Monday, July 30, 2012

"හිනහේවී බෝනික්කා ඇස් නටවා බල බලා.."

       "පළවෙනි වතාවෙ මේ දේම සිද්ද වෙනකොට මගේ වයස අවුරුදු දාහතයි. එතකොට හිටියෙ ලoකාවෙ. ඉස්කෝලෙ යන කාලෙ. ඒක තමයි මුල. ඒක විතරකුත් නෙවෙයි. තව හුඟක් දේවල්. මේ දෙවෙනි වතාව. මම ඉන්නෙ නින්දෙන්ද අවදියෙන් ද කියල දන්නෙ නෑ. සිහි ඇත්තෙත් නැති නැත්තෙත් නැති අමුතු පාවෙන ගතියක්. හීනෙන්ද- හැබැහින් ද? සිහි නැති කරන්න ඇති. ඒත් සිහිය වළාකුලක් වගේ මගේ හිස වටේ කරකැවෙනවා. කතා කරන සද්ද ඇහෙනවා. කතා කරන්නෙ රහස්. වතුර සද්ද ඇහෙනවා. හැඳි. වළo, වීදුරු ගැටෙන සද්ද. ඒ සද්ද කොපමණ වෙලාවක් තිබුණ ද-කොපමණ වෙලාවකින් ඉවර වුණා ද කියලා කාල රේඛාවකින් වෙන් කරගන්න තරම් හිත අවදියෙන් හිටියෙ නැහැ. ඒ සද්ද බද්ද ඉවර වුණහම මම හීනයක් දැක්කා. මේට කලින් හැඩහුරුකම් නොදන්න සතෙකුගේ මූණ කැරකිලා කැරකිලා, සුළියක් වගේ. හරියට මඩ සුළියක් වගේ මගේ ඉදිරිපිට. තවම කැරකැවෙනවා. ඒ මඩ සුළියට ලෝකෙම ගහගෙන ආවා. මම හීනෙන් එක්ක කතා කර කර හිටියා.







       එයා මගේ දරුවා. ඉපදුණේ නැති දරුවා. එයා මගේ දරුවා කියලා මම දැනගෙන හිටියා. මූණ කට හොඳට වෙන් වෙලා හැදිලා වැඩිලා තිබුණා. පෙකණිවැල තාම මගේ දරුවව මට අල්ලලා දීල තිබුණා. එයා මගේ දරුවා. අත්දෙක ගුලිකරගෙන නිසොල්මනේ ඉන්න බැරි බව එයාට ඉවෙන් වගේ දැනෙමින් තිබුණ බව පෙනුණා. ඒ සිඟිති දෑත් කුස තුළම ඉබේ ම ඉහළට එසවිලා ආරක්ශාවක් හොයනවා ඇත්. ගෑනුද, පිරිමි ද කියලා පෙනුණෙ නැහැ. මහා සුළඟක් මහා වේගෙකින් දරුගැබ ඇතුළට ආවා. මඩ සුළියක් එක්ක. මගේ දරුවගේ මූණ අතපය සුළඟට විරූප වෙලා යනවා. දරුවා ඒ මහා සුළo කෝඩයට මූණ දෙන්න දැනගෙන හිටියෙ නැහැ. මාස ගණනාවක් උණුසුමට හිටපු ස්ථානෙකට මේ වගේ සුළිසුළඟක් ඒවි කියල තේරුම් ගන්න දරුවට බැහැ. මඩ සුළියක් එක්ක ම දරුවා කෑලි කෑලිවලට කැඩිලා අවසානෙට මගේ කුස අතඇරල යනකොට මගේ එක දණහිසක් අනෙක් දණහිසේ වැදුණා. ඒ දරුවා යන බව කියන්න වෙන්න ඇති. අනේ අම්මා මාව බේරගන්න කියලා දරුවා කෑගහලා අඬනවා හීනෙන් වගේ ඇහුණා. මහා හුළඟක් කුස ඇතුළට විදපු උපකරණය මගේ දරුවාව හොය හොයා අහුමුල්ලක් නෑර ගිය හැටි, මහා භූමිකම්පාවක මුල, අද වගේ මතකයි. මූණ අතපය සුළඟට විරූපී වෙලා යනවා. ඇයි මට මෙහෙම කරන්නෙ කියලා දරුවා අහන්න ඇති. මගේ දරුවා ආදරය, උණුසුම, ආරක්ශාව තිබුණය කියලා හිතපු ඉහළම තැනක ඉඳගෙන ඒ මහා සුළඟට අහුනොවෙන්න අප්‍රමාණ වෙහෙසක් ගන්න ඇති. මගේ දරුවා බඩෙන් එළියට ඇදලා දානකල් මම සිහි ඇති නැති මැද්දෙ නිදියගෙන හිටියා. ඒ වෙලාවෙ දැනුනෙ දුකක් ද? කලකිරීමක් ද? වේදනාවක් ද? දරුවා එළියට විසි කළෙ, දරුවාගේ කෑලි කෑලි භාජනයකට එකතු කළේ සතුටක්, නිදහසක්, සොම්නසක් ලබන්නද? ආයෙ කවදාවත් ඒ වගේ දුකක් දැනෙන්න එපා. කියලා හිතුවට මුළු සoසාරෙට ම ඒ දුක ගෙනියන බව දැනුණා. මට හැඟීම්, දැනීම් දැනුනෙ හිතට විතරයි. ශාරීරික වේදනාව සදහටම නෙවෙයි. හිතට දැනුණු, හිත අතහැර නොයන දුක සදහටමයි. හිත මුළු ශරීරය පුරා දුවමින් හිටියා.


     මගේ දරුවා ශාරීරිකව වින්දා. උපදින්නත් කලින් ම දරුවා. මමයි, දරුවගී ජීව විද්‍යාත්මක පියායි කළ වරදට දඬුවම් වින්දා. මාස තුනකට ටිකක් වැඩිය කුස යහනෙ වැඩෙමින් හිටියා. දොස්තර කිව්වෙ නිරෝගී දරුවෙක් වැඩෙමින් ඉන්නවා කියලා. උපදින්න දින දීලා තිබුණෙ මැයි පස් වෙනිදට. ජපානයේ ළමා දිනය. ඔක්තෝබර් දහනව වැනිදා ඒ මහා සුළි සුළඟ ආවෙ. වියදම මන් පහළොවක්. රුපියල් වලින් නම් ලක්ෂ එකහමාරක්...."




    හෝව්! හෝව්!! පොඩ්ඩක් ඉන්න.. ලෝකෙ ජාති දෙකක මිනිස්සු ඉන්නවා. කට්ටියක් මේ පෝස්ට් එකෙ මීට පේලියක් උඩට වෙනකන් කියවල ඇස් තෙත් කරගෙන මේ මොකක් ද මේ කියල හිතනව. අනිත් ජාතිය මේක මීට කලින් කියවල තියෙනව. දෙවෙනි ජාතියෙ අය මට සමාවෙන්න ඔයාලගෙ කාලෙ නාස්ති කරන වැඩක් කරා නම්. දැන් මම කතා කරන්න අර පළවෙනි ජාතියෙ අයටයි.මේ කොටස මම උපුටල ගත්තෙ "කන්දක් සේ මා" "සුමිත්‍රා රාහුබද්ධ"ගෙ පොතෙන්. මේ පොතට 2010 අවුරුද්දෙ ස්වර්ණ පුස්තක සම්මානය, විද්‍යෝදය සාහිත්‍ය සම්මානය. ගොඩගේ සාහිත්‍ය සම්මානය, රාජ්‍ය සාහිත්‍ය සම්මානය, අලුත් පියාපත් සම්මානය කියන සම්මාන ඔක්කොම හම්බ වුනා. මේක ඇවිත් සිරාම සිරා පොතක් වෙන්න ම ඕන කියල දැන් ඔයාලට හිතෙනව නේ.


   ගබ්සාව නීති විරෝධී දෙයක් ද, නීතිගත කරන්න ඕන දෙයක් ද කියන එකට ඔයාලටත් පෞද්ගලික මතයක් ඇති නේ. මම නම් හිතන්නෙ ඒක දිහා අපි බලන්න ඕන සාපේක්ෂව. මොකද හැමදේකම දෙපැත්තක් තියෙනව නෙ. ඒ දෙපැත්තම දකින්න පුලුවන් වෙන විදියට අපේ ඇස් පුරුදු කරගන්න එක තමයි අපි කරන්න ඕන. (මo මේව පොර වගේ කිව්වට මාත් ඉගෙන ගත්තෙ කොන්ඩෙ මල් ගහපු ගර්ල් කෙනෙක් ගෙන් :ඩී) සුමිත්‍රා රහුබද්ධ මෙන්න මේ කතාව හරිම ලස්සනට ඒ වගේ ම හිතට වදින විදියට "කන්දක් සේ මා" පිටු, පේලි අතරින් පෙන්නනවා. ආදරය, රාගය, ලිoගිකත්වය වගේ ම ල0කාවේ වගේම  ජපානෙත් සමාජ, ආර්ථික තල අස්සෙන් රිoගල ගිහින් මහ අමුතු, ඒ වගේම සිරා කතාවක් අපි, "රීඩකය"( රීඩර්) ඉස්සරහ මැවෙනව. 



    හිනහේවී බෝනික්කා ඇස් නටවා බල බලා" කියල අපි පොඩි කාලෙ අත්පුඩි ගහ ගහා කිව්වට ඒ ගැන ගැඹුරෙන් හිතන්න අපි පොඩි වැඩි වුනා නේ. දැන් ඒකට කාලෙ ඇවිත් කියල හිතනව නම් දැන් ඇස් දෙක වහගන්න... ඔයාට කල්පනා වෙන දේවල් හිතේ කොනක ලියාගන්න... :)

Saturday, July 21, 2012

"කිරි පෙවූ දරුවනේ කොහි ගියෙද නුඹලා?"


මීට ටික දවසකට කලින් රෑක අපි හිටියෙ ප්‍රදීපා ධර්මදාසගෙ කොන්ස(ර්)ට් එකක් බලමින්. එක සින්දුවක් ඉවර වෙලා තවත් සින්දුවක් පටන් ගන්න අතරතුර පොඩි බ්‍රේක් එකක් එනවනෙ. ඒ අතරතුර මගෙ අම්ම කනට කොඳුරල කිව්ව කතාවකින් තමයි මම මේක් පටන් ගන්නෙ. 
  "ඉස්සර ප්‍රදීප කියන්නෙ රැඩිකල් මොඩ්ල් එකේ ගායිකාවක්, ඒත් දැන් මෙයා පවතින ක්‍රමේට හැඩගැහිල"

 "මොකක් ද ඒකෙ තේරුම?"

 " නෑ නෑ ඉස්සර මෙයාගෙ සින්දු තහනම් වෙනවා, කොන්සට් තහනම් වෙනව. ඒත් දැන් ඒ මොකවත් නෑ නෙ. දැන් මෙයා මහරජාගෙ ආණ්ඩුවට මොකවත් කියන්නෙ නෑ නෙ."

   එතකොටම අර තට්ට ඔලුවකුයි, පට්ට ම පට්ට වොයිස් එකකුයි තියෙන නිවේදකය කලුවර අස්සෙන් වැදුන "ස්පොට් ලයිට්" එකක් අස්සෙන් මතු උනා. ඔහු බොහොම බැරැරුම් මූනක් මවා ගෙන "අතුරුදන් වීම හා අතුරුදන් කරවීම" කියල බිම බලා ගත්ත. ස්පොට් එකත් නිවුනා. ඊට පස්සෙ ෆ්ලූට් එකක් එක්ක බැක් කරපු මියුසික් එකක් අස්සෙන් අර "ස්පොට් එකෙන්" ම ප්‍රදීප මතු උනා. 



 
"ආකහේ කලු ම කලු සළු එළා තිබුණා,
රෑ පුරා උළ ලේනි දෑස රතු කෙරුවා
හාමතේ දිය පොදක් උගුර හිර කෙරුවා
කිරි පෙවූ දරුවනේ කොහි ගියෙද නුඹලා?

අතුරුදන් වුනා තාරකාවක් අහස් කුසේ
අතුරුදන් වුනා මල් කැකුළු චණ්ඩ මාරුතේ
අතුරුදන් වුනා යැයි මුසා නොකියවු මිනිසුනේ
අතුරුදන් කළා මපුතුන් සොරාගෙන ජීවිතේ

ගම් දොරේ දරුවන්ගේ කිරි සිනා ඇසෙනා
   තුන් යමේ නෙත් පුරා දුටු සිහින පමණක්
   මන්සලේ ගිනිමැලේ සදාකල් ඇවිලෙනා
      ජාතියක් වැදූ කුස ජාති ජාතිත් කකියනා..."


  ඇල්ටො, සොප්‍රානො පරාසෙට ඒ සින්දුවෙදි ප්‍රදීප නොගියට ඒ වචන මගේ හිතත් එක්ක කෙලින් ම කතා කරා. අර අම්ම කියපු "රැඩිකල් ප්‍රවේශය" මොකක් ද කියල මට තේරුම් ගියා. ඒ සින්දුවෙ වචන දිගේ මo දිගටම කල්පනා කරා. ඒතකොට මේන්න "මහාචාර්ය උස්වත්තෙ ආරච්චි" ඉස්සරහට හම්බ උනා. එයා එක පාරක් කෑම මේසෙදි  මගේ "දේශප්‍රේමී ටෝක්" එකක් ඉස්සරහ "ලoකාවෙන් පිට වෙන්න හේතු දාහක් හොයගන්න පුලුවන්. ඒත් මේ රටේ ඉන්න, මෙහේට වැඩ කරන්න එක හේතුවක් හොයගන්න අමාරුයි" කියල බොහොම හැඟීම් බරව කිව්ව විදිය මට මතක් උනා. මෙන්න ඊට පස්සෙ "අටවක පුත්තු" අර මහගෙදර (ගම්පෙරලියෙ) ඉස්තෝප්පුවෙ තියෙනව වගේ කනප්පුවක් උඩ තියෙනව. මo ගිහින් ඒක අතට අරගෙන නිකමට වගේ පෙරලුව. පෙරලගෙන පෙරලගෙන ගිහින් මම නැවතුනෙ දෙසිය තුන්වෙනි පිටුවෙ. 


      "පනස් හයේ ඔහු උපදිනකොට, සින්හල බෞද්ධ ස්වර්ණමය යුගය උදා වෙලා, දෙමළටත් දෙවෙනි වෙලා හිටපු බෞද්ධයො දියසේන කුමාරයත් එක්ක එකතු වෙලා දෙමළ ගෙවල් ගිනි තිබ්බා. ඔහු ඒ හින්දා කෑ ගහල ඇඬුවා. ඔහුගෙ තුන්වෙනි උපන්දිනේට වෙඩි සද්ද පූජාවක් තියන්න හිතපු හාමුදුරුවෙක් අගමැතිට වෙඩි තියල බුද්ධ සාසනෙත් බේරුව. "හොරිකඩ ගෙරිගනය". ඔහු උසස්පෙළ පන්තියට තේරෙන්නා අසමත් උන තරහට හැත්තෑ එකේ කොල්ලො පොලීසියට වෙඩි තිබ්බා. පාළo ගාව කොල්ලොන්ට වෙඩි තියල  ගඟේ පා කරල ඇරල "තේගුරා බල්ලො" "සිරිම හීරි යකින්න" දෙසැරයක් ම තැත් කරල ඔහු කැම්පස් තේරෙන කොට, ගමේ ශ්‍රී ලoකා ගෙවල් සේරම, තමන්ගෙ ගෙදරත් එක්ක ම අසූචි වලින් නෑවුනා. ඔහු සහකාර කථිකාචාර්යවරයෙක් උන එක සමරන්න සිoහල මැරයො ආයෙත් දෙමළ ගෙවල් ගිනි තියල ජූලියක් ම කලු කරල මුලු රටක් ම අලු කෙරුව. මේ ඊයෙ පෙරේදා තමන්ට ජ්‍යේෂ්ඨ කථිකාචාර්ය පදවිය ලැබීම සමරන්න ආයෙත් රට ගිනිගන්න පටන් අරන්. මහ විනාසයක් අත ලඟ..."


    මo ඒක කියවන දිහා "කැප්ටන් ගයාන් බෝපගේ" (මගේ ඤාති සහෝදරයෙකි. ඔහු මුහමාලේ ඉදිරි ආරක්ශක වළල්ලේ දී දිවි පිදුවේ ය.) මගේ දිහා හිනා වෙවී බලන් හිටිය. ඒ විතරක් ය. මන් පොටෝ එකකින් විතරක් දැකල  තියෙන ජේවීපී එකෙන් "යුඇන්පී" කාරයෙක් උන වරදට මරල දාපු සෝමෙ මාමයි, යූඇන්පී ඇමතියෙක් ගෙ පෞද්ගලික මැර හමුදාවකින්, අoක තහඩු නැති වාහනයකි අතුරුදන් කරපු මනුර බාප්පයිත් කැප්ටන් ගෙ පිටිපස්සෙන් හිනා වෙවී හිටිය. මන් වැඩ කරපු NGO එකෙන් උදව් කරපු නඩුවක් නැතුව බූස්සෙ කෑම්ප් එකේ හිරකරන් ඉන්න එල්ටීටීඊ සැකකාර තාත්තගෙ චූටි දූ, "රන්දා" ත් කොහේ ද ඉඳල හිනාවෙවී මගේ ඉස්සරහට දුවගෙන ආව.  

   එක පාරත ම ම කාලගෝට්ටියක් ඇහෙන්න ගත්ත. මෙන්න බොලේ "රෙජිනෝල්ඩ් රෝස්"ගෙ "Twelve Angry Men" මගෙ පිටිපස්සෙ. ඒ වෙලාවෙ මන් හිටියෙ කොහෙද කියල නම් දැන් හරියට මතක නෑ. 


   "තමුසෙල දැන ගන්නවා හොඳයි මේ අපි දොළොස්දෙනා ගන්න තීරණය මත තමයි තරුණ ජීවිතේක අනාගතේ රැඳිල තියෙන්නෙ. අද රෑ එළි වෙනකන් හරි අපි කතා කරන්න ඕන. තරුන ජීවිතේක අනාගෙතේ ගැන ගන්න තීරණයක වැදගත්ම තේරුම් ගන්නවල හොඳයි." 

 අර "Twelve Angry Men" එකේ තොප්පියක් දාගත්ත මහත්තය "ජූරි සභාව" තිබ්බ කාමරේ වටේ හැතැක්මක් විතර ඇවිද ඇවිද හෙන සීරියස් මූනකින් කිව්ව. 

    එතකොටම මගේ මුලු ඇඟේම තිබ්බ ලේ රත් වෙලා එක පාරටම පපුවට ගලාගෙන එනව මට දැනුන. කොහේ තිබිල ආවද දන්නෙ නැති කේන්තියකුයි, දුකකුයි, වචනෙන් කියන්න අමාරු වේදනාවකුයි මගෙ ඇඟ හිරි වැට්ටුව. 

මොන හු****ක් ද යකෝ ඕක මෙතන ඉඳන් කියවන්නෙ. ඕක ගිහිල්ල කියාපන් මේ රටට අවුරුදු හැටක් තිස්සෙ  (*)කන දේශපාලුවොන්ට. එල්ටීටීඊ, චේගුරා, ජෙප්පො, හූඇන්පී, ශ්‍රීල0කා, තම්බි, මොකා උනත් උන් මේ රටේ දරුවො බොලව්! මෙතන ඉඳන් අහවල් මගුලක් කරනවද යකෝ? පලයව්!! ගිහින් කියාපියව් ඔය ටික දේශපාලුවොන්ටයි, උන්ට කතිර ගහන "කකපුසන ජහමනතාවටයි". මොකෝ තොපි හිනාවෙන්නෙ??? බලු හැත්ත!!!

මම නිකන් දෙමළ ෆිල්ම් එකක කෙල්ලගෙ තාත්තගෙන් ෆේස් ටු ෆේස් ගේම ඉල්ලන කොල්ල වගේ "රෝස්' ටයි,  මිනිස්සු දොලොස් දෙනාටයි ටෝක් කරා. ඒ ඔක්කොම  උන්ගෙ දිග රැවුල් අත ගගා, කොන්ඩ කහ කහ, මගේ දිහා කන්න වගේ බලාගෙන කින්ඩියට කට කොනෙන් හිනා උනා.. ...
                    

Categories