ලව් සහ ඉලව්

මට මේ ළඟදි එක්තරා බ්ලොග් පෝස්ටුවක් කියවන්න ලැබුණා. ඒකෙ ටයිට්ල් එක තිබ්බෙ "ආදරය" කියලා. ඒ බ්ලොග් එක ලියන සහෝදරී ගැනවත්, එයා කලින් ලියල තිබුණ යම් යම් ලිපි ගැනවත් යම් කිසි පූර්ව අවබෝධයක් මට නොතිබ්බ නිසා ඒ ලිපිය කියවන්න කලින් ඒ ලිපියෙ මොන මොන වගේ දේවල් තියෙන්න පුලුවන් ද කියන එක ගැන මට අබ මල් රේණුවකවත් පෙර අදහසක් තිබ්බෙ නෑ. ඉතින් කොහොම හරි ඒ ලිපිය දිගේ පහළට යද්දි මට ගොඩක් දේවල් තේරුම් ගියා. ඒක ලියපු කෙනා ගැන සහ එයා "ආදරය" ගැන දරන මතවාදය ගැන. කොටින්ම කියනවා නම් "ආදරේ" කියන්නෙ මොකක් ද කියලා එයා හිතන විදිය තමයි ඒ ලිපිය ඇතුලෙ තිබ්බෙ. ඒ ලිපිය යටින් යම්කිසි කමෙන්ට්ස් ගානකට පස්සෙ මෙන්න මෙහෙම කමෙන්ට් එකක් තිබ්බා. ඒක ලියලා තිබ්බෙත් ඒ ලිපිය ලියපු කෙනාමයි.

ප්‍රේමය නම් රාගයෙන් තොර,

සඳ එළිය සේ අචින්ත්‍යයි.

පිරිසිඳුයි, සුරම්‍යයි.

මේ නන්දා මාලිනීගෙ සින්දුවක කොටසක් නෙ. ඉතින් මo එතනින් කල්පනා කරන්න ගත්තා. යකඩෝ මල කෙලියයි නෙ. ඒ කියන්නෙ මo ජීවිත කාලෙටම කිසිම කෙල්ලෙකුට ආදරේ කරලා නෑ නෙ. එතකොට මට හිටපු සහ ඉන්න ගර්ල් ෆ්‍රෙන්ඩ්ස්ලා  එකෙකුටවත් මo ආදරේ කරලා නෑ නෙ. මල හත්තිලව්වයි. "රාගයෙන් තොර සඳ එළිය සේ සෞම්‍යයි" කියන කොට වැරදිලාවත් කෙල්ලෙක්ගෙ අතින් අල්ලාගෙන බීච් එකක හවසකට ඇවිදින්න යන්න බෑ නෙ. එක ම එක කිස් එකක් වත් දෙන්නත් බෑ නෙ. කෙල්ලෙක්ගෙ ඇස් දිහා බලාගෙන හීන මවන්නත් බෑ නෙ. මොකෝ ඔය හැම එකක් ම කරන්න ගියාම ඇඩ්‍රනලීන් ද මොකක් ද කියන හොර්මෝනෙ එන්න පටන් ගන්නවා නෙ. හදවත ටිකක් වැඩි ශීඝ්‍රතාවෙකින් ලේ පොම්ප කරන්න ගන්නවා නෙ. මේ කියන විදියට "ඇත්ත ආදරේ" ඇතුලෙ ඔය මොකක් වත් තියෙන්න විදියක් නෑ නෙ. මාර සීන් එක. එතකොට මo නිකන් ම නිකන් සල්ලාලයෙක් නෙ.

ලෝකෙට එදා මෙදා තුර පහළ වෙච්චි ශ්‍රේෂ්ඨම විප්ලවවාදියා, එහෙම නැත්නම් "රැඩිකල් බ්‍රෑන්ඩ්" එක "චේ" වෙද්දි, හොඳම එහෙම නැත්නම් වැඩියෙන් ම කතා බහට ලක් වෙච්චි, ප්‍රේමවන්තයා "රෝමියෝ" නෙ. ඒ කියන්න "රෝමියෝ" අනිවාර්යෙන් ම "ඇත්ත ආදරේ" කියන්නෙ මොකක් ද කියලා දැනගෙන ඉන්න ඇතිනෙ. ඒත් වැඩේ කියන්නෙ රෝමියෝ ජුලියට් දෙන්නා, අතින් වත් අල්ලන්නෙ නැතුව, එක කිස් එකක් වත් සුදු පිරුවට වලින් ඒ දෙන්නාව ඔතාගෙන හිටි බවක් අපි අහලා නෑ නේද? ඔයා අහලා තියෙනව ද? අනේ මම නම් නෑ. එතකොට රෝමියෝගෙ ආදරෙයි, අර අපේ බ්ලොග් එක ලියපු සහෝදරී දකින ආදරෙයි අතරෙ මහ විශාල පරතරයක් තියෙනවා නෙ. ඇත්තටම මේක කොහොම ද ආවෙ?

ලoකාවෙ මිනිස්සු ඕනම වෙලාවක ඕන ම තැනකදි කියන්නෙ, අපිට අවුරුදු දෙදාස් පන්සීයක ඉතිහාසයක් තියෙනවා. අපිට තරම් සoස්කෘතියක් සභ්‍යත්වයක් මොන අම්මගෙ පුතාට වත් නෑ කියලා නෙ. මෙන්න මේ සoස්කෘතියයි සදාචාරෙයි එක්කහු වෙලා තමයි අර රෝමියෝගෙ ආදරෙයි, අර බ්ලොග් පෝස්ට් එක ලියපු සහෝදරීගෙ ආදරෙයි අතරෙ මහ විශාල පරතරයක් හදලා තියෙන්නෙ. ඒත් ඇත්තටම ලoකාවෙ අවුරුදු දෙදාස් පන්සීයක් නෙවෙයි, අවුරුදු දෙසීයක් ආපස්සට ගියොත්, ඒ කියන්නෙ සුද්දො මේ රටේ අහවල් වැඩේ කොරන්න කලින් අපේ මිනිස්සුන්ගෙ ආදරෙයි, රෝමියෝගෙ ආදරෙයි මහ පුදුම විදියට සමපාත වෙනවා.

ඇයි දෙය්යනේ "ඉසුරුමුණි පෙම්යුවල" අපේ මිනිස්සු ආදරේ කරපු හැටි අපිට කියන්නෙ නැද්ද? ඉසුරුමුණි පෙම්යුවල නිර්මාණය කරපු ශිල්පියා කාන්තා ශරීරෙක තියෙන සුකොමල බව, ලාලිත්‍ය අර තරම් ලස්සනට නිරූපණය වෙන විදියට වැඩේ කරලා තියෙන්න සිල් අරගෙන ද? එතකොට මේ කියන විදියට සීගිරි ළඳුන්ට හැට්ට අන්දවන්න වෙනවා නෙ. ඉස්සර රජ මාලිගාවෙ එක පැත්තක දළදා මාලිගාව. අනෙක් පැත්තෙ අන්තඃපුරය. මොකෝ හාමුදුරුවරු ගිහින් රජ්ජුරුවන්ට කිව්වයි "අනේ දේවයන් වහන්ස, අන්තඃපුරේ වහලා දාලා යකඩ දෝලි ටික ආපහු ගම් බිම් වලට යවනු මැනව" කියලා? ඉස්සර ලoකාව ඇතුලෙ ලිoගික නිදහස තිබ්බා කියන එකට ඕන තරම් සාක්ෂි තියෙනවා නෙ. මේඝදූතය ලියපු මහා කවි කාලිදාස ලoකාවට ඇවිත් මියගියේ ගණිකා නිවාසෙක සිද්ද වෙච්ච හුටපටය්ක් නිසයි කියනවා නෙ. ඒ පෝස්ට් එක ලියපු සහෝදරී අඩුම ගානෙ කව්සිලුමිණ වත් කියවලා තිබ්බා නම් බෝසත් කුස රජතුමාගෙනුයි, පබාවතීගෙනුයි ආදරේ මොකක් ද කියලා ඉගෙන ගන්නවා නෙ. 

මේ හැම දෙයක් ම වෙනස් වෙන්න පටන් ගත්තෙ වික්ටෝරියා සභ්‍යත්වෙ මේ රටේ පැතිරෙන්න පටන් ගත්තාට පස්සෙලු නේ. ලිoගිකත්වය මහ මැජික් එකක් කරපු මේ මල හත්තිලව්ව යුරෝපෙන් අපේ රටට ආව එකක් නෙ බලන් යනකොට. දැන් ඔය මයික් අල්ලගෙන උඩුබුරන වීරයොන්ගෙ භාශාවෙන් විජාතික බලවේග තමයි මේක කරලා තියෙන්නෙ. වික්ටෝරියානු සභ්‍යත්වෙ කරපින්නගෙන අපේ රටට ආපු සුද්දො එක ගෙයි කෑමති අශිෂ්ටයි කියලා තහනම් කරා. උන්ගෙ පොතේ කුරුටු ගාපු නැති කසාද වලට අනියම් විවාහ කියල කිව්වා. ඒ විදියට ඉපදෙන ලමයි අවජාතකයි කිව්වා. මේ ඔක්කොම සිoහලේට අලුත් වචන. අන්තිමේ සුද්දො යන්න ගියා. උන් දැන් මේ මල ඉලව් මතවාද ඔක්කොම අයින් කරලා ෆුල් නිදහසේ ජීවත් වෙනවා. රෝමියෝගෙ ආදරේ හොයගෙන තියෙනවා. ඒත් ලoකාවෙ මිනිස්සු අර විජාතික බලවේගෙට අහුවෙලා කලිසම් ඇඳගෙන ඒව ඔලුවෙන් ගලවන්න හදනවා. 

ආදරේ කියන්නෙ මොකක් ද කියලා හරියටම තේරුම් ගන්නෙ නැති එකෙන් මේ රට මොන වගේ තැනකට ගිහින් තියෙනවා ද කියලා පොඩ්ඩක් හිතන්නකෝ. ලිoගිකත්වය, එහෙමත් නැත්නම් රාගය කියන එක ආදරේට අයිති නෑ, ඒක මහ අමුතු මැජික් එකක් කියල හිතලා ඒ ගැන එළිපිට කතා කරන්නෙවත්, ලියන්නෙ කියන්නෙවත් නෑ. ඒක් පුලුවන් හැමවෙලාවෙම හoගනවා. කොල්ලෙකුයි කෙල්ලෙකුඉ අත් අල්ලගෙන යනවා දැක්කාම, තුරුල් වෙලා තොදොල් වෙවී ඉන්නවා දැක්කාම අනේ අනිච්චන් කියලා පුප්ප්නවා. ඇය් වදේ උන් එහෙම ඉඳලාවත්, ඒ වගේ සතුටක් විඳලාවත් නැද්ද?

තමන්ගෙ හැඟීම්, ආශාවන් පිට කරගන්න විදියක් නැතුව ඇතුලෙම හිර කරගෙන මහ පුදුම අසහනකාරයො බවට පත් වෙනවා. බස් එකකට නැග්ගොත් ජැක් ගහනවා. ගොඩක් ගෑනු අය දීගෙන ඉන්නවා. තවත් අය කරගන්න දෙයක් නැති කමට ඉවසනවා. බොහොම ටික දෙනයි විරුද්ධ කම් පාන්නෙ. තාත්තා දුවව අපයෝජනය කරනවා. අම්මා පුතාව, මාමා දුවව, සීයා මිනිබිරීව, පන්සලේ ලොකු හාමුදුරුවො, පොඩි හාමුදුරුවන්ව, අල්ලපු වත්තෙ දායිකාවව, ඊට පස්සෙ ගුරුවරියො ගුරුවරු ගෑනු පිරිමි භේදයක් නැතිව ළමයින්ව, විශ්ව විද්‍යාල ලෙචා ල ශිෂ්‍යාවන්ව, ශිෂ්‍යත්ව ටියුශන් කාරයො පොඩි ළමයින්ගෙ අම්මලාව, සමාජෙ උඩ ඉඳන් පල්ලෙහාට හැම එකෙක්ම එක එක විදියට තමන්ගෙ අසහනේ පිට කරගන්න තව කෙනෙක්ව පාවිච්චි කරනවා. ලoකාවෙ කෙල්ලොන්ව, ගෑනු අයව රවට්ටගෙන ගතපු වීඩියෝ කීයක් නම් ඉන්ටර්නෙට් එකේ තියෙනවද? අම්මලා, ඇන්ටිලා, ටීචර්ස් ලා එක්ක සීන් තියෙන වැල කතා කීයක් තියෙනව ද? මේ වගෙන් පේන්නෙ ලoකාවෙ මිනිස්සුන්ගෙ අසහනේ නෙවෙයි ද? පත්තරයක් ගත්තොත් පලවෙනි පිටුවෙ ඉඳලා අන්තිම පිටුව වෙනකන් ම දුෂණ, අපයෝජන ගැන තියෙනවා. රේඩියෝ එකක් දැම්මා ම් පැය දෙකක් විතර හාමුදුරු කෙනෙක් බණ කිව්වාට පස්සෙ චූටි ලමයෙක් අපයෝජනය කරපු සිද්ධියක් බණ වලට කියනවා. සෙක්ස් කියලා සර්ච් කරලා පලවෙනි තැනට ලoකාව එනවා. එතකොට ඒක මහ ලොකුවට ටිවී එකේ කියනවා. ඒක අහලා අනේ අනිච්චන් කියලා කම්මුලේ අත තියාගෙන පුදුම වුනා වගේ පෙන්නවා. "මේක තමයි ආශ්චර්ය" කියනවා. ඊට පස්සෙ ඉන්ටර්නෙට් ගිහින් වැල කතාවක් කියවලා පෝන් වීඩියෝ එකක් බලනවා. "ප්‍රේමය නම් රාගයේන් තොර....." කියල බ්ලොග් පෝස්ට් එකක් ලියනවා. ඊට පස්සෙ "කක පුසමින්" නිදාගන්නවා.

ඒත් කවුරුත් රාගය තියෙන්න ඕන ආදරේ ඇතුලෙ මිසක් පිට නෙවෙයි කියලා හිතන්නෙ නෑ..

Read More

"not from Paulo"

By the rivers of Babylon we sat and wept
when we remembered Zion,
There on the poplars
we hung our harps,
for there our captors asked us for songs,
our tormentors demanded songs of joy;
they said "Sing us one of the songs of Zion!"
How can we sing the songs of the LORD
while in a foreign land?
If I forget you Jerusalem,
may my right hand forget its skill.
May my tongue cling to the roof of my mouth
if I do not remember you,
if I do not consider Jerusalem my highest joy.
Remember, LORD, what the Edomites did
on the day Jerusalem fell
"Tear it down," they cried,
"tear it down to its foundations!"
Daughter Babylon, doomed to destruction,
Happy is the one who repays you
according to what you have done to us.
Happy is the one who seizes your infants
and dashes them against the rocks.

Psalm 137, Holy Bible

Read More

51

මේකට දාන්න නම් ගොඩාක් හිතට ආවා. "51 වන පියවර", "51 වන සැතපුම", "51 වන විරාමය"... අනේ මන්දා, අන්තිමේ නිකන් ම නිකන් "51" කියලා දැම්මා.

ම්ම් ලෝකෙ මිනිස්සු කරන්නෙ මහ පුදුම වැඩ නෙ. දැන් ගත්තාම, ගොඩාක් මිනිස්සු 50 වෙනි උපන්දිනේ, ස0වත්සරේ, මතක සැමරුම අරක මේක කියලා 50 වෙනි ඒවා සමරනවා නෙ. ඒත් වැඩේ කියන්නෙ 50න් වෙන්නෙ එක්තරා කාල සීමාවක් ඉවර වෙන එක නෙ. එතකොට අලුත් කාල සීමාව පටන් ගන්නෙ 51න් නෙ. හැම අවුරුද්දෙම අපි දෙසැම්බර් 31 වෙනිදා රෑ පාටි දාලා, බීලා, නටලා අලුත් අවුරුද්ද එනකොට වැටිච්ච වැටිච්ච තැන් වල ගොරව ගොරවා නිදි නෙ. හරි. දැන් ඇති පීලි පැන්නා. මේ මම "අස්වින්දයාගෙ ලෝකෙ" ට ලියන 51 වෙනි පෝස්ටුව. බලන් යනකොට ලිපි පනහක් ලියන්න මට අවුරුදු 4කට බොහොම කිට්ටු කාලයක් ගිහින් නෙ. :ඩී අන්න ඒ නිසා මේක ටිකක් විශේෂ දෙයක් විදියට ලියන්න ඕනකමක් ගොඩාක් දවස් ඉඳලා හිතේ තිබුණා. ඒත් ඒ විශේෂත්වෙ මොකක් වෙන්න ඕන ද කියලා හිතාගන්න බැරුව සෑහෙන කාලයක් ගත කරන්න මට සිද්ධ වුනා. මුලින් ම හිතුවා මo ගැන දෙයක් ලියලා ම නැති එකේ මම ගැන විස්තරයක් ලියන්න ඕන කියලා. ඒත් මo ගැන එහෙමට ලියන්න තරම් දෙයක් හොයාගන්න බැරි වුනා නෙ. ඊට පස්සෙ හිතුවා අනේ කිසිම විශේෂයක් ඕන නෑ කියලා. ඒත් ඒ අයිඩියා එකත් එච්චරම ෆිට් උනෙ නෑ. අන්තිමේ මo හිතුවා හැමදාම මාත් එක්ක හිටිය අයට ස්තුති කරන්න මේ පෝස්ට් එක පාවිච්චි කරන්න. කවුරු හරි කෙනෙක් මග හැරිලා නම් ඒක ගැන ඉස්සෙල්ලාම මම සමාව ඉල්ලනවා.

ඉස්සෙල්ලාම මම ස්තුති කරන්නෙ මගෙ පෙම්වතී, මෙලීසා ඩි ක්‍රෙට්සර්. (මොකෝ ගෙදර ඉන්නත් එපැ‍යි :ඩී :ඩී) ඇත්තටම මම හොඳටම දන්නවා ඔයාට මම ලියන ගොඩාක් දේවල් තේරෙන්නෙ නැති බව. ඒ වුනත් ඔයා ඒ හැමදෙයක් ම කියවනවා නෙ. මo කියවනකොට අහන් ඉන්නවා නෙ. ඔයා නැත්නම් මට කිසිම දෙයක් ලියන්න වෙන්නෙත් නෑ. වෙන විදියකට ඒක කියන්න නම් තේරෙන්නෙ නෑ. ඔයාට ගොඩාක් ස්තුති. :ඩී

ඊළඟට ඉතින් මගේ නoගිලා දෙන්නා. අස්විනී, නෙලුනි. මට කොච්චර පරාල ඇණ දෙකක් වුනත් මගේ හැමදේකදිම වගේ "අස්වින්දයාගෙ ලෝකෙ"ත් එක්ක හිටියාට වගේම, ඉන්නවාටත් ගොඩාක් ස්තුති. (එක්කො ඕන නෑ. ඔහෙලට මොකට ද ස්තුතියක් :පී :පී) ඊලඟට මගේ හොඳම යාලුවා, උපේක්ෂා. හැමදාම මo ලියන ඒවගෙ වැරදි පීර පීර හොයන එකටයි, මo ලියන දේවල් මගේ දිහා අනෙක් අය බලන විදියට බලපායි කියලා වද වෙන එකටයි තමයි ඔයාට ස්තුති කරන්නෙ. හහ් හහ් :ඩී 

අස්වින්දයාගෙ ලෝකෙට ලියන දේවල් ඉස්සෙල්ලාම කියවන කෙනා, වත්මි, හොඳ නරක දෙකම ශේප් එකේ කියන එකටයි, ප්‍රූෆ් රීඩින්ග් කරන එකටයි, මගෙත් එක්ක හැම වෙලාවකදි ම හිටියාටයි හැම දේටම් ඔයාට ගොඩාක් ස්තුති. (ඔන්න දැන් බනින්න නම් එපා :පී)

විල්හාරි, ඇත්තටම ඔයාට ස්තුති කරන්නෙ මාව සහ මo ලියන බ්ලොග්ස් වලට ෆ්‍රී පබ්ලිසිටි දෙන එකට. :ඩී විශේෂෙන් ම කෙල්ලො අතරෙ. :පී ඔයාට නම් කෝක් එකක් ම අරන් දෙන්න වටිනවා.  

ඊලඟට අපේ කලුවා, මචන් ඔන්න මo ප්‍රසිද්දියේ එක දෙයක් පිලිගන්නවා. උඹ නිතරම කියනවා නෙ මo බ්ලොග් ලියන්නෙ කෙල්ලො දාගන්න කියලා. ඒක සම්පූර්නෙන් ම වැරදි ම නෑ. :පී ඒකත් එක හේතුවක් තමයි.

චතුරයා, මචන් අනිවා කවදා හරි උඹ ගැන් ෆුල් පොස්ට් එකක් ලියනවා මයි. උඹ තරම්, කෙනෙක් ගැන ලිව්වාම ඒක අගේ කරපු කෙනෙක් මට හම්බ වෙලා ම නෑ. :ඩී 

ශoකයා, වැම්පයර්ස්ලා ගැන පොස්ට් එකක් තියෙයි ද කියලා බලන්න හැම එකක් ම කියවන එකට තෑන්ක්ස් මචන්. :පී. බාරෙ, උඹ තමයි රොමෑන්ටික් කතා ලියන්න ගෝ එකක් අරන් දුන්නෙ. ස්තුති මචන්. අශ්වින්, උඹ තරම් ෆුල් සීරියස් දේවල් කතා කරන්න එකෙක් හම්බ වෙලා ම නෑ බන්. මo ලියන ඒවා ඇතුලෙ උඹේ අදහසුත් සෑහෙන දුරකට තියෙනවා මචo. මo ලින්ක් එකක් එවනවකන් බලo ඉන්න සසිත්, ශානක. ස්තුති මචo.

"අපි ඉන්නෙ අස්වින්දයාගෙ ලෝකෙ ඇතුලෙ - ගවීන්, ඔශේ" ඒ කියපු එක පට්ටෙට වැදුනා බන්. බොක්කෙන් ම ස්තුතිය. :ඩී සචිත්, උඹ කිව්වට පස්සෙ තමයි මo ෆොන්ට්ස් ලොකු කරේ. :ඩී නවීන්, උඹ ගොඩාක් වෙලාවට වචන වලින් උදව් කරලා තියෙනෝ බන්. අනිවා උඹේ මැගසින් එකට ම ලියoනෝ. භාතිය, ස්තුති මච0 අනිවා ජාතික වීරයා කතාව තාම අමතක නෑ. :ඩී චන්දීර, උඹට නම් ඉතින් ස්තූති කොරන්නෙ නෑ. :පෙ :ඩී මල්ක, කනිෂ්ක, නිපුන, මනීෂ, චව්වා, බුල් ඩෝග්, විශ්වන්ත,  බටයා, සුදු චූටි, හසල, උඹලා ඔක්කෝටම ස්තුති මචoලා.. 

ඇමැන්ඩා, :ඩී, ඔයා කැමතිම අර සමනලයාගෙ එකට නෙ. තැන්ක්යූ වේවා ලොකු නoගි. :පී සඳු, මෙලෝ දෙයක් තේරෙන්නෙ නෑ කිය කියාත් කියනවා නෙ. හහ් හහ් පවන් අක්කි, අපි වෙලාවක සෙට් වෙලා තව කතා කරමුකෝ. එතකන් මේ ස්තුතිය. :ඩී සමනලී, සියුමි, නාඩියා, රෙහානා, කවුශි නoගි, (ලිව්වා හරි ද මන්දා :පී) හැමදාම මේන් ඇක්ට්‍රස් වෙන ස්ටෙෆනි, සැන්ඩෝරා, වැප්, චන්දුලී,
විදර්ශි හැම කෙනෙක්ටම ගොඩාක් ස්තුති මෙච්චර කල් මo ලියන දේවල් කියෙව්වාට සහ වචනෙකින් හරි උදව් කරාට.  

මම තවත් අයට කියවන්න මුලින්ම දෙයක් ලිව්වෙ "අස්වින්දයාගෙ ලෝකෙ"න් තමයි. මo ගොඩාක් දේවල් ඉගෙන ගත්තෙ, මිනිස්සු මාව අඳුරගන්න පටන් ගත්තෙ, මo කවුද කියලා, මo හිතන්නෙ පතන්නෙ, දේවල් කරන්නෙ කියන්නෙ කොහොමද කියලා මට අනිත් අයට කියන්න උදව් කරේ මේ බ්ලොග් එක. ජර්නල්ස් වලට ලියන්න, කෙටි චිත්‍රපටි තිර රචන ලියන්න, සී.වයි එකේ ස්පීචස් කරන්න ඒ හැම දේකටම මුල හදාගත්තෙ මේකට ලියලා තමයි. මේ තියෙන ලිපි පනහ ඇතුලෙ මo ගොඩාක් දේවල් කියන්න උත්සාහ කරලා ඇති. ජීවිතේ, ආදරේ, සමාජෙ, ඉතිහාසෙ එක එක විදියේ දේවල් ගැන. ඒ වගෙන් අස්වින්දයාගෙ ලෝකෙට එන ඔයාලගෙ ජීවිත වලට ඵලයක් තියෙන මොකක් ම හරි දෙයක් දෙන්න තමයි මම උත්සාහ කරන්නෙ. මෙච්චර කල් මාත් එක්ක හිටියාට සහ, ඉස්සරහටත් ඉන්න්වාට අයෙම සැරයක් හැමෝටම ස්තුතියි.. :ඩී :ඩී 

ප.ලි.- අඩේ දෙන්නෙක් අමතක වුනා නෙ, සෙනුරි, දෙවින්, උඹලා දෙන්නාටන් කරපු හැම උදව්වටම ගොඩාක් ස්තුති. :ඩී

Read More

"විවෘත වීම"

අපේ ජීවිත වල කවුරුවත් නොදැකපු, කාටවත් නොකියපු ගොඩාක් දේවල් තියෙනවා. අපි එහෙම ඒ දේවල් අපිටම විතරක් තියාගෙන ඉන්නෙ අපි ම හදාගත්තු දාහක් නෙවෙයි, ලක්ෂයක් හේතු නිසා. අපි හැමෝම බය සදාචාරෙ වගේ දේවල් ඊනියා වික්ටොරියානු සභ්‍යත්වෙ එක්ක එකතු වෙලා මෙන්න මේ හේතු කිහිප ගුණේකින් දවසින් දවස වැඩි කරනවා. ඒතකොට දාහක් හේතු එකට එකතු වෙලා අපි කාටවත් අයිති නැති අමුතුම ලෝකෙකට අපිව අරන් යනවා. කාටවත් කියාගන්න බැරි දේවල් අපි ඇතුලෙම අපෙන් එළියට එන්න ට්‍රයි කර කර අපිට වද දෙද්දි අපි ලෝකෙට වෛර කරන්න ගන්නවා. අපිට හැමදෙයක් ම එපා වෙනවා. ඒත් ඒ කිසිම දෙයක් වුනේ නෑ වගේ අපි ලෝකෙට පෙන්නනවා.

ලෝකෙ මිනිස්සු වැඩියෙන් ම දුක් විඳින්නෙ ආදරේ නිසා ලු. ලෝකෙ පුරාම වැඩියෙන් ම සියදිවි නසාගන්නෙ, මත්ද්‍රව්‍ය ගන්න  ගන්න පෙළඹෙන්නෙ, සාමාන්‍ය මිනිස් චින්තනේට අනුව අසාර්ථක මිනිස්සු වෙන්නෙ ආදරෙන් පැරදිච්ච අය ලු. ඒත් අපි පොඩ්ඩක් එළියට පහළියට බැහැලා පාරෙ යන කාගෙන් හරි ඇහුවොත් ඔයා අදරෙන් පැරදිච්ච කෙනෙක් ද කියලා සීයට අනූවක් දෙනා කියන්නෙ "නෑ" කියලා තමයි. මොකෝ ඒක අපි කාටවත් කියන්න එච්චර කැමති නෑ. අපිට ඕන නෑ අපි ආදරේ කරන කෙනා ලබා ගන්න අපිට බැරි වුනා කියලා කියන්න. ඒක අපේ ආත්මාභිමානෙට ලොකු කැළලක් විදියටයි අපිට දැනෙන්නෙ. ඒ සිද්ධිය හිත ඇතුලෙ ලොකු පෙට්ටියකට දාලා වහලා ලොක් කරලා තියාගෙන කවුරුත් නැති වෙලාවකට එලියට අරගෙන දුක් වෙන්න හරි, ඒ ගැන මතක් කරලා ආපහු කවුරු හරි එන්න කලින් ටක් ගාලා ආපහු ඒක පෙට්ටියටම දාලා වහලා තියන්න තමයි අපි උත්සාහ කරන්නෙ. ඒත් ඒ ඇයි? ඒත් මෙතනදි අපි තේරුම් ගන්න ඕන එක දෙයක් තියෙනවා නෙ. තමන් ආදරේ කරන කෙනා ලබාගන්න බැරි වුන ලෝකෙ එකම කෙනාවත්, පලවෙනි හරි අන්තිම හරි කෙනා වත් ඔයාවත්, මම වත් නෙවෙයි නේ ද? ඉතින් ඇයි අපි මේක හoගගෙන ඉඳලා දුක් වෙන්නෙ? අපි අනිත් අයත් එක්ක විවෘතව මේ ගැන කතා කරනවා නම් ආදරය අහිමි වීම කියන්නෙ අපි හැමෝටම පොදු දෙයක් බව අඳුරගන්න පුලුවන් වෙනවා නේද? එහෙම නම් සියදිවිනසා ගැනීම්, මත්ද්‍රව්‍ය වලට ඇබ්බැහි වීම් නිසා විනාශ වෙන වටිනා ජීවිත යම් ප්‍රමාණෙකින් හරි බේර ගන්න පුලුවන් වෙනවා නේද අපිට? 

පාවුලෝ කොයියෝගෙ එක පොතක් තියෙනවා "ද සහීර්" කියලා. ඒ පොතේ තියෙනවා පැරීසියෙ තියෙන එක්තරා ආර්මේනියානු අවන්හලක් ගැන. ඒ අවන්හලේ සතියකට එක පාරක් මහ අමුතු විදියෙ රැස්වීමක් තියෙනවා. ඒකෙදි වෙන්නෙ එක එක විදියෙ මිනිස්සු එකට එකතු වෙලා තමන්ගෙ ප්‍රශ්න ගැන විවෘතව කතා කරන එක. තමන්ගෙ බිරිඳගෙ සහෝදරී ගැන ආශාවක් ඇති වෙලා ඒක ගැන හිතෙන් දුක් විඳින කෙනෙක් එතනදි තමන් ජීවිතේට දන්නෙ නැති මිනිස්සුත් එක්ක ඒක ගැන කියනවා. එතකොට ලිoගික බෙලහීනතාවෙන් ජීවිතේම එපා වෙච්චි කෙනෙක් එතනට ඇවිත් හැමෝම ඉස්සරහ තමන්ගෙ ආදරවන්තිය ඉස්සරහ තමන් අසරණ වුන හැටි කියනවා. එහෙම කියන එකෙන් මිනිස්සු බලාපොරොත්තු වෙන්නෙ මොකක් ද කියලා දැන් කල්පනා වෙනවා ඇති. එහෙම කතා කරන එකෙන් ලිoගික බෙලහීනතාව කියන්නෙ ජීවිතේ එපා වෙන්න හේතුවක් නෙවෙයි කියලා අර මනුස්සයා ඉගෙන ගන්නවා. තමන් නාඳුනන මිනිස්සු අතරෙත් ලිoගික බෙලහීනතාව නිසාම දුක් විඳපු තව අය ඉන්න බව දැනගන්න ලැබීමත්, ඒකෙන් මිදෙන්න හේතු හොයාගන්න උදව් ලැබීමත් නිසා අලුත් ජීවිතයක් එයාට ලැබෙනවා.

තමන්ගෙ ආර්ථික අපහසුතා, තමන්ගෙ සහකාරයා/සහකාරි එක්ක ගෙවන ජීවිතේ ඇති වෙන අසහනකාරී සිද්ධි, ආදරය නොලැබීම, නොයෙක් ලෙඩ රෝග, අපිට තියෙන නොයෙක් හීන, බලාපොරොත්තු.. මේ හැම දෙයක් ගැනම අපි එළිපිට කතා කරනවා නම් මේ ලෝකෙ මිනිස්සුන්ට මීට වඩා සතුටෙන් ජීවත් වෙන්නත්, එකිනෙකාව මීට වඩා හොඳින් තේරුම් ගන්නත් පුලුවන් වෙනවා නේ ද? 

මගේ අම්මයි තාත්තයි වෙන්වුනේ මට අවුරුදු අටේදි. අම්මයි තාත්තයි අතරෙ මායි, න0ගියි බෙදා ගත්තා. ඒ නිසා තාත්තයි න0ගියි දෙන්නා ම එක ම වෙලාවෙ මගෙන් ඈත් වුනා. ඊට පස්සෙ මගේ පලවෙනි පෙම්වතී පිළිකාවක් හැදිලා මිය ගියා. මගේ දෙවෙනි පෙම්වතී මාව අත ඇරලා ගියා. ඊට පස්සෙ මම යම් මත් ද්‍රව්‍යකට ඇබ්බැහි වුනා. දැන් ඔයාලට කියපු දේවල් ඉගෙන ගන්න මට ගොඩක් කල් ගියා වගේ ම ගොඩාක් දේවල් නැති කරගන්නත් වුනා. ඒත් ඒ දේවල් සිද්ධ වුන එකම කෙනාවත්, අන්තිම කෙනාවත් මම නෙවෙයි කියලා දැන මම දන්නවා. ඒ දේවල් ගැන තව දුරටත් ලැජ්ජා වෙන්නෙ නෑ. 

ෆ්‍රෙඩී මර්කරි, ක්වීන් සoගීත කණ්ඩායමේ ප්‍රධාන ගායකයා. සමලිoගිකයෙක් වෙච්චි එයාට එයාගෙ සහකාරයා නිසා ඒඩ්ස් රෝගෙ හැදුනා. ඒත් ඔහු ලොකෙ ඉස්සරහට ඇවිත් ඇත්ත සිද්දිය කිව්වා. ඒ වගේම ඒඩ්ස් රෝග මර්දන වැඩසටහන් ගණනාවකටත් සම්බන්ධ වුනා. ලෝකෙ පුරාම තරුණ තරුණියන් ගණනාවකගෙ ම වීරයා වෙච්ච ෆ්‍රෙඩී මර්කරි ජීවිත මිලියන ගාණකට ඒඩ්ස් රෝගෙ භයානක කම කියලා දුන්නා. ඊට බොහොම කෙටි කාලෙකට පස්සෙ එයා මියගියත් එයා තවත් ජීවිත දහස් ගාණක් බේරගත්තා. ෆ්‍රෙඩී තමන් ඒඩ්ස් රෝගියෙක් බව හැ0ගුවා නම්? 

අනෝජා, ලoකාවෙ බොහොම ජනප්‍රිය සම්මානනීය නිළියක්. දෙපාරක් විවාහ වෙච්චි ඈට හත් පාරක් සියදිවි නසාගන්න හිතුනා. හැම පාරකම ඒ තීරණේ නොගත්ත ඇය අද සියදිවි නසා ගැනීම වළක්වාගන්න කටයුතු කරන සoවිධානෙක ක්‍රියාකාරිනියක්. ඇය තමන්ගෙ ජීවිත කතාව ලෝකෙ ඉදිරියෙ කියන්නෙ තවත් ජීවිත ගණනාවක් බේරගන්න. 

ඔයාගෙ ජීවිතෙත් කාටවත් නොකියපු, කවුරුවත් දන්නෙ නැති දේවල් ගොඩාක් තියෙනවා නේද? පොඩ්ඩක් හිතන්න ඒ දේවල් එහෙම ම තියාගන්න ඕනම ද කියලා.. 

"Der schwarze Schmetterling"වෙතින් උපුටා ගැනීමකි.

Read More

කලු සමනලයා 1

අපේ ජීවිත කතාව, හැම වෙලේම ලියවෙන්නෙ අපට ඕන විදියටම නෙවෙයි නෙ. ඒක අපි ඉපදෙන කොටම දෙවියන් වහන්සේ විසින් ලියවිලා තියෙනවා කියලා හරි, අපිට ඒකට යම් යම් සoශෝධන විතරක් එකතු කරන්න පුලුවන් ය කියලා හරි මම කියන්න උත්සාහ කරන්නෙ නෑ. ඒත් අපිට ඕන හැම දෙයක් ම අපේ ජීවිත වලදි සැබෑ කරගන්න බෑ නෙවෙයි, අමාරුයි කියන එක නම් අපි හැමෝටම පිලිගන්න වෙනවා නෙ. ඉතින් මේ කඳු නැගගෙන පල්ලම් බැහැගෙන යන අපේ ජීවිත ගමන දිහා ආපහු පොඩ්ඩක් හැරිලා බැලුවාම අපි සතුටු වෙච්චි තැන්, දුක් වෙච්චි තැන්, අඬපු, හිනා වෙච්චි තැන්, ආදරේ කරපු, වෛර කරපු තැන්, ඔක්කොම එක්කහු වෙලා මහ අමුතු චිත්‍රයක් නෙ මවන්නෙ. ඒකත් එක්කම ඒ දිහා බලන් ඉන්නකොට දැනෙන හැඟීම ඊටත් වඩා මාරම අමුතුයි නෙ. ස්වභාව ධර්මයෙ හරි එහෙමත් නැත්නම් සර්ව බලධාරියෙකුගෙ හරි අපි හරියටම නොදන්න, ඒත් අපට මොන ම විදියකින් වත් මිදෙන්න බැරි මහා විශාල නීති, නියම, රීත් පද්ධතියකින් හරි, ඒ වගේ මොන මගුලකින් හරි අපි ඔක්කොම එකට බැඳිලා ඉන්න බවක් අන්න ඒ හැඟීම අස්සෙන් දැනෙන්න ගන්නවා නෙ.

ඒක තව පොඩ්ඩක් පැහැදිලිව කිව්වොත්, අපි ඔක්කොම උපදින්නෙ එකම විදියට, එකම ක්‍රියාවෙ ප්‍රතිඵල තමයි අපි. දැන් කවුරු හරි කෙනෙක් කියන්න පුලුවන් මාව සීසර් කරලා අරන් තියෙන්නෙ, මo මාස අටෙන් ඇවිත් තියෙන්නෙ අරක ද මේක ද කියලා. ඒක තමයි මo ඊලඟට කියන්න හදන්නෙ. අපි ඔක්කොම එකම විදියට ඉපදුනාට අපි හැමෝම ඒ එකම විදිය ඇතුලෙ අපේ අනන්‍යතාවක් හදාගෙන ඉපදිලා තියෙන්නෙ. එක්කෙනෙක් ඇවිත් තියෙන්නෙ තනියට තව නිවුන් සහෝදරයෙකුත් අරන්, තව එක්කෙනෙක් අම්මාට ගොඩාක් වද දිදී පැය ගාණක් එන්න හද හදා ඉඳලා, තව එක්කෙනෙක් පටස් ගාලා කිසිම වදයක් නැතුව ඇවිත්. ඔන්න ඔය වගේ එකම දේ විවිධ විදියට අපි නොදැනුවත් ව ම අපි කරලා නෙ. අපි හැමෝම ආදරය කරනවා, ජීවත් වෙනවා, සල්ලි හොයනවා, ලෝකෙ දිහා බලලා තීන්දු තීරණ ගන්නවා, ඔක්කොම කරලා අන්තිමේ මේ ලෝකෙට ටටා බායි කියලා යන්න යනවා. ඒත් ඒ හැම දෙයක් ම අපි කරන්නෙ මහ පුදුම විදියට වෙනස් ආකර වලට නෙ.

එතකොට ලෝකෙ පුරාම ඉන්න මිනිසුන්ගෙ සිතුවිලි වැඩකරන විදිය අතරෙ යම්කිසි සමානකමක් තියෙනවා නෙ. ලoකාවෙ අන්තිම රජතුමායි, ඇමරිකාවෙ පලවෙනි ජනාධිපතියි එකම පරම්පරාවෙන් බිහි වෙනවා නෙ. පරම්පරාවක් කියන්නෙ අවුරුදු 20 ක් කියන සාමාන්‍ය මතේට අනුව මම කියන්නෙ. ඒ දෙන්නාම එක්තරා යුගේක අවසානයයි, අලුත් යුගේක ආරම්භයයි සoකේතවත් කරන මහ ප්‍රභල සඔකේත නෙ. රෝම සභ්‍යත්වෙ මධ්‍යධරනී කලාපෙ පැතිරිලා මහා විශාල සoස්කෘතික ප්‍රමෝදයක් ඇතිවෙන කොට ඒ හා සමානවම ලo

කාවෙ රජරට රාජධානි බිහිවෙලා රෝමෙට නොදෙවෙනි බෞද්ධ සoස්කෘතියක් හැදෙනවා නෙ. රෝමෙ බිඳවැටිලා යුරෝපෙට අඳුරු යුගේ ආපු එකයි, ලoකාවෙ රජරට රාජධානි බිඳ වැටිලා වාරි කර්මාන්ත විනාශ වෙලා නිරිත දිගට මිනිස්සු ගියපු එකයි අතරෙත් ඒ වගේම සම්බන්ධතාවක් තියෙනවා නෙ. අපි දන්න ලෝකෙ අපි නොදන්න සම්බන්ධතා ජාලෙකින් එකට බැඳිලා තියෙන්නෙ නැත්නම් මේ ඔක්කොම වෙන්න අමාරුයි නෙ නේ ද? 

එතකොට ඇත්තටම මේ ලෝකෙ පුරාම ඉන්න මිනිස්සු, සත්තු, ගහකොල මේ හැම එකක් ම එකිනෙකට යා කරන, මේව අතරෙ අන්තර් සමානකම් ඇති කරන අපිට නොපෙනෙන මොකක් හරි බලවේගයක් තියෙනවා ද? ඒ වගේ සමානකම් අඳුරගෙන තියෙනව ද? ඒවාට අපි දන්න ගණිතයෙන් හරි, ජ්යෝතිෂයෙන් හරි, ප්‍රකාශන ව්‍යුත්පන්න කරගන්න පුලුවන් ද?

Translated from " Der schwarze Schmetterling" by Aswinda Uswatte.

Read More

"ලැබීම හා දැනීම" (නිදහස)

ඇත්තටම නිදහස කියන්නෙ මොකක් ද? ඔයා දන්නවාද? උඩු හුළඟට අහු වෙලා කිසිම අරමුණක්, බැඳීමක් නැතුව එහාට මෙහාට පාවෙන පිහාටුවකට නිදහස දැනෙනවා ඇති නේද? මොකෝ මේ ලෝකෙ කවුරුවත් කියන්නෙ නෑ නෙ "ඒ මගේ පිහාටුව" කියලා. කවුරුවත් ඒ පිහාටුව පස්සෙ එළවගෙන එළවගෙන ගිහින් පිහාටුව අල්ලගෙන අතේ ගුලි කරගෙන තියාගෙන ඉන්න හිතන්නෙ නෑ නේ. ඒ වගේම අහවල් වෙලාවට අහවල් තැනින් ගොඩබාන්න ඕන කියලාවත්, මෙන්න මේ කාලය තුළ මෙන්න මේ ප්‍රවේගයක් රඳවාගන්න ඕන කියලවත් සිතුවිල්ලක් මේ අපි කතා කරපු පිහාටුවට තියෙන්න විදියක් නෑ නෙ, නේද? එතකොට ඒ පිහාටුවට ඇත්තටම "නිදහස" කියන දේ දැනෙනවා ඇති නේද? 

ඔයාට මතකද අපි පොඩි කාලේ රෑට තරු පිරිච්ච අහස දිහා බලාගෙන හිතුව දේවල්? ඔන්න මo දැන් ඒ කාලෙ කිව්ව කවි නම් කියන්න යන්නෙ නෑ. මොකෝ මo දන්නවා ඔයාට දැන් ඒවා මතක් වෙලා තියෙන බව. එදා මහ විසාල ආකසෙ පුන්චි පුන්චි තරු ගොඩක් විසිරිලා තිබ්බා. හරියට පොලොව පුරාම, රටවල්, නගර, ගම් පුරා ම විසිරිලා ආකාසෙ දිහා බලo හිටපු අපි වගේමයි. ඒ තරු දිහා බලාගෙන අහසෙ ඇඳිලා තියෙනවයි කියපු නා නා ප්‍රකාර රූප ඇත්තටම හොයන්න පොඩි ගේමක් දෙන ගමන් අපි හැමෝම හීන මැව්වෙ කවදා හරි තරුවක් වගේ වෙන්න. ඒ ඇයි කියලා එදා මට නම් හිතුනෙ නෑ. දැන් පොඩ්ඩක් හිතලා බලන්න ඕන. ඇයි දෙයියනේ තරුවකට මොනවද අඩු? හැමදෙයක් ම තියෙනවා නෙ. ම්ම් ඒ කියන්නෙ තරු වලට හැමෝම කැමති. තරු දිලිසෙනවා. තරුවලට තනියට හඳ ඉන්නවා. ඇයි බොලේ තාරකාවියොත් ඉන්නෙ. තරු එකතු වෙලා දෙවිවරුන්ගෙ රූප හැදෙනවා. හර්කියුලිස් වගේ. ඒ දෙවියො තමයි ලෝක පාලනේ කරන්නෙ. ඒ කියන්නෙ තරුවක් වෙනවා කියන්නෙ යකඩෝ දිව්‍ය සැප ලැබෙනවා වගේ වැඩක් නෙ. අහ් වැරදුනා. දිව්‍යලෝකෙ තියෙන්නෙත් තරු අතරෙ නේ. දැන් ඇති තරු ගැන කතාව. එතකොට මේ තරු වලට, අපි පොඩි කාලෙ එයාලා වගේ වෙන්න හීන මවපු තරු වලට අපි ඉස්සෙල්ලා කතා කරපු නිදහස දැනෙනවා ඇත්ද? 

හවසට ලස්සනට ඉර බැහැගෙන යන වෙලාවක කාත් කවුරුත් ම නැති සුදු පාට වැලියි, රළ බිඳෙන සද්දෙයි, රතු පාට බෝලයක් වගේ තියෙන ඉරයි, ඔයයි විතරක් ම ඉන්න වෙරළකදි, එහෙමත් නැත්නම් ආකාසෙ ගෑවෙන්න තරම් උස දේවදාර ගස් පිරිච්ච කැළයක් මැද්දෙන් වැටිච්ච අඩි පාරක් දිගේ, ගස් මුදුන් අස්සෙන් පෙරිලා එන ස්පොට් ලයිට්ස් වගේ පේන ඉර එලිය මැද්දෙන් ඇවිදගෙන යනකොට, එහෙමත් නැත්නම් උස කඳු මුදුනකට නැග්ගා ම, පාලු කෝච්චි ස්ටේෂන් එකක තනි වෙච්චි වෙලාවක, ඇය හරි ඔහු හරි එක්ක, ඔය දෙන්නාගෙ ටිකක් දිග සෙල්ලමකට පස්සෙ කලුවරේ තනිවෙච්චි වෙලාවක හරි ඔයාට දැනුන දේට කියන නම මොකක්ද කියලා කවදා හරි ඔයා හිතලා තියෙනවා ද? 

පිහාටු, තරු, කුරුල්ලො, සමනලයො, චූටි බබාලා... මේ හැම කෙනෙක්ම, දෙයක් ම නිදහසේ ස0කේත හැටියට මේ ලෝකෙ භාවිතා වෙන දේවල් නෙ. ඒ කියන්නෙ සමනලයොන්ට, කුරුල්ලොන්ට, චූටි බබාලට මෙන්න මේ නිදහස ඇත්තටම දැනෙනවා ඇති නේ. ඒක නේ අපි හැමෝම මේ අතරින් කෙනෙක් හරි දෙයක් හරි වෙන්න ට්‍රයි කරන්නේ. ඒත් පොඩ්ඩක් මෙහෙම හිතන්න කෝ. ඔන්න එකම එක මිනිත්තුවකට ඔයා කුරුල්ලෙක් උනා කියලා හිතන්නකෝ. දැන් ඔයා තද නිල් පාට අහසෙ, ගස්, ගල්, කඳු, ගෙවල් හැම දේකටම උඩින් පියාඹමින් ඉන්නේ.  ඔයාට ඕන තද නිල් අහසෙ ඈතින් ඈතට, ඈතින් ඈතට අනන්තයට වෙනකන් ම වෙන කිසිම කෙනෙක්, කිසිම දෙයක් ගැන හිතන්නෙ නැතුව ෆුල් ම ෆුල් නිදහසේ පියාඹලා යන්න. ඒත් පොඩි අවුලක් තියෙනවා. ඔයා කෑම සොයාගෙන එනකන් ඔයාගෙ කූඩුවෙ ඉන්න චූටි පැටව් එක්ක කිරිල්ලි බලo ඉන්නවා. ඔයා ඉස්සරහට එන හුළo කපාගෙන ඉස්සරහට යන එක එච්චරම ලේසි වැඩක් නෙවෙයි. ඒ වගේම පහළින් ලස්සනට පේන ලෝකෙ ඔයාට හුඟාක් දුරයි වගේ දැනෙනවා. හැමදේම ඔයා ඉස්සරහ ලස්සනට තිබ්බට ඒ හැම දෙයක්ම සහ ඔයා අතර හිතනවට වඩා වැඩි දුරක් තියෙන බව ඔයාට දැනෙනවා. එතකොට,,, එතකොට ඔයාට ඇත්තටම දැන් දැනෙන දේට කියන්නෙ නිදහස ද? 

මට හැමදාම ඕන උනේ බොහීමියාවෙක් වෙන්න. ඒ කියන්නෙ නිදහසේ ජීවත් වෙන මිනිහෙක් කියලා හිතාගන්නකෝ. මම කැමති කෑම කන්න,  මම කැමති බීම බොන්න, මම කැමති විදියට අඳින්න, මම කැමති සින්දු කියන්න,

මo කැමති කතා ලියන්න., මම කැමති තැන් වල යන්න, මම කැමති කෙල්ලො එක්ක නිදාගන්න, මම කැමති විදියට හිතන්න,, මෙන්න මේවා ඔක්කොම කරන්න පුලුවන් නම් මo නිදහස් මිනිහෙක් කියලයි මo ඉස්සර හිතුවෙ. අද මo මේ ඔක්කොම කරනවා. එතකොට මo නිදහස් මිනිහෙක් වෙන්න එපැයි. ඒත් පොඩි අවුලක් තියෙනවා. ලෝකෙ තියෙන මොන කෑම කෑවත් මට කිසිම රසක් දැනෙන්නෙ නෑ. "ඔච්චර බොන්න එපා" කියන්න කෙනෙක් නැති බව නිතරම දැනුනත් උගුරකට වඩා බොන්න හිතෙන්නෙ නෑ. ඉටැලියන් ෂර්ට්ස් කොච්චර ඇඳත් කිසිම සනීපයක් දැන්නෙ නෑ. මo කියන සින්දු අහන්න, මo ලියන දේවල් කියවන්න කොච්චර මිනිස්සු හිටියත් ඒ අය සහ මම අතර මහා දුරක් තියෙනවා වගේ දැනෙන්නෙ. හරියට ගස් ගල් වලට මo සින්දු කියනවා, දේවල් ලියනවා වගේ. කොච්චර කෙල්ලො ආශ්‍රය කරත් ඒ එක්කෙනෙක් වත් ළඟට එනකොට අර කියනවා වගේ හාට් එක බීට් වෙන්නෙ නෑ. මට උන් එකෙක් වත් දැනෙන්නෙ නෑ. මට මේක තේරෙන්නෙ නෑ. මo නිදහස් මිනිහෙක්. ඒත් මට ඒ නිදහස දැනෙන්නෙ නැත්තෙ ඇයි?

Read More

"වීර" වoශය

මේ ලෝකෙ වීරයොන්ගෙන් පිරිලා. හැම පුද්ගලයෙක් ම වීරයෙක්. "වීරයෙක් වීම" කියන්නෙ සාපේක්ෂ දෙයක් කියලා කෙනෙක් කියනවා නම් ඒක හරියටම හරි. මොකෝ එක කෙනෙක්ගෙ වීරයා තව කෙනෙක්ට නිකන් ම නිකන් පෙන්දෙක් වෙන්නත් පුලුවන්.  

අහලා තියෙනව ද "රැග්නාර් ලොඩ්බ්‍රෝක්" කියන නම? රැග්නාර් කියන්නෙ වයිකිo ගෝත්‍රික රජෙක්. වයිකිo වරුන්ගෙ නිජභූමිය ස්කැන්ඩිනේවියාව නෙ. මෙන්න මේ උතුරු ජර්මානුවො යකාටවත් බය නැති හයේ හතරෙ පොරවල්. ඒ වගේම බොහොම දක්ෂ යාත්‍රිකයො. රණ ශූරයො. මoකොල්ලකාරයො. වයිකිoවරුන්ගෙ ප්‍රධානම ජීවනෝපාය තමයි මoකොල්ලකෑම. ඒ කියන්නෙ ඕ

නම කුණාටුවකට ඔරොත්තු දෙන විදියෙ නැව් හදාගෙන, රණශූරයො පුරවගෙන ඈත රටවල් වලට ගිහින් ඒ රටවල් මoකොල්ල කාලා, ගෑනු දූෂණේ කරලා, සබ්බ සකලෙම අරන් එන එක. රැග්නාර් ලොඩ්බ්‍රෝක් ජීවත් උනු කාලෙ වයිකිo ගෝත්‍රිකයො හිතන් උන්නෙ ස්කැන්ඩිනේවියාවෙන් බටහිර පැත්තට වෙන්න, කිසිම රටක් නෑ කියලයි. මේ වෙනකොටැ හැම අවුරුද්දකම ඒ අය මoකොල්ලකෑවෙ වර්තමාන රුසියාවට අයිති ප්‍රදේශ. කොහොමින් කොහොම හරි රැග්නාර් තමයි නැවක නැගලා උතුරු මුහුද තරණය කරලා එoගලන්තෙට පය ගහපු පලවෙනි වයිකිoවරයා. ඉතින් සමකාලීන වයිකිo ලෝකෙ හිටපු ලොකෙම වීරයා තමයි මෙන්න මේ රැග්නාර්. සීතලට ගිනිමැල වටේට වෙලා උනුසුම් වෙන්න උත්සාහ කරන ගමන් ශතවර්ෂ ගණනාවක් යනකන් උතුරු ජර්මානු ගෝත්‍රික අත්තම්මලා, සීයලා ඇස් ලොකු කරන්, කම්මුලේ අත් තියන්, අහන් හිටිපු චූටි ළමයින්ට කිව්වෙ මෙයා ගැන වීර ක්‍රියා ම තමයි. ඒ වගේම රැග්නාර් එoගලන්තෙ, නොදර්ම්බ්‍රියාවට ගොඩබැහැලැ කරපු ම්ලේච්ඡකම් ගැනත් ගොඩාක් කතන්දර එoගලන්තෙ ආත්තම්මලත් මුනුබුරු මිනිබිරියොන්ට කියන්න ඇති. :ඩී

හැනිබාල් බාකාර්, හැමිල්කාර් බාකර්ගෙ පුතා. ලෝකෙ එතෙක් මෙතෙක් බිහිච්ච ශ්‍රේෂ්ඨම මිලිටරි ජෙනරාල්වරු කීප දෙනාගෙන් කෙනෙක්. හැනිබාල් ඉපදෙනකොට, මහ බල පරාක්‍රමයක් පතුරවාගෙන මුලු මධ්‍යධරණීය මුහුද ම පාලනය කරගෙන අධිරාජ්‍යයක් ගොඩනගාගෙන හිටපු කාර්තේජය පලවෙනි පියුනික් යුද්ධෙන් ඒ වෙනකොට මතු වේගෙන ආපු අනිත් මිලිටරි බලව වෙච්චි රෝමෙට පැරදිලා. ඈට අයිති වෙල තිබ්බ සිසිලයයි, සාර්ඩිනියාවයිත් අහිමි වෙලා. හැනිබාල්ගෙ ජීවිතේ තිබ්බ එක ම එක අරමුණ තමයි කාර්තේජෙට ආපහු කලින් තිබිච්චි තැන අරන් දෙන එක. ඔන්න ඉතින් හැනිබාල් මහ බලසම්පන්න හමුදාවක් ගොඩනගාගෙන රෝමෙට පහර දුන්නා. මේක එසේ මෙසේ හමුදාවක් නෙවෙයි. භාෂා සිය ගණනක් කතා කරන, එක එක පාට හිස කෙස් තියෙන, කලු, දුඹුරු, සුදු මිනිස්සුන්ගෙන් හැදිච්චි එකක්. ඒ විතරක් ය, නුමිඩියානු අශ්වාරෝහකයො, ලිබියානු හෙල්ල දරන්නො අතරෙ අලි තිස් හත්දෙනෙකුත් ඉඳලා නෙ. ඒ අලි ලoකාවෙන් අරන් ගියපු අයෙය් කියලත් මතයක් තියෙනවා නෙ. කොහොමින් කොහොම හරි හැනිබාල් මේ මහා සේනාවත් අරගෙන පා ගමනින් ම යනවා නෙ ඉතාලියට. අයිබීරියාව, ගෝල් දේශෙ, සිසල්පයින් ගෝල්දෙශෙ පහු කරන් බූට් සපත්තුවක් වගේ ඉතාලිය පහලට ඇවිත් රෝමෙ පේන තෙක් මානෙට එනකන් මොන ජගතෙකුටවත් බැරි උනා නෙ හැනිබාල්ව නවත්තන්න. ලෝකෙ එතෙක් මෙතෙක් සිද්ධවෙච්චි දරුණුම සටන වගේම, ලොකු ම ජයග්‍රහණය, ලොකු පරාජය ඔක්කොම වුන, කැනායි සටනෙදි, හැනිබාල්ගෙ හමුදාව, මහ බලසම්පන්න රෝමන් සෙබලු අසූ දාහක් එක දවසකදි මරලා දැම්මා නෙ. ඔය හැම කාරණාවක් ම බලනකොට ලෝකෙන් බාගයක් කොල්ල කාලා, ලෝකෙන් බාගෙක මිනිස්සුන්ව වහල්ලු කරගෙන, ග්ලැඩියේටර්ලා ඇනකොටාගෙන මරාගන්නකොට හූ කිය කිය විනෝද වුණ කාලකණ්ණි රෝමන් කාරයින්ට පාඩමක් උගන්නපු හැනිබාල් එසේ මෙසේ වීරයෙක් නෙවෙයි නෙද? :ඩී 

පැරීසියෙ ලූවර් කෞතුකාගාරෙ තියෙනවා එක්දාස් හත්සිය ගණන් වල කවුදෝ මූර්ති ශිල්පියෙක් හදපු හැනිබාල්ගෙ මූර්තියක්. ලෝකෙ හැම තැනින්ම මිනිස්සු ඇවිත් ඒක ඉස්සරහ ඉඳගෙන ෆොටෝ ගහනවා. කලු පාට, සුදු පාට, රතු පාට, දුඹුරු පාට මිනිස්සු. සමහරු හැනිබාල් ගැන කියවලා කරලා විස්තර දන්නවා ඇති. ඒත් සමහරු මොකුත් ම දන්නෙ නැතුව ඇති. ඒ හැමකෙනෙක්ට ම හැනිබාල් වීරයෙක්. ඒත් අපි පොඩ්ඩක් ආපස්සට ගියොත්, අවුරුදු එක්දාස් පන්සීයක් විතර.. හැනිබාල් ඉස්සරහ ෆොටෝ ගත්ත මිනිස්සුන්ගෙන් සමහර අයගෙ මී මුත්තලා හැනිබාල් අතින් මැරිලා. සමහරු එයගෙ හමුදාවෙ සටන් කරනවා. තවත් අය මහ පුදුමෙන්, තව අය පිලිකුලෙන් හැනිබාල් ගැන කතා කරනවා. ඒ හැම කෙනෙක්ටම හැනිබාල් වීරයෙක් ද? 

ස්පාටකස්, කොලොම්බස්, පිසාරෝ, හිට්ලර්, චේගවේරා, කස්ත්‍රෝ, ලෙනින්, බොබ් මාලේ, ඔසාමා, අහමද් නෙජාද්, ප්‍රභාකරන්, ඒ විතරක්ය, රනිල්, මහින්ද.. මේ හැම කෙනෙක් ම එක්කෙනෙකුට වීරයෙක්, තව කෙනෙකුට දුෂ්ඨයෙක්.. :

හැම පිරිමියෙකුටම ඕන තමන්ගෙ ගෑනු සතාගෙ වීරයා වෙන්න. මේ ගෑනු සතා කියන වචනෙට, ක්‍රෂ් එක, පෙම්වතී, බිරිඳ, හොර අඹුව වගේ ඕන නාම පදයක් දාගන්න පුලුවන්. ඒත් හැම ගෑනු කෙනෙක්ටම තමන්ගෙ පිරිමියා ඇත්තටම වීරයෙක් ම ද කියලා පොඩ්ඩක් හිතන්නකෝ. එක කොටසකට නම් ඇත්තටම වීරයා තමයි. තව සමහරු නිකන් මූනිච්චාවට ඒ බව අඟවනවා. තවත් සමහරු ඒ මොකක් වත් ම කරන්නෙ නෑ.

උත්පලාගෙ වීරයා ශාරුක්. එයා නිදාගන්නෙත් ශාරුක්ගෙ පින්තූරයක් කොට්ටෙ යට තියන්. එතකොට කේසලාගෙ වීරයා අර බෙයිබෙ බෙයිබෙ කියන සුද්දා. බීබර්. චතුරට ඕන සoගා වගේ ක්‍රිකටර් කෙනෙක් වෙන්න. තව කෙනෙක්ගෙ ලෝකෙ වීරයා එයාගෙ තාත්තා. මෙන්න මේ වගේ අපි හැම කෙනෙක්ටම අපිටම ආවේණික වෙච්චි වීරයෙක් ඉන්නව නෙ නේද? :ඩී

අපි හැමෝම යම් කෙනෙක්ට වීරයෙක්. තව කවුරු හරි අපට වීරයෙක්. කාගෙ හරි වීරයෙක් වෙන්න අපි ගොඩක් කැමතියි. සමහර වෙලාවට අපි නැති වීරකම් ඇඟට ගන්නවා. තවත් වෙලාවකට වීරකම් කරලත් ඒවා නොපෙන්න ඉන්නවා. පොඩ්ඩක් හිතන්න.. මේ ලෝකෙ තියෙන්නෙ මහ විකාරරූපූ සුන්දරත්වයක් නේද? :ඩී

කමල්, සුනිල්ගේ වීරයා ය. සුනිල් නිමල් ගේ වීරයා ය. එහෙත් නිමල් කමල් ගේ වීරයා නොවේ. අමල්, සුනිල් හා කමල් යන දෙදෙනාගේ ම වීරයා ය. අමල් ගේ වීරයා කවුද? 

Read More

මොකක් ද?

වස්සානෙට කලින්,

එක හැන්දෑවක

අහස කලුවෙන්න කලින්,

එක වලාකුළක

ෆිල්ම් එක ඉවර වෙන්න කලින්,

එක සීන් එකක

මo දැක්කා..

සිගරට් එක නිවෙන්න කලින්,

එක දුම් උගුරක

දේශපාලනේ එන්න කලින්,

එක ග්‍රහලෝකෙක

මට ඇහැරෙන්න කලින්,

මගෙ හීන වැලක

මට දැනුනා..

ඈ ඇස් අරින්න කලින්,

ඇස් පිහාටුවක

ඈ සළුව ඇඳගන්න කලින්,

ෆ්‍රෙන්ච් කිස් එකක,

ඔර්ගසම් එකට කලින්,

එක ආදරේක

මo වින්දා..

මොකක් ද.....??

Read More

"මල් ලස්සනයි, සුවඳයි."

"ආදර සාමා මෙතනින් අහන්න. CLICK HERE

අමර දැන් ඔයා කොහෙද ඉන්නේ?

මම නුඹේ ආදර සාමා

වැලි කෙළියේ සාමා

මම නුඹේ සාමා.. 

සිහින ලොවක් හදලා 

මුර සෙබලුන් ළඟ තියලා

මා රැජිණිය කරලා

යන්න ගියා නුඹ නොකියා

මම නුඹේ සාමා..

සල් ගහ වැස්සට තෙමිලා

කොළ සේරම බිම වැටිලා

හෝඩි පොතේ පුතුගේ

ඇහිඳිමි මල් තනි වෙලා

මම නුඹේ සාමා.. 

සාමා, අමර. මේ දෙන්නාව ඔයාට මතකයි ද? අමතක වෙන්නෙ කොහොමද නේ ද? :) අපි ඉස් ඉස්සෙල්ලාම අලුත් ම අලුත් සුදු ම සුදු ඇඳුමක් ඇඳගෙන අම්මගෙ තාත්තගෙ අතේ එල්ලිලා ජීවිත ගමනෙ පෙරලන මුල් ම පිටුවෙ ඉන්න මේ දෙන්නාව කොහොම අමතක කරන්න ද නේද..

                         "අමර එන්න සල් ගහ යටට"


     කපු රෙද්දකින් මහපු කොට කලිසමකුයි, කමිසෙකුයි ඇඳලා, කොණ්ඩෙ පැත්තට බෙදපු අමරයි, හිනා වෙනකොට කම්මුල් ලස්සනට වළ ගැහෙන රවුම් මූණක් තියෙන සාමා වයි දැකලා ඒ දෙන්නගෙ රූප දිහා බලාගෙන අපි මොනව හිතන්න ඇත්ද..? :) මේ ඉන්නෙ නම් මම මයි කියලා මේක කියවන සාමාලා, අමරලා කී දෙනෙක්ට දැනෙන්න ඇත් ද? අපි හැමෝම අපේ ගමන පටන් ගත්තෙ ඒ දෙන්නාගෙන්. අපිට වචන කියවන්න උගන්නපු සාමායි, අමරයි අපිට කියල දීපු ඒ පාඩම නේ ද අපිව මේ තරම් දුර අරන් ආවෙ? ඒ දෙන්නා එතන නොහිටියා නම්, සාමා අමරට සල් ගහ යටට කතා කරේ නැත්නම් අපි කොහොමද ඇළපිල්ල ඉගෙන ගන්නෙ? සාමා ලස්සනට හිනා වෙලා එයගෙ වල ගැහෙන කම්මුල් පෙන්නුවෙ නැත්නම් අපි කොහොමද දෙවෙනි පිටුව පෙරලන්න හිතට ආපු ආශාව ගෙන්න ගන්නෙ? සල් ගස් වල මල් පිපිලා තිබ්බෙ නැත්නම් අපි කොහොමද "මල් ලස්සනයි, සුවඳයි. අපිත් ඒ වගේ වෙන්න ඕන" කියලා ඉගෙන ගන්නෙ..? ඇත්තටම පොඩ්ඩක් හිතන්න අපිට මොන තරම් නම් දේවල් ඒ දෙන්න කියල දීලා තියෙනව ද වචනයක් වත් කතා නොකර?

     සාමා අමර දෙන්නව පහු කරගෙන අපි ගොඩක් දුර ඇවිත් අද වෙනකොට. ඒ දෙන්නගෙ උඩට අපි මහ බරපතල දේවල් වලින් පිරුනු පිටු කන්දක් පෙරලලා පෙරලලා අපි හැමෝම කියපු විදියට අපේ හිත් වල ඇඳුනු ජීවිතයක් හොයාගෙන, අවකලනය, අනුකලනය, සාහිත්‍ය, දර්ශනය, ගිණුම්කරනය වගේ මහා ලොකු දේවල් තුරුල් කරගෙන ඉස්සරහටම ආවා. අදත්, මේ දැනුත් අපි කරන්නෙ ඒකමයි. හැම දෙයක් ම පෙරලගෙන, හැම දෙයක් ම පහු කරගෙන ඉස්සරහට දුවන එක. එහෙම දිව්වෙ නැත්නම් අනිත් අය අපිව පාගගෙන දුවයි කියලා අපිට බයයි.

 පොඩ්ඩක් හැරිලා බලන්න සාමා-අමර දෙන්නා තාමත් ඉන්න ලස්සන..? දැන් පොඩ්ඩක් හිතන්න ඔයාට තව කී දෙනෙක්, අමතක වෙලාද කියලා.. නැත්නම් ඔයා අමතක කරලා ද කියලා.. නවතින්නෙ නැතුව ඔය දුවන ගමන් ම බලන්නකෝ..

  බය වෙන්න එපා. මම මේක ලියන්න පටන් ගත්ත විදියට "අමරට සාමා ව අමතක වෙලා නෑ". එක නදීක ගුරුගේ ගෙ කල්පිතයක් විතරයි. අපිටයි අපිව අමතක වෙලා තියෙන්නෙ.

"සිහින ලොවක් හදලා 

මුර සෙබලුන් ළඟ තියලා

මා රැජිණිය කරලා

යන්න ගියා නුඹ නොකියා" 

මෙහෙම යන්න ගියේ අපේ සතුට, සැහැල්ලුව මිසක් අමර නෙවෙයි නේ ද? එදා හිටපු ඔයයි, අද ඉන්න ඔයයි අතරෙ කොච්චර නම් දුරක් තියෙනවද?

දැන් ඔයා එක ම එක මොහොතකට අමර වෙන්න. ඔයා සාමා වෙන්නකෝ. දැන් මතක් කරගන්න පලවෙනි පිටුව. ඔව් අපි හැමෝම පටන් ගත්ත තැන. ඔයා දැන් ඉන්නෙ සල් ගහ යට. ආයෙම සැරයක් කියන්න. "මල් ලස්සනයි, සුවඳයි."

Read More

the extract

I went to a railway station today and learned that the distance between railway tracks is always 143.5 centimeters or 4 feet 8 1/2 inches. Why this absurd measurement? I asked my girlfriend to find out and this is what she discovered. When they built the first train carriages, they used the same tools they had for building horse-drawn carriages. And why that the distance between the wheels on carriages?  Because that was the width of the old roads along which the carriages had to travel. And who decided the that roads should be that width? Well, suddenly  we're plunged back into the distance past. It was the Romans, the first great road-builders, who decided their roads that width. And why? Because their war chariots were pulled by two horses, and when placed side by side, the horses they used at the time took up 143.5 centimeters.

   'So the distance between the tracks I saw today, used by our state-of-the-art high speed trains, was determined by the Romans. When people went to the United States and started building railways there, it didn't occur to them to change the width, so it stayed as it was. This even affected the building of space shuttles. American engineers thought the fuel tanks should be wider, but the tanks were built in Utah and had to be transported by train to the space center in Florida, and the tunnels couldn't take anything wider. And so they had to accept that the measurement that the Romans had decided was the ideal. But what has all this to do with marriage? 
   
I paused. Some people were not in the slightest bit interested in railway tracks and had started talking amongst themselves. Others were listening attentively, amongst them Marie and Mikhail. 

  'It has everything to do with marriage and with the two stories we have just heard. At some point in history, someone turned up and said; when two people get married, they must stay frozen like that for the rest of their lives. You will move along side by side like two tracks keeping always that same distance apart. Even if sometimes one of you needs to be a little further away or little closer, that is against the rules. Rules say, be sensible, think of the future, think of your children. You can't change. You must be like two railway tracks that remain the same distance apart all the way from their point of departure to their destination. The rules don't allow for love to change, or to grow at the start and diminish halfway through- it's too dangerous. And so, after the enthusiasm of the first few years, they maintain the same distance, the same solidity, the same functional nature. Your purpose is to allow the train bearing the survival of the species to head off into the future; your children will only be happy if you stay just as you were-143.5 centimeters apart. If you're not happy with something that never changes, think of them, think of the children you brought to into the world.


  'Think of your neighbors. Show them that you're happy, eat roast beef on Sundays, watch television, help the community. Think of society; dress in such a way that everyone knows that you're in perfect harmony. Never glance to the side, someone might be watching you, and that could bring temptation, it could mean divorce, crisis, depression. 

  'Smile in all the photos. Put the photos in the living room, so that everyone can see them. Cut the grass, practice a sport- oh yes, you must practice a sport in order to stay frozen in time. When sport isn't enough have plastic surgery.  But never forget, these rules were established long ago and must be respected. Who established this rules? That doesn't matter. Don't question them, because they'll always apply, even if you don't agree with them.'

   The woman on stage sounded the cymbal. 
   I told Marie to stay where she was, while I went out side to smoke a cigarette.
   "They'll perform a dance in the name of love, in the name of the Lady"
   'You can smoke in here, can't you?'
   'Yes, but I need to be alone.'

It may have been early Spring. But it was still very cold; nevertheless, I was in need of some fresh air. Why I had told that story? My marriage to Esther had never been the way I described; two railway tacks always running beside each other, always forming two correct, straight lines, We had our ups and downs; one or other of us had occasionally threatened to leave for good; yet we continued on together.
  Until two years ago.
  Or until the moment when she began to want to know why she was unhappy.
  
No one should ever ask themselves that; why am I unhappy? The question carries with it the virus that will destroy everything. If we ask that question, it means we want to find out what makes us happy. If what makes us happy is different from what we have now, then we must either change once and for all or stay as we are, feeling even more unhappy.

I now found myself in precisely that situation, I had a lively, interesting girl friend, my work was going well, and there was every chance that, in the fullness of time, things would sort themselves out. I should resign myself to the situation. I should accept what life was offering me, not follow Esther's example, not look at anyone else, but remember Marie's words, and build a new life with her. 

No, i can't think like that. If i behave in the way people expect me to behave, I will become their slave. It requires enormous self control not ot succumb, because our natural tendency is to want to please, even if the person is to be pleased is us. If I do that, I will lose not only Esther, but Marie, my work, my future, as well as any respect I have for myself and for what I have said and written. 

Read More

මරණය

"හිරු මඬල යට සිදු කැරෙන වැඩකටයුතු සියල්ල මම දැක ඇත්තෙමි; බලනු මැනව. ඒ සියලු දෑ නිශ්පලභාවය ද, ආත්මයේ පීඩාව ද වන්නේ ය."
                                                                                        දේශනාකාරයාගේ පොත
                                                                                         1-14(ශුද්ධ බයිබලය )

රාත්‍රිය තම පියාපත් නගරය මත විහිදවීය. හිම පතනය එයට ඇඳුමක් වූයේ ය. සීතල, තම තමන්ගේ නිවෙස් හි රැකවරණය ලබනු පිණිස මිනිසුන් වෙළඳපොළින් පලවා හැරියේ ය. මළවුන් වෙනුවෙන් වැළපෙමින් සොහොන්කොත් අතර සිටගෙන සිටින ශෝක වන්නෙකු සේ මාරුතය නිවෙස් අතර සුසුම්ලමින් නැගී ආවේ ය.


නගරයෙන් බැහැර සීමාවෙහි අබලන් බිත්ති සහිත පැරණි නිවෙසක් තිබිණ. ඒ මත හිම පතිත වී බර වූයෙන් එය බිඳ වැටීමට ආසන්න තත්වයකට පත් වූයේ ය. නිවෙසෙහි එක් මුල්ලක යහනක් විය. ඒ මත මරණාසන්න මිනිසෙක් වැතිර සිටියේ ය. ඔහු, පහනක දුබල එළිය, අඳුර හා සටන් කරන අයුරු පරීක්ෂාවෙන් බලා සිටියේ ය. ඔහු ජීවිතයේ වසන්ත සමයේ පසු වන යෞවනයෙකු විය. පැවැත්මේ බන්ධන වලින් තමා මිදෙන හෝරාව ළ0ව ඇතිබව ඔහු දැන සිටියේ ය. එලෙසම ඔහු මරණයේ පැමිණීම ද බලාපොරොත්තු වෙමින් සිටියේය. ඔහුගේ දෙතොල මත දුක්බර සිනාවක් ද, මුහුණෙහි සුදුමැලි අවයව මත බලාපොරොත්තුවක ආලෝකය ද පැතිර පැවතියේ ය.

තම සොඳුරු කියමන් වලින් මිනිස් හදවත් සතුටු කරවනු පිණිස පැමිණ සිටි ඔහු කවියෙක් විය. ධනවතුන්ගෙන් හා ජීවත් වන්නවුන්ගෙන් පිරී ගිය නගරයේ ඔහු සාගින්දරෙන් පෙළෙමින් මරණාසන්න වී සිටියේය. මිහිමත දිවිය මිහිරි කරනු පිණිස දෙවිවරුන්ගේ දයා කරුණාවේ මහිමයෙන් මෙලොවට බට උදාර ආත්මයක්, තමා හා සමඟ මනුෂ්‍ය වර්ගයා සිනාසීමට ද පෙර අප ගේ ලොවින් සමු ගනිමින් සිටියේ ය.

ඔහු තම අවසන් හුස්ම පොද හෙළමින් සිටියේ ය. පහන හැර අන් කිසිවෙක් ඔහු පසෙකින් නොවූහ. ඔහුගේ හුදකලාව තුල මිතුරා වශයෙන් සිටියේ ඒ පහනත්, ඔහුගේ කාරුණික ආත්මයේ රූප සටහන් කැරුණු කඩදාසි කැබලිත්ය.

හීන වෙමින් තිබුණු තම ශක්තියේ ශේෂ වූ ප්‍රමාණය එක් කැරගත් මරණාසන්න යෞවනයා අහස් ගැබ දෙසටැ තම දෑත් යොමු කළේ ය. තමාගෙන් සමුගෙන යන දෑසේ පෙනීම, ඒ ගරා වැටුණු නිවෙසෙහි වහළය විනිවිද වළාකුළු වලත ඔබ්බෙහි වූ තරු දැකගනු ඇතැයි සිතමින් ඔහු තම මලානික ඇසිපිය සැලුවේ ය. ඔහු මේසේ කීවේ ය.

"සොඳුරු වූ මරණය! දැන් මෙහි එනු මැනව. කුමක් හෙයින් ද යත්, මගේ ආත්මය ඔබ කෙරෙහි මහත් ආශාවෙන් පසු වන බැවිනි. ළoවී, මේ භෞතික විලoගු මුදා හරින්න. කුමක් හෙයින් ද යත්, ඒවා පොළොව මත ඇදගෙන යාමෙන් මා විඩාපත් ව සිටින බැවිනි. ඉමිහිරි මරණය, එසේ නම් පැමිණ මිනිසුන්ගෙන් මා මුදවාගන්න. ඔවුහු ඔවුනතර මා ආගන්තුකයෙකු ලෙස සලකති. කුමක් හෙයින් ද යත්, මා මනුෂ්‍ය වර්ගයාගේ භාශාවෙන්  සුරදූතයන්ගේ භාෂාව කතා කළ බැවිනි. ඉක්මන් කරනු මැනව. ඔවුන් මා පිළිකෙව් කොට, අමතක බවේ කෙළවරකට මා විසි කළ බැවිනි. කුමක් හෙයින් ද යත්, ඔවුන් මෙන් මා වස්තු තණ්හාවෙන් නොපෙළුනු බැවිනි. මට වඩා දුර්වල තැනැත්තෙකුගෙන් මා ලාභ නොලැබූ බැවිනි. ආදරයෙන් පිරි ඔබේ ළයට මා තුරුළු කරගනු මැනව. මගේ දොතොල සිපගනු මැනව. ඒ දෙතොල මවකගේ චුම්බනය රස නොවින්දේ ය; සොහොවුරියකගේ කොපුල් තල ස්පර්ශ නොකළේ ය. ප්‍රේමවන්තියකගේ මුව මඬලෙහි පහස් එයට දැනී නැත. මරණය, මා ප්‍රියාදරිය! ඉක්මණින් මා වැළඳගනු මැනව."

එවිට අලෞකික සුන්දරත්වයකින් හෙබි කාන්තාවකගේ රුවක් ඒ අවසන් හුස්ම හෙළමින් සිටි තරුණයාගේ යහන පසෙකින් සිටගෙන් හුන්නේ ය. හිම මෙන් සුදු පැහැති ඇඳුමකින් ඇගේ ගත සැරසී තිබිණ. දිව්‍යමය මිටියාවත් වලින් නෙළාගත් ලිලී මලින් තැනූ ඔටුන්නක් ඇගේ අතෙහි විය.

ඈ ඔහුට ළoවි ඔහු වැළඳගත්තා ය. ඔහු තම ආත්මයේ දෑසින් තමා දෙස බලති යි සිතූ ඈ ඔහුගේ දෙනෙත වැසුවා ය. ඈ ප්‍රේමයේ චුම්බනයකින් ඔහුගේ දෙතොල සිපගත්තා ය. එයින්  ඔහුගේ දෙතොල මත පරමාර්ථසාධනයේ සිනාවක් ඉතිරි කරවී ය. ඒ මොහොතෙහි ඒ කුඩා නිවෙස, පස් ද, අඳුරු මුලුවල විසිර ගිය කඩදාසි කැබලි ද හැර අන් කිසිවක් නොමැති ස්ථානයක් බවට පත්වූයේ ය.

දිගු කාලයක් ගතව ගියේ ය. ඒ නගරයෙහි ජනයා අවිද්‍යාවෙහි හා අඥානකමෙහි මුර්ච්ජාව තුළ රැඳී කල් ගෙවූ හ. ඒ මුර්ච්ජාවෙන් පිබිද සිටි කල්හි ඔවුහු දැනුමේ උදාව දැකගථ. ඔවුහු නගර මධ්‍යයෙහි කවියාගේ විසල් පිළිමයක් ඉදි කළ හ; වසරක් පාසා නියමිත කාලයකදී ඔහුට ගෞරව කරනු පිණිස උත්සවයක් පැවැත්වූ හ.

මනුෂ්‍යයෝ කෙතරම් මෝඩයෝ ද!

                                                                                                      උපුටා ගැනීමකි.

Read More

වේදනාව/Pain

"Would you know my name 

If I saw you in heaven? 

Would it be the same 

If I saw you in heaven? 

I must be strong and carry on 

'Cause I know I don't belong here in heaven 

Would you hold my hand 

If I saw you in heaven? 

Would you help me stand 

If I saw you in heaven? 

I'll find my way through night and day 

'Cause I know I just can't stay here in heaven 

Time can bring you down, time can bend your knees 

Time can break your heart, have you begging please, begging please 

Beyond the door there's peace I'm sure 

And I know there'll be no more tears in heaven"

1991 මාර්තු 20 දා, කොනොර්, එරික් ක්ලැප්ටන්ගෙ අවුරුදු හතරක් වයස පුතා, නිව්යෝක් නගරෙ ගොඩනැගිල්ලක පනස් තුන් වෙනි තට්ටුවෙ තිබුණ එයාගෙ අම්මගෙ යාලුවෙක්ට අයිති "අපාර්ට්මෙන්ට්" එකක ඉඳලා වැටිලා මිය ගියා. මේ සිද්ධියෙන් සුලු මොහොතකට පස්සෙ එතනට ආපු එරික් ක්ලැප්ටන්ගෙ මුලු ලෝකෙමත් ඒ පනස් තුන් වෙනි තට්ටුවේ ඉඳන් ගුරුන්ත්වජ ත්වරණෙන් ම පහළට වැටිලා චූටි චූටි අ0ශු සිය දහස් ගාණකට කුඩු පට්ටම් වෙලා ගියා. ඊට අවුරුද්දකට විතර පස්සෙ රැවුලයි කොණ්ඩෙයි වවාගත්තු, හරිම අපිළිවෙළ එරික් ක්ලැප්ටන් කෙනෙක් ලෝකෙ ඉස්සරහට ඇවිත් "ටියර්ස් ඉන් හෙවන්" කියලා සින්දුවක් කිව්වා. ඒ සින්දුව "බිල්බෝඩ් හොට් 100 සින්ග්ල්ස්" වල දෙවෙනි තැනට ආවා. අනූදෙක අවුරුද්දෙ 'අමෙරිකන් අඩල්ට් කන්ටෙම්පරරි චාට්" එකේ සති තුනක් පළවෙනි තැන තිබුණා. ඊට අවුරුදු දොලහකට පස්සෙ 2004 අවුරුද්දෙ, ඉන්දියන් සාගරේ සුනාමියක් ඇති වෙලා ලoකාවෙ මුහුදුබඩ පළාත් ඔක්කොම දහස් ගණන් මිනිස් ජීවිතත් එක්ක මුහුදටම අරන් ගියාට පස්සෙ බටහිර රටවල් වල කලාකරුවො වගයක් එකතු වෙලා ලන්කාවෙ මිනිස්සුන්ට ආධාර හොයන්න ආයෙම සැරයක් අලුත් විදියකට "ටියර්ස් ඉන් හෙවෙන්" කිව්වා. 

2010 අවුරුද්දෙ දවසක කැලිෆෝනියා වල බ්‍රිමන් හෙද විදුහලේ "කෙලී ලැන්කෙස්ටර්" අන්තර්ජාලෙ කොහේ හරි මුල්ලක වෙබ් අඩවියක කමෙන්ටුවක මෙහෙම ලිව්වා. "මගේ අම්මා එයාගෙ අවමගුල් උත්සවේ දි "ටියර්ස් ඉන් හෙවෙන්" වාදනය කරන්න කියලා ඉල්ලීමක් කරා. අපි දැනන් හිටියෙ නෑ එයා "එරික් ක්ලැප්ටන්" ගෙ රසිකයෙක් බව. ඒක ඇයට සමුදෙන්නත්, දැන් ඈ අපි එනකන් බලාගෙන ඉන්න තැන අපිට මතක් කරවන්නත් හොඳම විදිය වුනා. මම ඇගේ තුන්වෙනි දුව. ඈ හැමදාමත් හොඳම මිතුරිය. අම්මේ, මම ඔබට ආදරෙයි..."

මලර් සෙල්වනාතන්, ත්‍රිකුණාමලේ ඉපදිලා යුද්ධ කලබල අස්සෙ ඉන්දියාවට සoක්‍රමණය වෙච්ච දෙමළ පවුලක එකම දුව. එයා පිළිකාවක් හැදිලා මිය ගිහින් අවුරුද්දක් පිරුණ  2013 අවුරුද්දෙ දවසක එයාගෙ පවුලෙ ඤාතියො එකතු වෙලා පිහිටුවා ගතපු "මලර් සෙල්වනාතන් පදනම" පිළිකා රෝගීන්ට ආධාර එකතු කරන්න චෙන්නායි නගරෙ ශාලාවක ස0ගීත ප්‍රස0ගයක් පැවැත්වුවා. මලර් සෙල්වනාතන් ගෙ 20 හැවිරිදි පෙම්වතා කලු පාට "ස්ලයිඩ් ගිටාර්" එකක් වාදනය කර කර "ටියර්ස් ඉන් හෙවන්" ගායනා කරලා කඳුලු කමිස අතෙන් පිහිදාගෙන ප්‍රේක්ෂකයින්ට ඔලුව නවලා ආචාර කරා. 

"Love of my life, you've hurt me

You've broken my heart and now you leave me

Love of my life, can't you see?

Bring it back, bring it back, don't take it away from me

because you don't know what it means to me..."

ලෝකෙ ප්‍රසිද්ධම රොක් ගායකයා, ක්වීන් සoගීත කණ්ඩායමේ "ෆ්‍රෙඩී මර්කරි" දහස් ගානක් ප්‍රේක්ෂකයො ඉස්සරහා මුලු වේදිකාවෙම ඇවිද ඇවිද "ලව් ඔෆ් මයි ලයිෆ්" සින්ග් කරා. මර්කරි මේ සින්දුව ලිව්වෙ එයාගෙ පෙම්වතී, "මාරි ඔස්ටින්" වෙනුවෙන්. ලෝක ප්‍රසිද්ධ ගායක, තමන්ගෙ සැමියා සමලිoගිකයෙක් කියලා දැනගත්ත මාරි, මර්කරි ගෙන් වෙන්වුනා. ලෝකෙ පුරාම ලක්ෂ ගාණක් ප්‍රේක්ෂකයො ඉස්සරහ, "බ්‍රයන් මේ" ගෙ ගිටාර් එකත් පිටිපස්සෙන් තියාගෙන මර්කරි "ලව් ඔෆ් මයි ලයිෆ්" වචන පේලි අතරෙ ෆ්‍රෙඩී මර්කරි තමන්ගෙ වේදනාව දිය කරා. 1991 දි ඒඩ්ස් රෝගය නිසා  හැදිලා මිය ගියත්, අද වෙනකන් ම ලෝකෙ පුරාම මිනිස්සු මිලියන ගාණක් "ලව් ඔෆ් මයි ලයිෆ්" අහනවා. ඒ වචන අස්සෙන් රින්ගලා තමන්ගෙම ලෝකෙට ගිහින් තමන්ගෙ ආදරේට කතා කරනවා.

"Could you be loved

And beloved..?"

 කියපු ජැමෙයිකාවෙ "ට්‍රෙන්ච් ටවුන්" වල කලු ජාතික කම්කරු අම්මෙකුට, සුදු ජාතික වතු පාලකයෙක්ගෙන් ලැබුණු දුඹුරු පාට කොල්ලා, "බොබ් මාලේ" තමන්ගෙ මුලු ළමා කාලෙම මුඩුක්කු පරිසරේක අන්ත දුක් විඳිමින් ගත කරා. ඊට පස්සෙ රෙගේ රජ්ජුරුවො විදියට, ගන්ජා දුම් පානයෙන් පිළිකාවක් හැදිලා මිය යනකන්ම තමන්ගෙ නිර්මාණ හැම එකකින් ම ලෝකෙන් හැoගිලා තියෙන, තමන්ගෙ මිනිස්සුන්ගෙ දුක් වේදනා ලෝකෙටම ඇහෙන්න කිව්වා.  

කලු කොල්ලෙක් විදියට ඉපදිලා සුදු ගැහැණියක් විදියට මිය ගියපු, ප්ලාස්ටික් සැත්කම්, මත්ද්‍රව්‍ය, අසාර්ථක විවාහ එක්කම ජීවිතේ බෙදාගත්තු "මයි

කල් ජැක්සන්", නිව්යෝක් නගරෙ හෝටල් කාමරේක අධික මත්ද්‍රව්‍ය මාත්‍රාවක් එන්නත් කරන් මිය ගිය "විට්නි හූස්ටන්", ගණිකාවන්ගෙ ඇසුර නිසා ම උපදoෂය හැදිලා මියගියපු ලෝකෙ ශ්‍රේෂ්ඨතම ලේඛකයෙක් විදියට සැලකෙන "ගී ද මෝප සාo".. තව කී දෙනෙක් නම් ගැන මෙහෙම කියාගෙන කියාගෙන යන්න පුලුවන් ද?

"මේ හැම මිනිහෙක්ම තමන්ගෙ වේදනාවන් ලෝකෙ ඉස්සරහ දිග හැරියා. ලෝකෙම මිනිස්සු මෙයාලගෙ වේදනාවන් තමන්ගෙ කරගෙන තනි තනියෙන් යම්කිසි රසයක් වින්දා. ඒත් මුලු ලෝකෙම දැක්කෙ මේ මිනිස්සුන්ගෙ එළියට පේන දිලිසෙන තරුවක අතුරු මුහුණත විතරයි. ඒත් ඊට පිටිපස්සෙන් තියෙන අඳුරු ආත්ම කිසි කෙනෙක් දැක්කෙ නෑ." අයිෂ්වරී කිව්වා. 

උඹට බෑ කලාකාරයෙක් වෙන්න. මිනිහෙක් කලාකාරයෙක් කරන්නෙ "වේදනාව." "රොක් ස්ටාර්" ෆිල්ම් එකේ එක තැනක රන්බීර් කපූර්ට කව්ද කෙනෙක් කිව්වා. 

Read More