocently. "Why did you move to Jaffna?"

  "July 1983. The Sinhala mobs came to our home,"

  Oh fuck! I should have guessed.

  July 1983 was a black day in our history. Organized mobs, supported by powerful politicians, attacked the Tamils lived in the south of the country. Thousands of people lost their homes and property. Many were killed. That was the real beginning of the war that still rages in our country, seventeen years later.

  "The mobs came along the railway track. Appa was not at home." Velaithan spoke in a dull monotone, as if to herself. "They knew exactly where the Tamils lived because they came directly to our home."

  "They were all young men carrying clubs and iron rods. They ordered my mother out of the house. She was carrying my little brother Ram. We had two tiny rooms in the first floor of our house. I was playing up there when they came. I hid when they started shouting at my mother."

  "They didn't steal anything. They simply collected all our possessions, clothes, TV and furniture and piled them in the center of our hall. They threw all appa's books on top of the pile-and then they set fire to it all.

  "My mother had thought it was better for me to stay hidden, that they would take our possessions and go. When she saw the fire she started screaming and tried to rush inside to get me but they wouldn't let her. They held her back till they were sure the fire was well established, that nothing could be saved. Then they.... went away!

  "The rooms were full of smoke and I couldn't breathe. I heard my mother screaming for me, so I crept to the window and looked out. The mob was gone and my mother was alone. No one came to help us. She told me that the stairs were on fire and to climb down from the window. I remember how terrified I was, it seemed such a long way down. When the smoke made it difficult for me to breathe, i jumped foe luckily fell into a flowerbed. I hurt my ankle.

  By the time our neighbors came, it was too late. We had no home, no possessions- only the clothes we wore. We just sat in the garden, frozen in shock, and watched our home torn to ashes.

  But I still thought everything would be put right when my appa came home.

  Appa came. Someone brought him in a three wheeler. He was unconscious, bleeding from wound on his head. He had been walking along the Galle Road when the mob caught him. They had beaten him with clubs and kicked him when he fell- they then threw him in a roadside gutter to die.

  My kind, gentle appa who never harmed anyone in his life."

  She was hugging her knees, still speaking to the fire. She seemed to have forgotten i was there, lost in her memories and her pain.

  "They took appa away to hospital. We were taken to "Saraswathi Hall" in Bambalapitiya. It had been converted to a refugee camp. It was crowded with people like us, people who had lost everything. We found a little space in a corner, just enough for the three of us to sit down. We had nothing to do but sit and wait. We were desperately worried about my appa but could get no news about him. I could not walk because I had hurt my ankle. I remember people helping me to go to the bathroom. We existed like beggars there, waiting without hope. 

  My appa's Sinhala friends came to see us later. Uncle Bernard too. They brought us news of appa. He had several broken ribs and was severely concussed by a blow on his head. He had been hit with an iron bar. They told us he would be alright. They lied. He lived, but never became all right.

  They brought us food and clothes, and were desperately sorry for us. But they would not take us to their homes. They were afraid"

  She rested her head on her knee and sat there, spent.

Read More

The Butterfly

"Though my skin is dark,

                              Though I used to hide among gloomy shadows,

I too prefer the sense of flowers,

Because I'm too a butterfly..."

      Butterfly", the symbol of pastoral and panoramic senses as well as beauty, love and romance. Anyhow i raise a small question. All the butterflies are vivid in color? The simple and expected answer is nopes. Then why do people consider it as such a mirror forth of romance although all the butterflies are not so? It's simply because of the majority. No one consider or even make a declaration about those ones who hasn't these types of starry remarks. But they too are butterflies not mere flies. 

   This phenomenon is very much common and can be easily found out from the human society. From the scientific and religious point of views all the humans are equal in order to there are sans differences among them. Each and every religion has highlighted the theory of equality without any unevenness. But the thing is “Reality is very much gloom from the elution”. Human society has been discriminated into several types of divisions in an egoistic and brutal manner.

  If the sun and moon rise above every nation, if the freezing breeze share its bliss among every hue, if the stars grin with every shimmering eyes, then how can we be different?

  I got this type of introverted sense since I saw this scene (which has published above) and after taking this photograph. I tried to undergo the deepest core of the feelings that a butterfly who is having a dark skin can hold be in similar to a person belong to a minor discriminatory can held be. The experiences that I’ve had through out my life came to my mind.

  Once when I was three years old I was traveling with my father in Milano city metro. It’s name was ATM. We seated near of a white lady there. Then she glared at our black skin in an sin able manner, stood up and went off. Father was really disappointed. I asked him what happened and what’s wrong with her? Then he told me that it’s her blind musing. You’ll understand someday. But you have to remember that “There’s neither different or an unevenness in peoples skin tone, hue of hair or in the way they live.” It echoes in-between my ears almost every time.

   

Read More

"මම රස්තියාදුකාරයෙක් මි"

  මිනිහෙක් මෙ ලොකෙ අහන්න කැමති ම දේ මොකක්ද දන්නව ද? ඒ තමයි කවුරු හරි "ඔයාට ඕන දෙයක් මාත් එක්ක කියන්න, මම ඕන වෙලාවක් ඔයා කියන ඕනම දෙයක් අහන් ඉන්නම්" කියල කියන එක. ඒත් මට නම් එහෙම චාන්ස් හම්බ වෙලා තියෙන්නෙ අතේ ඇගිලි ගානටත් අඩුවෙන්... දැන් දවස් දෙකක් ගෙදරට ම වෙලා හිටියෙ, ඉර බහිනවා බලන්නවත් ගියෙ නෑ. ඔයා කවදා හරි මේ වගේ තනියම ඉදලා තියෙනවා නම් දන්නවා ඇති පාලුව කොච්චර හීතල, කලු පාට දෙයක් ද කියල. ඒක දරා ගන්න බොහෝම අමරුයි. හරියට නිකන් කොඳු ඇටේකට ඉන්ජෙක්ශන් එකක් ගහනව වගේ.
  මම ගොඩක් දවස් වලට අහස දිහා බලා ගෙන කල්පනා කරල තියෙනවා. එ අහස යට හැමෝම සතුටින් හිටියෙ. මිනිස්සුන්ගෙ හිනා හඩවල් වලට මම ඊර්ෂ්‍යා කරා, තාමත් කරනව. මොකද මට එහෙම හිනා වෙන්න බෑ. හැම තරුවක් ම අහසෙ දිලිසුනේ හරියට බොහොම සන්තෝසෙන් හිනාවුනු මිනිස්සුන්ගෙ දිලිසෙන දත් වගේ. ඒව හරියට මගෙ බඩට උඩින් වම් පෙත්තෙ තියෙන රතු ම රතු පාට, නිතරම ගැහි ගැහි තියෙන, මම තාමත් මොකක්ද කියල අදුර නොගත්ත මස් කුට්ටියෙ අනිනව වගේ දැනුන. මම ශිෂ්‍යත්වෙ වෙනකන් ගියේ ගමක බොහොම පොඩි ඉස්කොලෙකටනේ. ඒකට ආවේ බොහොම දුප්පත්, එත් අර ගැහෙන රතු පාට මස් කෑල්ල ගෙන හොදට අදුර ගෙන හිටපු මිනිස්සුන්ගෙ ළමයි. ඒගොල්ලො ගොඩ දෙනෙක් ඉස්කෝලෙට ආවෙ තාත්තගෙ බයිසිකල් එකෙන්. ගොඩක් වෙලාවට ඉස්සරහ බාර් එකෙයි, පිටිපස්සෙ ලගේජ් එකෙයි දෙන්නෙක් වාඩි වෙලා යනව. මම ඒ අය දිහා බොහොම ඊර්ෂ්‍යාවෙන් බලන් හිටියා. හරියට ඒ අය මට නොදී මොකක්හරි රස කෑමක් කනව වගේ. ඉස්කෝලෙදි වෙච්ච දේවල් කියව කියව, හරියට නිකන් "අද ඉස්කෝලෙදි මාර වැඩක් උනානේ.. කකුලක් කැඩිච්ච බින්කුන්ඩෙක් කිසිම වෙනසක් නැතුව ඇවිද්දනේ..." වගේ කතා තමයි මට කියනව ඇහුනේ. ඒව තමයි ඒ අයගෙ ලෝකෙ "BREAKING NEWS". කොච්චර සුන්දර ද නේද? රෝමාන්තිකවාදය ගැන උපනිෂද් පොත්වල ඉදන් සන්ගිලි පාලමට ම කියෙව්වත් මට තාම ඒ රසය දැනිල නෑ..

   ඒක පැත්තකින් තියමුකෝ, ඔයා දන්නව ඇති මම කවදාවත් "පවුලක්" කියල එකක ජීවත්වෙලා නැති උනාට ලෝකෙ හැම මහද්වීපෙකට ම මුල් ගියපු බොහොම ලස්සන "ඒ වගේ එකක්" මටත් තියෙනව. එකෙ සුදු අය, කළු අය, දුබුරු අය, සාරි අදින අය, කිමොන අදින අය වගේ එක එක ජාතියෙ අය ඉන්නව. කාත කරන භාෂාව, ඇදුම් පැලදුම් වෙනස් උනාට අපි ඔක්කොම එක ම ලේ තියෙන අය. එක කොච්චර "හයිබ්‍රිඩ්" වෙලා ද කියන එක මෙතනට අදාල නෑ. අපේ පවුලෙ පොදු ලක්ශනය තමයි හැමෝම තමන් ගෙ ම කියල ආදරයක් හොයා ගෙන ගිහිල්ලා, තට්ට තනියම, නන්නාදුනන හිතවත්තු මැද තනි වෙච්ච අය වෙලා ඉන්න එක. ඒ සමහර කට්ටිය මම දැකලා තියෙන්නෙ එකම එක දවසයි. අනිත් අය මම දැකලා තියෙන්නේත් එහෙමම තමයි.  මෙ විශාල පවුලෙ ගොඩ දෙනෙක් අවුරුද්දකට සැරයක් වියනා වල ඉදන් කිලෝමීටර් 40ක් විතර බැවේරියන් බෝර්ඩර් එක පැත්තට වෙන්න තියෙන විලා එකකට එකතු වෙනවා weinhnatchen(christmas) එකට. ඒක අයිති "මාරො" ගෙ සීයට. එදාට එයා weinhnachtsmann ට ඇදල "frohliche weinhnatchen!" කියලා හැමොටම තෑගි දෙනවා. මට තාම මතකයි එයා දීපු එයාම හදපු විස්කෝතු වල රස. ම්හ්හ්හ් mouth watering...! මේ පාරත් ඒක එහෙමමයි. ඒත් මම මෙහේ තනියම. හැමදා ම වගේ සතුට මට අඩි දෙක තුනක් එහායින් ඉද ගෙන කොකා පෙන්නනව.
  මම කොච්චර වැරදි වලින් මිදුන උනත් එක වැ‍රැද්දක් තාම කරනවා. තාමත් මම "වීනො" ටිකක් බොනව. මාරො නම් ඒක දැන් නවත්තල. දැනුත් මේ කෑන් එකක් ඉවර කරා. කරන්න දෙයක් නෑ ,, ඒක නවත්තන්න ම අමාරුයි. මට තව ලෙඩක් තියෙනව. ඒක තමයි රෑට නින්ද යන්නෙ නැති එක. ගොඩක් වෙලාවට මම නිදා ගන්නෙ නැතුව ඩිවාන් එකේ වාඩි වෙලා ඔහේ බලාගත්ත අතේ හරිම හිස්කමින් බලන් ඉන්නව. ඒ වෙලාවට මහ පාලුවක්, හිස්කමක්, බලාපොරොත්තු කඩන් වැ‍ටුනම දැනෙන හැගීමක් දැනෙනව. මුලු ලෝකෙම හරිම නිශ්ශබ්දයි. මට ඇහෙන්නෙ ඈත මූදෙ සද්දෙ විතරයි. ඒ වගේ වෙලාවට මීට ටික කාලෙකට කලින් නම් ස්ලීපින් ටැබ්ලට්ස් දෙකක් ගත්ත. ඒත් මම තුන් වෙනි පාරට අසනීප උනාට පස්සෙ ඩොක්ටර් ඒව ගන්න එපා කිව්ව නිසා දැන් ඒවා ගන්නෙ නෑ.. ඉතින් ඔහොම තමයි ජීවිතෙ ගෙවිල යන්නෙ....

   අහ්හ් දැන් දහයටත් ළගයි! දවස් තුනකින් ‍රැව්ල කැපුවෙත් නෑ. වොශ් එකක් දාගත්තෙත් නෑ. තව එකක් U/W එකක් හේදුවෙත් නෑ... දැන් ඒ ටික කරගෙන මම මගේ ඉරිච්ච සයිඩ් බෑග් එකයි, ස්ට්‍රින්ග්ස් 6 යි අරගෙන, අර ජීවිතෙට ම හෝදපු නැති ඩෙනිම් කලිසමකුයි, අයන් කරපු නැති ඨ් එකකුයි ඇදල, ස්ලිපර්ස් දෙකක් දා ගෙන කොහේ හරි යනවා... "කොහේ හරි.........!" ඒත් කොහාටද යන්නෙ?? බීච් එකට? ගෝල් ෆේස්? ප්‍රොෆෙසර් උස්වත්තේආරච්චි හම්බවෙන්න? ඉන්ද්‍රචාප අයියා? ශනූ? අපේ වැල්ලවත්තෙ පරණ මකුලු දැල් වලින් වැහිච්ච ෆ්ලැට් එකට? හබරන? සීතා එලිය? මිලානෝ වල දූමො ස්ක්වෙයර් එකට? GLUCKLICH VILLA එකට? මම කොහේද යන්නෙ...........? කමක් නෑ පාරට ගිහිල්ල හම්බවෙන පලවෙනි බස් එකේ නැගල ඒක නවත්වන තැනකින් බැහැල තව එකකට නගිනවා..... ඊට පස්සෙ.......? අහ්හ්හ්හ් එක එතකොටනේ.......................!

Read More

දෙවෙනි හඳ

    සිතිජයට ඉඳිකට්ටක දුරක් තියගෙන, සදාචාරය වම් කකුලෙන් පාගගෙන, රත්තරන් පාට වළාකුලක් උඩ මම දවසක් චිත්‍රයක් අඳින්න ට්‍රයි එකක් දුන්නා. ඒක රොමාන්තිකත්වයෙන් පුරවල උතුරවන්න මට ඕන උනා. එත් චිත්‍රෙ ඇඳල ඉස්සර වෙන්න කලින් ඉර සිතිජයෙන් එහා පැත්තට ගිහිල්ල හැන්ගුණු නිසා මට ඒක හරියට ම අඳින්න බැරි උනා. හතර වටෙන් ම තිත්ත කලුවර උනාම මගෙ රෝමාන්තිකවාදී චිත්‍රෙට කෝ ගැලපෙන පසු තලයක්? කොහොමින් කොහොම හරි ඔය අස්සෙ මම වම් කකුලෙන් පාග ගෙන හිටපු සදාචාරෙ නැගිට්ටෙ නැතෑ පෙනේ පුප්පගෙන නාගයෙක් වගේ. ඒ වෙලාවේ නම් සිතිජයට ඉඳිකට්ටක දුරින් ඉඳලත් මට හොරෙක් වගේ හැන්ගිලා ගිය ඉර නවත්ත ගන්න බැරි උනා නේද කියල මාර තරහක් අවා. ඊට ටික වෙලවකින් පස්සෙ ටිකෙන් ටික හෙමි හෙමින් හඳ පායගෙන අවා.

    ඇවිත් කිව්ව එයා එයාට පුලුවන් විදියට එළිය දෙන්නම් චිත්‍රෙ ඇඳල ඉවර කරන්න කියලා. එක  පාරටම මම ගල් ගැහුන වගේ උනා. මොකද මම අදින්න හැදුවෙත් හදේ චිත්‍රයක් ම තමයි. කොහොමින් කොහොම හරි මම හඳ කියපු දේ අහල එයා දිහා බලාගෙන ම එයාගෙ රූපෙ තෙලිතුඩෙන් කැටයම් කළා. එය චිත්‍රෙට පිටිපස්ස හරවල මම දිහා ම බලන් හිටපු නිසා එය දැක්කෙ නෑ මම මොකක්ද ඇන්දෙ කියලා. මගෙ චිත්‍රෙ ඇඳල ඉවර වෙනකොට මම බාගෙට තින්ත නාලා. ආටත් හොදටම හිනයි වැඩේට, කකුලෙන් ලැබිච්ච බුරුල නිසා ඔළුව උස්සපු සදාචාරෙටත් මම දුන්න හොඳ කික් එකක් ඉර ගියපු දිහාටම යන්න. මගෙ ගාව ඉතුරු උනේ රොමාන්තිකත්වය විතරයි. ඉතින් මම ඒක මගෙ පින්සලේ කොනෙන් චිත්‍රෙට රින්ගෙව්ව. හෙමි හෙමින් සද්ද නැතුවම.
    අන්තිමට වෙලාව අවා හඳට මම ඇඳපු චිත්‍රෙ මොකක් ද කියලා පෙන්නන්න. එක දැක්කට පස්සෙ එයට හොදටම පුදුමයි, සතු‍ටුයි. ලෝකෙ මිනිහෙක් ට වැඩියෙන් ම සතු‍ටු හිතුණා ම කරන දේ තමන් කැමති ම කෙනාව පුලුවන් තරම් හයියෙන් බදා ගෙන ආදරනීය, උණුසුම් හාදුවක් දෙන එක නිසා හඳත් මට ඒ වෙලාවෙ එහෙම එකක් දුන්න. අන්න එතකොටයි මම දැනගත්තෙ හඳ මට කොච්චර ආදරේ කරල ද කියල! ඒ ඇඳපු චිත්‍රෙ තාමත් මගේ කාමරේ එල්ලල තියෙනව. මම උදේට නැගිට්ටම මුලින් ම දකින්නෙත් එක, රෑට නිදාගන්න කලින් අන්තිමටම දකින්නෙත් එක. හඳත් හැමදාම රෑට අවිත් මගේ කාමරේ කවුලුවෙන් එබිල ඒ දිහා බලන් ඉන්නව. එතකොට මට හඳවල් දෙකක් පේනව. ත්‍රිමන එකයි ද්විමාන එකයි. කොහොම උනත් මට නම් ඒ දෙකේ කිසිම වෙනසක් පෙන්නෙ නෑ. මොකද ඒ දෙකේම ඉන්නෙ මගේම හඳ නිසා!

Read More

පාරාදීසයට පියමනිමින්..

මම ගොඩක් ඉස්සර ඉදන් ම හිතාගෙන හිටියෙ රස්තියාදුකාරයෙක් වෙන්න. දිගට කොන්ඩෙ වවලා, කරාබුවක් එහෙම දාලා, ගිටාර් එකයි, කැමරාවයි අරගෙන, රබර් සෙරෙප්පු දෙකක් දාගෙන ඕන වෙලාවක හිතෙන ඕන ම තැනකට යන්න පුලුවන් නම් ඊට වඩා දෙයක් නෑ කියලයි මම හිතාගෙන හිටියෙ. ඒත් තවමත් ඒක එහෙමයි  කියල මට කියන්න බෑ. මොකද මම දැන් වෙනස් වෙලා. ඔය ඉස්කෝලෙ ගියත්, ගෙදර හිටියත් හැමෝම කියන විදියට හොදට ඉගෙන ගෙන "ලොකු මහත්තයෙක් වගේ ජීවත් වෙන්න මට ඔන උනේ නෑ. මම කැමති නිදහසට. මගේ ජීවිතේට දිගක්, පළලක් තියෙන අරමුණු තිබුනෙත් නෑ. ඉස්සර කවුරු හරි අනාගත බලාපොරොත්තුව මොකක් ද කියල අහුවහම මම කිව්වෙ දැන් නම් මට බඩගිනි, පුලුවන් තරම් ඉක්මනට මොනව හරි බඩට දාගන්න එක තමයි දැනට තියෙන එක ම අරමුණ කියලා. එහෙම හිටපු මම වෙනස් වෙන්න බලපාපු ලොකු ම හා එක ම හේතුව තමයි අදරය. මිනිස්සු ජීවිතේ පුරාම ඇවිදිනවා. එහෙම ඇවිදින ගමන් මුනගැහෙන හැම කෙනෙක් ගෙ ම හදවතට තට්‍ටු කරලා බලනවා තමන්ට ඕන අදරය එයා ගෙ ළග තියෙනවද කියලා. මමත් අවුරුදු ගානක් ම ඔහේ ඉබා ගාතෙ ඇවිදල තියෙන්නෙ මෙන්න මේ අදරේ හොයාගෙන කියල මට තේරෙන්නෙ දැන් තමයි. කොහොමින් කොහොම හරි මම හොයපු දෙ මට හම්බ උනා. බී.සී ලයිබ්‍රි එකේ පොත් රාක්ක්යක් අතරෙදි. එයා අනිත් අයට වඩා ගොඩාක් වෙනස්. ඕනම කෙනෙක් නම් එයාගෙයි තව කෙල්ලෙක් ගෙයි වෙනසකට දකින්නෙ කොන්ඩෙ මල් ගහල තියෙන එක විතරයි. ඒත් මම ඊට වඩා වෙනස්කම් ගොඩක් එයාගෙන් දැක්කා.  ඉතින් ඊට පස්සෙ ජීවිතේට ම පනාවක් ගාවල වත් තිබුනෙ නති මගේ කොන්ඩෙ හොදට තෙල් ගාල පීරුනා. කවදාවත් අයන් කරලා තිබ්බෙ නැති මගේ ෂර්ට් හොදට අයන් උනා. සායම් ගියපු ඩෙනිම් කලිසම් ටිකත් පිලිවෙලට ඉනට ම අදින්න ගත්තා. ජීවිතේකට පන්සලකට, කෝවිලකට ගියපු නැති "මම", "අපි" උනාට පස්සෙ ඔය දෙකටම යන්න පටන් ගත්තා. ඇත්තට නවසිය දහ හතේ ඔක්තොබර් වල පීතර්බුර්ග් වල, 1789 පැරිස් වල, මේ මොහොතෙත් ලිබියාවෙ වෙමින් පවතින වගේ දෙයක් මගේ අතුළෙත් උනා. මට ඒක හොදට දැනුනා. මට විතරක් නෙවෙයි, මගේ වෙනස හැමෝටම දැනුනා. "‍රැඩිකල් අස්වින්ද" අළුත් අස්වින්ද කෙනෙක් වෙන්න පටන් ගත්තා. සාම්ප්‍රදයිකත්වය, තැන්පත් බව වගේ දේවල් අලුත් "ප්‍රතිසන්ස්ක්‍රිත අස්වින්ද" ළග තියෙන්න ගත්තා. එහෙමයි කියලා කලින් තිබ්බ ගති ඔක්කොම නැති උනේ නෑ. ඒක නිස දැන මම "‍රැඩිකල් අස්වින්ද" වත්, "සාම්ප්‍රදයික අස්වින්ද" වත් නෙවෙයි, "අස්වින්ද" විතරයි. කෙටියෙන් ම කියනවා නම් "අස්වින්ද", "අස්වින්ද" උනා. තවමත් මම පාරක් දිගේ අවිදිනවා. ඒත් ඉස්සර වගේ ඔය මොකක් ම හරි පාරක, සාක්කු දෙකේ අත් දෙක දාගෙන "කාකාගෙ" කික් එකෙන් සම්ප්‍රදයට පයින් ගහන්න නම් නෙවෙයි. මට මුණගැහුනු කොන්ඩෙ මල් ගහපු ගෑනු ළමයා මට දවසක් "ලස්සනම ලස්සනම පාරාදීසයක්" ගැන කිව්වා. ඉතින් අපි දෙන්නම එකට අත් අල්ලගෙන ඒ පාරාදීසයට යන පාර ඉස්සරහට ම යනවා. අපිට විශවාසයි අපිට ම කියලා ජීවිතයක් එතන තියෙනවාමයි කියලා.....

Read More

It's a Moonlit Night

   It's a night. The sky is like a blue blanket with white spots everywhere. The stars are glowing as crystals. Half moon gives a calm light to the earth. Grass on this loud grade are gently swaying in the breeze. There are a girl and a boy witnessing this pastoral and panoramic grandeur who are lying under a tree, on the grass. Each and every circumstance has made the stage for the upcoming enjoyment of their love. The boy tries to touch the girl's lips smoothly. And then he's gonna reach her hair. Now he is glaring at her eyes in a direct manner. There he finds the blessed definition for the unspoilt spiritual love out of her black pistils. Girl puts one of her arms through his neck and rests the other on his chest. She feels the beatings of his heart. She gets the meanings of the mumbles made by each drop of blood flows through his nerves.

    The boy's head is getting closer and closer towards her. He tries to taste her lips using the senses of his lips. Clouds cover the moon. Darkness is being embraced the loud glade. Now everything is ready for them to be their's. He feels that the buttons of his shirt are being removed in a gentle manner. Her fingers awake his senses in each time when they touch his nude chest. Her black cascade type hair has provided a new fashionable dress for him. He feels her fingers and lips going all over his body, as smooth criminals, discovering are there any secrets with him that aren't discovered yet.
   The freezing breeze touches his nude chest and says his shirt is no more with him. But it's doubtful whether he feels the cold or not because someone has been tried to hide in his warmth. He can't bare his feelings anymore, now he's gonna take his tern. He puts his arms around he waist and hugs her as tight as he can. Now the girl's body is rested on the grass, and the boy's on her. He kisses her neck, then ears. He has a great scent in finding out her teases. His arms has gone through her hip. Their shyness has beaten by the darkness. Even the moon seems to have decided not to disturb their love. They only can feel the touches and the smells of each other because the moon is still covered by the grey clouds. The boy removes her overcoat and reaches the climax. He kisses and touches her everywhere finding hotspots and secrets of her body. They are mad over their senses that are being generated by calf love. Freezing breeze cuddles with their half naked and warm bodies. The light moonlight that is being peeped to the scene gives a sense that everything's gonna overred be. Again shimmering starts are coming forward in their own hues. The curtain of grey clouds seems to have viewed the stage of the glade to the audience filled with the moon and stars. They see their faces that have changed in to scarlet by their shyness...

This is written by my girl friend in a moonlit lonely night, lying on a bed that was away from thousand miles from mine. Though our mother tongue is different from each other we always try to expose our real musings through things like this. There'll be certain grammar mistakes. I didn't mean to harm the original piece of writing by editings.     

Read More

siththaru

"kawlu addarata wee.. ayagath nethu
yoman,
hada gahena wara ganimin unna..."
sulanga..
obe suwanda thilinayak leda
gena ewi kiya"
                _siththaru

"warnawath kandulu binduwak..
naharayak osse,
hadawathata thurulu wu mohothaka..
oba mage langin unna nam..."
                _siththaru

"yanena dahasak neth athara
hangunu..
da angili unuhumin ekineka
weli patalunu.."
nuwara waw sulangata danga karana
keherali athara thani unu,
wahibindu kamisa ath theth karapu
handawaka,
mathakada numbata kudaya apa atharin
gilihunu.."
                 _siththaru

Read More

Confide & Conspiracy By Radical

Aswinda D Sharp November 9, 2010 at 1:04pm

sry for disturbing you again! i think now i can give better answers for your question paper. it'll be an ease for you as same as me also! you must be thinkin on wht am i saying,, yeah this is another strange & confusing thing! please listen carefuly! i think tht u r nt interested in plays, novels,films whch highlight the basic & utmost theme life. i'll start from a plot(i haven't still decided whether is this a novel,play or a film) anyway you are the first person who reads this inauguraluy. i uses a lad as the narrator who can be considered as an university student. he may living in 1789 in Paris,in 1917 in peters-burg, in 1954 in Havana or in 1989 in Colombo. his mother is a daughter of a rich & capitalistic land owner who considered as a PORA and his father is a man who seems as more & more honest & with a heart full of all kinds of humanities. so i call him as a real noble. but the society never measure the weight of a person on examining a charactor, so this man is considered as a real third class labourer and a rastiyadore (in spanish term) however these lass and lad fall in love in a straong manner and marry without the bless of their so called guardians. then the narrator of the story comes to enjoy the sunlight and the bluish sky in a little tin thatched shanty full of all non-physical prosperities and without any fortune that contain a physical excistance. he grows up among peaple who have the gretest enlightenment on blood & pespiration. due to their economical problems times become as hard as they can be his father joins the army and goes to the battle front with the so called need of protecting the country and with the unnoticed essential need of finding breads for his loved ones.as for the unreleaveable wish of the almighty god there he occupies a primature death infront of a connon blast in the enemy territory. his dead body arrives in a coffin wrapped with the national flag among woeful sighs and sobs. there happens an unusual and unexpected thing. his mother doesn't shed a single tear drop at the very occation. anyone doesn't know the real reason for this and it's an ought of the readership. now think wht'll happen to the narrator? will he and his mother die without breads? nope! there happens a completely different thing. at the very occation the society which these charactors belong to is a burning furnace. thousands of social ,economical,cultural problems have jackbooted because of the offences of the rulers. finding daily breads become rather difficult tomorrow than today. however his mother protects him and tries to give him a chance to enjoy the blessed fruit of education by working at the industries at day time and by the world's oldest employment at night.
i told you that this narrator is a combination of the upper & the lowest classes there lives some metaphors("rupaka" the sinhala term) wich haven't any physical excistance and always live and occupy inside him. there comes an output from himself as for the result of the conflict which happens among these metaphors inside him. (you've to imagine that now he has grown up to a lad from that little fellow) now he is an university student and people know him as a musician,scholar,radical,writer & an artist. these all things happen as a result of that metaphors. they live inside his heart, mind, soul,thoughts etc. i call them as"rasthiyadukaraya","pissa","ugatha","keralikaraya" & "sangeethakaraya". these metophors have a thing like a parliment. they argue at everything there and lead the narrator's feelings,emotions,behaviours & almost everything. he studies in the day time, straddle with his peers at night, play his banjo in the evenings, write poems to newspapers, reads at everytime he got an ease. and the most important thing he works as a career of a political party which based on marxism & socialism. at the very moment his mother dies from a longly straddled ailment which is not found or treated. (i think i must give a name for the narrator! i 'll call him Pavel" from there) this brings a great shock to him and there in the parliament of metaphors happen an unexpected revolution. Radical catches the power of the parliament and become a dictator by taking all others to his control. that means Pavel too become a person who is named as a strange guy by others. he becomes a leader of his political party. deprives all worldly things from his life. he no longer believe any thing that haven't a physical excistance. he deprive music, poetry & literature from his life too. however now he's trying to lead a revolution to change the whole social circumstances. as a mission of this struggle he is recommended by his party to find some information that is helpful for their revolution. now he has to be a lover of a beautiful girl like a true angel whose father is a high ranker of the government army. committed to his mission Pavel becomes the lover of Natalia. but there happens an unexpected thing. their love became a real one and Pavel feels like that he has already found something he has been lost for his life. simultaneously he gets off from his mission and principals too. now pavel and natalia are real lovers. One day in the evening time they are sitting on a park bench watching the sunset Pavel suddenly decides to tell the whole scenario to Natalia and to leave her. he says that he doesn't love her it was just a mission & leave him alone. there he doesn't say the truth. it's only the decision of the radical,the dictator & there 're 4 more metaphors inside him against this decision. he gets up from the bench, turns back and say "Pavel sleeps no more". then natalia says: "life holds circumstances. but circumstances never hold life because life is a combination of circumstances. i know you'll come back' i hope your arrival but you'll be too late and you 'll be a real suffer & a confession-er. remember my gesture......! (now Pavel is looking infront & Natalia is looking at him with fully opened & glittering eyes)
the writer hasn't write upto this scene. let's switchon to the writers charactor. he too has a story very similar to this and he wants to write the plot from this scene. but he couldn't do it & decides to experience if he's Pavel what he'll do. >.........

now you know what happended after there. but still the writer couldn't finish the plot because now he has another very grave mental circumstance. now he's pondering about the girl's mental circumstances that he uesed to experience & falls from guilty conscious. he wrote another prose viewing this from that girl's point of view. and now you read the self confession of that writer who has done a great offense to you and to your faith. the name of this plot is "CONSPIRACY & CONFIDE" i think you 'll give me a real criticism as a real friend & the inaugural reader of this. please give your excuse for the writer only if you have any ability.........................................................................................!

Aswinda D Sharp November 29, 2010 at 10:23pm

today i finished this work! as the secondsimultanious story i attached the writer's own experience too. nw the connoisseur 've two auditory images, just chances to experience. at sometimes i feel that there's repetetion and wanna change... how ever i used some of your real charactoristics to base the writer's parter. & also some of your own words too. for an example "you won't lost this friend anyhow!"_(aswini angel- October 4 at 2:18pm) {you've to add 4&1/2 hrs cauz this is +1 time} i think you won't gt nutz for this! as for the present circumstances CONSPIRACY & CONFIDE ends with some rhetorical questions. i wrote them by adding some amendments to the very questions that you ask from me like "who are you?" i used the late war scenarioes & the socalled victory from the background of this second part. there i wanted to impress again the very topic WAR from this second part. the name of the writer's girl is MALAR. she's also a tamil. in this case i didnt use anything like facebook. the both charactors of the writer & malar ve some inculcated nutz charactoristics as for your words! in this case in the last scene, the writer gets into a thrishaw and gts dsprd among the neon lights and the grey dull crowd. Malar captures shrewd glances for any respondence bt there's nothing as for her expectations. at least the writer takes out a sigaretto from his pocket. a half of the malar's shadow is viewing from the back shutter of the trishow & the sound of the fancy engine of the trishow is fading.... after all there appears this sentence- "Samuel Buckett is still waiting for Godot. simultaniously pavel,natalia,Ashwin(the writer) & Malar are still waiting for there love................"
at least there remain two unsolved questions at heels or at toes of the viewer. they must be imagined by the connoisseur............
(waiting for godott is a famous play by Samuel Buckett. you may 've already read this)

Read More