Kale aura Sapheda (Black and White)

     අස්වින්දයාගේ ලෝකයට ආපහු මහා ම මහා ලොකු කළු වළාකුළක් ඇවිදින්. "බිග් A" මාස දහයකට පස්සෙ ගෙදර ආවනෙ. එයා හැමදාම වගේ ආවෙ නම් සතුට බැගේජ් එකේ දාගෙන. ඒත් හැමදාම වෙන දේ තමයි මේ පාරත් උනේ, නෑ නෑ වෙමින් පවතින්නෙ. මේ දෙවල් නම් අස්වින්දයට එච්චර අමුතු, නොපුරුදු දේවල් නෙවෙයි. ඒත් අස්වින්දය ගේ හිත නම් ගොඩක් රිදිල තියෙන්නෙ. ඒ නම් "බිග් A" වත්, "බිග් C" වත් නිසා නෙවෙයි. අස්වින්දයට අර "බීසී" එකේදි මුනගැහුණු කොණ්ඩෙ මල් ගහපු කෙල්ල නිසා.
    අස්වින්දයා හිතන් ඉන්නෙ එයාගෙ මුලු ලෝකෙ ම එයා කියල. ඒත් ඒක එහෙම නෙවේයි දෝ කියලා දැන් දැන් නම් ඌට සැකයි. පහු ගිය දවස් ටිකේ ම එයාල රණ්ඩු උනා. කිසිම වැඩක් ඇති දේවල් වලට නම් නෙවෙයි. ඔය අතරෙ සිද්ද වුනු වැදගත් ම දේ තමයි අස්වින්දයගෙ ට්වීට් කෙරුවාවට සම්බාධකයක් වැටිච්ච එක. කවදාවත් "ට්විටරය" පැත්ත පලාතෙ ගිහින් නොතිබුණු කොණ්ඩෙ මල් ගහපු ඇත්ති එක පාරට ම ආක්‍රමණයක් එල්ල කර නෙ අස්වින්දයාගේ ට්විටර් පි‍ටුවට. ඒකෙ තිබුණ ඌගෙ අර "අස්වින්දවාදයේ එන රූපක පලහිලව්ව" නිසා මොලේ කොලොප්පන් වෙලා දාපු ට්වීට් වගයක්. ඒවා දැකල "මල්" ටත් පැන්නා නෙ "මළ". 

@ThisalAswindaAswinda D Sharp

couldn't touch the guitar today also. she needs every fraction of seconds. what to do?? this is the nature of love

2 Aug via web

 

    ඉතින් මේ වගේ එකක් දැක්කා ම එහෙම වෙන එක අහන්නත් දෙයක් යැ? තරහා ගියා නෙවෙයි. එයාට ගොඩක් දුක හිතුනා. අස්වින්දයටත් එහෙමම යි. ඒත් කොන්ඩෙ මල් ගහපු ඇත්තිගෙ තියෙන හොද ගති ගුණ වලටයි, අස්වින්දයාගේ තියෙන "ලකේ" ට යි එයා තේරුම් ගත්තා "අර කාලකන්නි අස්වින්දවාදයේ රූපක සෙල්ලම නිසා තමයි එහෙම වෙන්නේ කියලා. එයා අස්වින්දයට සමාව දුන්නා. ඒත් එක පොරොන්දුවක් පිට. ඒ තමයි "එයා එයාගෙ හැම දුකක් ම අස්වින්දයත් එක්ක කියනවා වගේ අස්වින්දටත් හැම දුකක්, කරදරයක් ම එයාත් එක්ක කියන්න කිව්වා. එයාගෙ වැරදි ඇති, ඒවත් කෙලින් ම එයාට කියන්න කිව්ව. ඒ වගේ ම 'අර රූපක සෙල්ලමේ හැම අනිත් පැත්තක් මත් එයාට කියන්න කිව්වා." කොහොමින් කොහොම හරි අන්තිම ට දෙන්න ආපහු කිරි පැණි වගේ! 



   ඉතින් ආපහු ප්‍රශ්නේ ඇදුනෙ අස්වින්දයත් එක්ක කතා කරන්න කිසිම දෙයක් "මල් ඇත්ති" ට නැති උනාම. ඒක අස්වින්දයාට ගොඩාක් රිදුනා. ඌ "ටෙක්ස්ට්" එකක් යැව්වා. 
  
To:- ******
  I too feel so sad. I've tons to tell you but you don't have anything. So I'm not going to tell any of except one thing. "I LOVE YOU ****..! let's text later..


ඒක යැව්වට පස්සෙ ආවෙත් ෂොට් රිප්ලයි එකක්.


From:-******
Ah it's k. let's text later. 

දැන් අස්වින්දයට මාර දුකයි. මිනිහා තනියම කියව කියව හිටපු පොතත් පැත්තකට දාලා කල්පනා කරන්න පටන් ගත්තා. එයාට මතක් උනා ඉස්සර "මල් ඇත්ති" එවපු ලස්සන "ටෙක්ස්ට්ස්".  ලස්සන ලස්සන කතා, සින්දු, කවි... තව කොච්චරක් නම් ද..? "මල් ඇත්ති" එක ම දේ නැවත නැවත එවන්න අකමැති කිව්වා නෙ. ඒත් අස්වින්දයට නම් ඒ එකම දේ "නහුත" වාරයක් එව්වත් අමතක වෙන්නෙ නෑ කියල කියන්න ඕන උනත් කිව්වෙ නෑ. මිනිහගෙ හිතේ "මල් ඇත්ති කවදා හරි වෙන කෙනෙක් නෙලන් යාවි" කියලා තියෙන කලු පාට සිතුවිල්ල ආපහු උඩට ආවා. ඇයි දෙය්යනේ තව අවුරුදු අඩු ම ගානෙ දහයක් වත් යනකන් අස්වින්දයට කියන්න තියෙන්න මල් ඇත්තිට කියල ම එපා වෙලා කියපු දේ නෙ. මොකො "ටෙක්ස්ට්ස්" වලින් බබ්බු හදන්නෙයි? 
   වෙන දා නම් අස්වින්දයා දුකෙන් ඉන්න කොට ඒ බව මල් ඇත්තිට නිකන් ම තේරෙනව. අහනව "මොකද ප්‍රශ්නෙ?" කියල. ඒත් අද ෂෝට් රිප්ලයි එකෙන් එයා ඒ ඔක්කොම නැවත්තුව නෙ. අස්වින්දයට දැන් කියාගන්න බැරි තරම් දුකයි. ගෙදරත් තත්වෙ අන්තිමයි. මල් ඇත්තිත් නෑ දුක බෙදා ගන්නවත්. අස්වින්දය හිතුවෙ අර ටෙක්ස්ට් එකෙන් පස්සෙ එයා අහයි කියලා මොක්ද අස්වින්ද ප්‍රශ්නෙ කියල. එතකොට අර එයා කලින් කිව්ව විදියට කෙලින් ම බනිනයි එයා හිටියෙ. ඒත් ඒක එහෙම හිතපු විදියට ම උනේ නෑ නෙ. ඉතින් ඌ තව ට්වි‍ටුවක් දැම්මා පරණ විදියට ම ඕන දෙයක් වෙද්දෙන් කියලා.

@ThisalAswindaAswinda D Sharp

Two days ago she asked me to tell everything in my mind to her without hiding anything. When im trying to do that she says "thou shalt not"

1 hour ago via Mobile Web

   අන්තිමේ දි අස්වින්දයා ඇදෙන් නැගිටල ගිහින් ලැප් එක දිග ඇරගෙන ගූගල් ඉමේගස් වල "Love Fading Away" කියල ටයිප් කරල ලෝඩ් වෙනකන් බලන් හිටියා. මොකෝ මේක "වීනු ආන්ටි" ගේ වත් "බිග් C" ගෙ වත් බර බරයක් නෙවෙයි නෙ. සම්පූර්නෙන් ම අභ්‍යන්තර අර්බුධයක්. එතකොට ම දෙපාරක් "කූං කූං" ගාපු අස්වින්දයගෙ දුරබණුව කෙටි පණිවුඩයක් තියෙනවා කියල පෙන්නුවා. බලනකොට "මල් ඇත්තිගෙන්....!"

"Remember to remember me,

Forget to forget me,

If you forget to remember me or,

Remember to forget me,

It won't change me,

Cz I always remember you,

Every fraction passing by..."

Read More

I was eight years old.. (An Extract)

  "My appa was a teacher. He taught Biology at St.Peter's College in Colombo. We lived in a rented house, at Ramakrishna Road. I was eight years old at that time, my brother was three. I suppose with his teaching and his private tuition, appa made a fair living. We led a simple, Christian life. Appa treasured his collection of books on Ceylon birds. He told me later that many of them were quite valuable, first editions of Phillips, Henry, Wait and others.

  "There was another teacher, Uncle Bernard, who was also a keen birdwatcher. Once every month, On a Sunday thw two of them would plan a trip to the Aththidiya swamp or the Bolgoda Lake, just to watch birds. They went by bus early in the morning. They took some food with them, sandwiches mostly, and spent the whole day out. They would write up detailed notes of what they had seen. It was appa's greatest pleasure."

  She was silent for a while , still staring at the flames.

  I walked into it then.

  "So what happened?" I asked innocently. "Why did you move to Jaffna?"

  "July 1983. The Sinhala mobs came to our home,"

  Oh fuck! I should have guessed.

  July 1983 was a black day in our history. Organized mobs, supported by powerful politicians, attacked the Tamils lived in the south of the country. Thousands of people lost their homes and property. Many were killed. That was the real beginning of the war that still rages in our country, seventeen years later.

  "The mobs came along the railway track. Appa was not at home." Velaithan spoke in a dull monotone, as if to herself. "They knew exactly where the Tamils lived because they came directly to our home."

  "They were all young men carrying clubs and iron rods. They ordered my mother out of the house. She was carrying my little brother Ram. We had two tiny rooms in the first floor of our house. I was playing up there when they came. I hid when they started shouting at my mother."

  "They didn't steal anything. They simply collected all our possessions, clothes, TV and furniture and piled them in the center of our hall. They threw all appa's books on top of the pile-and then they set fire to it all.

  "My mother had thought it was better for me to stay hidden, that they would take our possessions and go. When she saw the fire she started screaming and tried to rush inside to get me but they wouldn't let her. They held her back till they were sure the fire was well established, that nothing could be saved. Then they.... went away!

  "The rooms were full of smoke and I couldn't breathe. I heard my mother screaming for me, so I crept to the window and looked out. The mob was gone and my mother was alone. No one came to help us. She told me that the stairs were on fire and to climb down from the window. I remember how terrified I was, it seemed such a long way down. When the smoke made it difficult for me to breathe, i jumped foe luckily fell into a flowerbed. I hurt my ankle.

  By the time our neighbors came, it was too late. We had no home, no possessions- only the clothes we wore. We just sat in the garden, frozen in shock, and watched our home torn to ashes.

  But I still thought everything would be put right when my appa came home.

  Appa came. Someone brought him in a three wheeler. He was unconscious, bleeding from wound on his head. He had been walking along the Galle Road when the mob caught him. They had beaten him with clubs and kicked him when he fell- they then threw him in a roadside gutter to die.

  My kind, gentle appa who never harmed anyone in his life."

  She was hugging her knees, still speaking to the fire. She seemed to have forgotten i was there, lost in her memories and her pain.

  "They took appa away to hospital. We were taken to "Saraswathi Hall" in Bambalapitiya. It had been converted to a refugee camp. It was crowded with people like us, people who had lost everything. We found a little space in a corner, just enough for the three of us to sit down. We had nothing to do but sit and wait. We were desperately worried about my appa but could get no news about him. I could not walk because I had hurt my ankle. I remember people helping me to go to the bathroom. We existed like beggars there, waiting without hope. 

  My appa's Sinhala friends came to see us later. Uncle Bernard too. They brought us news of appa. He had several broken ribs and was severely concussed by a blow on his head. He had been hit with an iron bar. They told us he would be alright. They lied. He lived, but never became all right.

  They brought us food and clothes, and were desperately sorry for us. But they would not take us to their homes. They were afraid"

  She rested her head on her knee and sat there, spent.

Read More