"අමතක වීම"

මීට අවුරුදු පන්දාහකට විතර කලින් දැන් ඉන්දියාවයි, පකිස්තානෙයි අතර ප්‍රදේශයේ ලෝකෙ පැරණිම ශිෂ්ටාචාර වලින් එකකට අයිති මිනිස්සු ජීවත් වුනා. මේ මිනිස්සුන්ගේ ජීවිතේ ප්‍රධාන ම, ඒ වගේ ම වටිණාම දේ වුනේ වතුර. ගම්, නගර බිහිවුනේ ගoගා අයිනේ. වැස්ස කාලෙට ගoගාව පිරිලා පිටාර ගලන ජලය එකතු කරගන්න වාරිමාර්ග හදන තාක්ෂණය තමයි මේ මිනිස්සු ළඟ තිබ්බ වටිණාම දේ. බොහොම කටුක පරිසරේක වුණත් නගර, උද්‍යාන හදාගෙන මේ මිනිස්සු ජීවත් වුනා. මෙයාලා ජනාවාස ඇති කරගත්තේ "හගා හක්‍රා" ගඟ අයිනේ. "රිග් වේදයේ" මේ ගඟට හඳුන්වලා තියෙන්නේ "සරස්වතී" කියලා. ඉන්දු නිම්න ශිෂ්ටාචාරෙටම අයිති වෙච්චි "හගා හක්‍රා" ගඟ අයිනේ තිබුණ "දොලවිරා" කියලා නගරෙක නටබුන් අදටත් ඉතිරි වෙලා තියෙනවා. ගඟ දිගට තිබ්බ නගර වල මූලික සැලසුම මොන වගේ ද කියලා අපිට "දොලවීරා" වලින් ඉගෙන ගන්න පුලුවන්. නගරය වටේටම තිබිලා තියෙන්නෙ ගoගාවේ පිටාර ජලය එකතු කරගන්න හදපු තටාක. මේ වතුර අවුරුද්ද පුරාම තියාගන්නත්, ඒ වතුරෙන් හැමදේම කරගන්නත් ඒ මිනිස්සුන්ට පුලුවන් වෙලා තියෙනවා. කලිනුත් කිව්වා නේ. මේ මිනිස්සුන්ගේ ජීවිතේ වැදගත් ම දේ තමයි වතුර. ඒ නිසා ම එයාලගේ දෙවියනුත් "වතුර" ම තමයි. වැස්ස ලැබුනේ නැත්නම්, ගඟේ වතුර නැත්නම් එයාලගේ පැවැත්මත් එතනින් ඉවරයි. නගරෙ මැද, තරමක් උස බිමක තමයි එයාලගෙ දේවස්ථානය තිබ්බෙ. දේවස්ථානෙ මැද ළිඳක් තියෙනවා. (අදටත් මේ ළිඳ තියෙනවා) පොළොව මතුපිටින් ගලන ගඟේ වතුර වලට වඩා මේ ළිඳේ වතුර බොහොම බලවත් කියලා තමයි මිනිස්සු විශ්වාස කරේ. පොළොව කියන්නෙත් බොහොම පූජනීය දෙයක්. ඒ නිසා පොළොව යටින් මතු වෙන වතුර බොහොම පූජනීයයි. ඒක නිසා තමන්ගේ ආත්මය ඒ වතුරෙන් පිරිසිදු කරගන්න පුලුවන් කියලා මිනිස්සු විශ්වාස කරා.

ඒත් සරස්වතී ගඟ හැමදාමත් එකම විදියට ගැලුවේ නෑ. මීට අවුරුදු තුන්දාහකට විතර කලින් ඇති වුන විශාල භූමිකම්පාවක් නිසා සරස්වතී ගඟේ මාර්ගය වෙනස් වෙලා ඒ ජල ප්‍රවාහය "ගoගා නිම්නය" දිහාවට, ඒ කියන්නෙ නැගෙනහිරට හැරුනා. සරස්වතී ගඟෙන් සාරවත් වෙච්ච නිම්නය ශුෂ්ක කාන්තාරයක් වෙන්න ගත්තා. අද "ථාර් කාන්තාරය" කියන්නෙ ඒ "සරස්වතී නිම්නය"ට තමයි. මෝසම් කාලෙට විතරක් වැහි වතුර ටිකක් පරණ මහා ගoගාව දිගේ ගලාගෙන ගියා. මහා විශාලෙට තිබිච්ච ශිෂ්ටාචාරෙ වැළලිලා ගියා. නගර නටබුන් වුනා. ඒත් මහා ගoගාවයි, ගoගාව දෙපැත්තෙ ජීවත් වෙච්ච මිනිස්සුයි ලෝකට කවදාවත් අමත වුනේ නෑ. ඒ මිනිස්සුන්ගේ ආත්මීය බැඳීම තිබ්බෙ වතුරත් එක්ක. තාක්ෂණය, ආගම්, ඇදහිලි හැම එකක් ම බද්ධ වෙලා තිබ්බෙ ඒ වටේට. අද තමන්ගෙ පව් සෝදා ගන්න, ආත්මය පිරිසිදු කරගන්න ගoගානම් ගඟේ නාන ඉන්දියානුවෙක් අපිට කියන්නෙ අවුරුදු පන්දාහකට කලින් ජීවත් වෙච්ච අර මිනිස්සුන්ගේ කතාව නෙවෙයි ද? එතකොට ඒ මිනිස්සුන්ගෙ මතකයය් අමතක කරන්න මහා ලොකු භූමිකම්පාවකටයි, අවුරුදු පන්දාහකටයිත් බැරි වෙලා නේ.

පැරණි ඊජීප්තු ඇදහිලි වලට අනුව පොළොවට අධිපති දෙවියා (ගෙබ්) සහ අහසට අධිපති දෙවඟන (නුට්)ගෙ එක දුවෙක් තමයි "ඉසිස්". ඈ තමයි විවාහය, මාතෘත්වය, සහ දැනුමට අධිපති දෙවඟන. . ඈ විවාහ වුනේ ඇගේම සහෝදරයා වෙච්ච "ඔසිරිස්" එක්ක. "සෙත්" විසින් "ඔසිරිස්" ව මැරුවාට පස්සේ "ඉසිස්" ඇගේ ආදරයේ හා මායා බලයෙන් "ඔසිරිස්"ට ආපහු පණ දුන්නා. හැම අවුරුද්දකම නයිල් ගඟ පිටාර ගලන්නේ ඔසිරිස් වෙනුවෙන් අඬන ඉසිස්ගෙ කඳුලු නිසා කියලා තමයි ඊජීප්තු මිනිස්සු විශ්වාස කළේ. ඉසිස්ගෙ පුතා "හොරස්". රාජ්‍යත්වයට අධිපති දෙවියා. "ඉසිස්" ඊජීප්තුවේ ඉපදුනාට එහෙට විතරක් සීමා වෙච්ච ඇදහිල්ලක් නෙවෙයි. ඊජීප්තුවෙන් පටන් අරගෙන පර්සියාව, ග්‍රීසිය, රෝමය වෙනකන් ම "ඉසිස්" ඇදහිල්ල පැතිරුනා. ඒ ඒ රටවල්, සoස්කෘති ඒ ඒ විදියට ඉසිස් ව එයාලගේ කරගත්තා. අවුරුදු තුන්දාස් පන්සීයක් තිස්සේ ඊජීප්තුවේ, ග්‍රීසියේ රෝමයේ වහලුන්, පව්කාරයන් කියල සම්මත වෙච්ච මිනිස්සු, කෙලින් ම කියනවා නම් දුක් විඳින මිනිස්සු පහන් පත්තු කරලා තමන්ගේ දුක කිව්වේ "ඉසිස්" දෙවඟනට. "ඉසිස්", "හොරස්" ව වඩාගෙන කිරි පොවන ප්‍රතිමා චිත්‍ර සිය ගණනක් ඊජීප්තුවේ, රෝමයේ, නාපෝලියේ, පැරීසියේ, ලන්ඩනයේ ජාතික කෞතුකාගාර වල අදටත් දකින්න පුලුවන්.

"හොරස්" ඉසිස් වෙනුවෙන් ඉදිවෙච්ච දේවස්ථාන අතීත "ග්‍රීක-රෝමානු" ලෝකය පුරාම අදටත් දකින්න පුලුවන්. ඉසිස් වෙනුවෙන් වෙන් වෙච්ච සoකේත සහිත ලේඛනත් සිය ගාණක් අද වෙනකොට ලැබිලා තියෙනවා. අවුරුදු තුන්දහකට වඩා වැඩි කාලයක් හැම කෙනෙක්ගෙම දුක අහගෙන හිටපු, හැම කෙනෙක්ටම අම්මා කෙනෙක් වුණ ඉසිස් දෙවඟනට හැමදාම එක ම විදියට ඉන්න පුලුවන් වුනේ නෑ. බටහිර ලෝකයේ ක්‍රිස්තියානි ආගම පැතිරීමත් එක්ක "පැගන් ඇදහිලි" යටපත් කිරීම සිද්ධ වුනා. ඒ අතරේ ඉසිස් දෙවඟනටත් යටපත් වෙන්න සිද්ධ වුනා. ඒත් හොරස් ව වඩාගෙන කිරි පොවන ඉසිස් දෙවඟනගෙ රූපෙ මිනිස්සුන්ගෙ හිත් වලින් ඈත් කරන එක එච්චර ම ලේසි වුනේ නෑ. ඒ නිසාම ක්‍රිස්තියානි ලෝකෙට "ජීසස්" වඩාගෙන ඉන්න "වර්ජින් මේරි" ආදේශ වුනා. මාතෲත්වය, දාරක සෙනහස වගේ "ඉසිස්" ඇදහිල්ලෙ තිබුනු ඔක්කොම මූලික හරයන් ක්‍රිස්තියානි "වර්ජින් මේරි"ට ආදේශ වුනා. අද වෙනකොට පැගන් ඇදහිලි වලපල්ලට ගිහින් අවුරුදු එක්දාස් පන්සීයකට වැඩියි. ඒත් "ඉසිස්" දෙවඟ ලෝකෙට අමතක වෙලාද? නෑ. ලෝකෙ හැමතැනම තියෙන "වර්ජින් මේරි" ප්‍රතිමා ඇතුලෙ ඉන්නේ ඉසිස් දෙවඟන කියලයි මම හිතන්නේ.

"කුෆු ෆේරෝ" ගීසා වල මළවුන්ගේ නිම්නයේ ලෝකෙ ලොකු ම ගල් වලින් හදපු ඉදිකිරීම, "මහා පිරමීඩය" හැදුවා. ලක්ෂ ගාණක් මිනිස්සු ඒ වෙනුවෙන් දවල් රෑ නැතුව වැඩ කරලා මැරිලා ගියා. ඒත් අදත් ලෝකෙ ඉස්කෝලෙ යන හැම ළමයෙක් ම මහා පිරමීඩ ගැන ඉගෙන ගන්නවා. පිරමීඩ ගැන කතාව කියවෙන හැම වාරෙකම ඒවා හදන්න මහන්සි වෙච්ච මිනිස්සුන් ගැන මතකය අලුත් වෙනවා. ලෝකෙ කියවෙන හැම කතාවකම, මිනිස්සු දකින හැම හීනෙක ම කවුරු හරි කෙනෙක්, මොකක් හරි සිද්දියක් ගැන මතකයක් අලුත් වෙනවා. මේ ලොකෙ ඇතුලෙ අමතක වෙච්ච කිසිම දෙයක්, කිසිම කෙනෙක් හරි කිසිම සිද්ධියක් නෑ. ඔයාගෙ ජීවිතේ අමතක කරපු කෙනෙක් හරි, අමතක කරපු සිද්දියක් හරි තියෙනවා ද ඇත්තටම? පොඩ්ඩක් හිතලා බලන්න. ඇත්තටම ඒක අමතක වෙලා ද ඔයාට? නෑ නේද? ඒක ආයෙ මතක් වුනා නේ ද?

ඊයේ මo ආදරේ කරන කෙල්ලගෙන් මට ඇමතුමක් ලැබුනා.

"කරුණාකරලා මාව අමතක කරන්න."

-- "අමතක කරන්නම්, ඒත් අමතක වෙයි ද දන්නෙ නෑ."

(ඒකයි මේක ලිව්වේ.)

                   

Read More

"ෆ්ලොරන්තිනෝ අරීසා"

"ෆර්මිනා, මම මේ මොහොත එනතුරු අවුරුදු පනස් එකයි, මාස නවයයි, දවස් හතරක් බලාගෙන හිටියා. ඒ තමයි මo ඔයාට ආදරේ කරපු තරම."

"ෆ්ලොරන්තිනෝ අරීසා, පලයන්, බැහපන් එළියට!!"

"ෆ්ලොරන්තීනො අරීසා", එක වෙලාවකට උඹ මට වීරයෙක් වුනා. තවත් වෙලාවකට උඹ කාලකන්නි මෝඩයෙක් විදි



යට මo දැක්කා. උඹ වගේ වෙන්න ඕන වුනා. උඹ වගේ වෙන්න උත්සාහ කරා. ඒක මොන මෝඩකමක් ද  කියලා හිතුනා. උඹට ඊර්ශ්‍යා කරා. ඇත්තටම උඹ මොකෙක් ද? ඒක මට තාම හිතාගන්න බෑ. කවදාවත් හිතෙන එකකුත් නෑ. උඹව හදපු ගාර්ෂියා මාර්කස් වත් හරියට ම දන්නෙ නැතුව ඇති උඹ වීරයෙක් ද මෝඩයෙක් ද කියලා. ඒත් උඹේ හදවත අවoකයි. උඹ හරි ළාමකයි. උඹ බොළඳයි. ඒ වගේම උඹ මාර ම පොරක්. "

ලෝකෙ ඉන්න සමහර මිනිස්සු ජීවත් වෙන ලෝක හරිම වෙනස්. සාමාන්‍ය ලෝකෙ සිද්ද වෙන්න බැරි ගොඩාක් දේ



වල් ඒ ඒ ලෝක ඇතුලෙ සිද්ධ වෙනවා. ඒක සාමාන්‍ය කෙනෙකුට තේරුම් ගන්න අමාරු වෙන්න පුලුවනි. ඒත් මේ විදියට අමුතු විදියට ලෝකෙ දැක්ක මිනිස්සු තමයි පාවුලෝ කොයියෝ, ගබ්‍රියෙල් ගාර්ෂියා මාර්කස් කියන්නෙ. "මායාවාදී යතාර්ථය" (ජ්දක්ජ්ද්ල්ජක්) මේ ලෝකෙට බිහි වෙන්නෙ මෙන්න මේ වගේ අමුතු මිනිස්සුන්ගෙ අමුතු ලෝක ඇතුලෙ. ගාර්ෂියා මාර්කස් 1988 අවුරුද්දෙ දි ලියපු "El amor en los tiempos del cólera", එහෙම නැත්නම් ඉන්ග්‍රීසි භාෂාවෙන් "Love in the time of Cholera" නවකතාවෙ තමයි මම ඉස්සර වෙලා කියපු "ෆ්ලොරෙන්තීනො අරීසා", "ෆර්මිනා දාසා" දෙන්නා ඉන්නෙ. ඒකත් එකෝමත් එක ආදර කතාවක් තමයි. ඒත් සෑහෙන අමුතුයි.

කෙටියෙන් කිව්වොත් එක්දහස් අටසිය ගණන් වල මැද හරියෙදි කොළොම්බියාවෙ තරුණ කෙල්ලෙකුයි, කොල්ලෙකුයි ආදරේ කරන්න ගන්නවා. කෙල්ල පෝසත් පවුලක. කොල්ලා ටෙලිග්‍රෑම් බෝයි කෙනෙක්. පෝස්ට්මන් වගේ ටෙලිග්‍රෑම් අරන් යන එක තමයි රස්සාව. කෙල්ලගෙ තාත්තා කොල්ලාට කැමති වෙන්නෙ නෑ. අන්තිමේ කෙල්ලව දොස්තර කෙනෙක් ට බන්දලා දෙනවා. බලෙන් නෙවෙයි. තමන්ට ලබාගන්න බැරි ආදරයක් පස්සෙ යන එක මායාවක් පස්සෙ යනවා වගේ වැඩක් කියලා කෙල්ලට ම හිතිලා තමයි කෙල්ල කසාදෙට කැමති වෙන්නෙ. බඳින්නෙ දොස්තර කෙනෙක්. අන්තිමේ අවුරුදු පනහකට විතර පස්සෙ කට්ටියම වයසට ගිහින් අර බැඳපු මනුස්සයා මැරෙනවා. ඒ වෙනකන් බලන් ඉන්න, වයස 70 පැනපු අරීසා, ෆර්මිනා ව හම්බ වෙන්න ගිහින් තමන් ආදරේ කරපු හැටි කියනවා. මුලින් එළවා ගත්තත් පස්සෙ ෆර්මිනා අරීසාට කැමති වෙලා දෙන්නා විවාහ වෙනවා. අවුරුදු 20 දි ටෙලිග්‍රෑම් බෝයි කෙනෙක් වෙච්චි අරීසා, අවුරුදු 70 වෙනකොට නැව් සමාගමක අයිතිකාරයෙක්. ඒ වගේම අරීසා පත වෙච්චි අවුරුදු 50 ඇතුළත ගැහැනු හය සීයකට වඩා වැඩි ගණනක් එක්ක නිදා ගන්නවා. ඒ හැම කෙනෙක් ගැනම පොතක විස්තර ලියනවා. ඒත්



ඒ කිසිම කෙනෙක් ළඟ ෆර්මිනා ළඟ තිබ්බ ආදරේ අරීසාට හම්බ වෙන්නෙ නෑ. යුද්ධ, වසoගත රෝග ඇති වෙනවා, නැති වෙනවා. හැම දේම වෙනස් වෙනවා. ඒත් වෙනස් වෙන්නෙ නැති එකම දේ අරීසා ගෙ ආදරේ විතරයි. ඒක නිකම්ම නිකන් ආදර කතාවක් නොවෙන්න හේතු ගොඩාක් කතාව ඇතුලෙ තියෙනවා. 1985 දි ස්පාඤ්ඤ භාෂාවෙන් පළ වෙච්චි පොත, 1987 දි ඉන්ග්‍රීසි භාෂාවෙන් පළ වෙනවා. ඒ වගේම 2007 දි චිත්‍රපටියකුත් හැදෙනවා.

මගේ ජීවිතේ එක එක අවස්ථාවල් වලදි අරීසා ව එක එක විදියට මට පෙනිලා තියෙනවා. කෙල්ලෙක් එක්ක යාලු වෙන්න ට්‍රයි කරන වෙලාවල් වලදි අරීසා පොරක් විදියටත්, ඒ කෙල්ල මාව අත ඇරලා ගියාට පස්සෙ අරීසා මෝඩයෙක් විදියටත් මo දැකලා තියෙනවා. අරීසා කියන්නෙ ජීවිතයක් නෙවෙයි, හෙවනැල්ලක් කියලා කතාවෙ එක්තරා තැනකදි කියවෙනවා. ඒත් හෙවනැල්ලකට එක කෙල්ලෙක් අකමැති වුනාට, ගැහැනු හයසීයකට වඩා කැමති වුනේ කොහොමද කියන එක මට ඉස්සර ලොකු ප්‍රශ්නයක් වෙලා තිබුනා. හොඳට ඇඟ පත තියෙන, අත දිග ඇරලා වියදම් කරන හයේ හතරෙ පොරවල් වලට කෙල්ලො කැමති වෙනවා කියලානෙ අපි හිතන් ඉන්නෙ. ඒත් ඒක ගොඩක් වැරදි. සාමාන්‍ය ගෑනු හිත "අරීසා" වගේ මිනිස්සු දකින්නෙ, ආදරය අවශ්‍ය කරන අය හැටියට. හැඩි දැඩි පිරිමින්ගෙ ගොරෝසු කමට කැමති ගෑනුත් නැතුව නෙවෙයි. ඒත් අරීසා වගේ ආදරේ ඉල්ලන, ආදරේ කරන හෙවනැලි ජීවිත ඉස්සරහා ගෑනු හිත ඊට වඩා උණු වෙනවා. කවියොන්ට, නලුවොන්ට, ගායකයොන්ට ගෑනු එක්කෙනාට වඩා ඉන්නෙ මෙන්න මේ හේතුව නිසා තමයි. මට මේක අවුරුදු 16 දි මුලින් ම "Love in the time of Cholera" කියවනකොට තේරුණේ නැති වුනාට 20 දි ආයෙම කියවන කොට තේරෙනවා.



අවුරුදු 30 දි, 40දි, 50 දි, මේ ගැන මොන විදියට හිතෙයි ද කියන්න මම දන්නෙ නෑ. සමහර විට එතකොට අරීසා ගැනත්, මාර්කස් ගැනත්, අවුරුදු 20 දි මේක් ලියන එකා ගැනත් වෙනම ම  කියවීමක් තියෙන්න පුලුවනි. මම එක කෙල්ලෙක් වෙනුවෙන් මැරීගෙන ආදරේ කරන එකෙක් නෙවෙයි. ඒ වගේ ම කෙල්ලො හයසීයක් එක්ක නිදාගත්ත එකෙකුත් නෙවෙයි. ඒත් මo අරීසා ට ගොඩාක් කැමතියි. ඌට බනින්න, ඌව අගේ කරන්න, ඌයි, මායි සසඳන්න, උගේ කෙල්ලයි, මගේ කෙල්ලයි එකට තියලා බලන්න මාර කැමතියි.

"ෆ්ලොරන්තිනෝ අරීසා"ලා වගේම "ෆර්මිනා දාසා"ලාත් මේක කියවනවා ඇති. කියවන හැම කෙනෙක්ගෙම ජීවිත වල ඇතුළට එබිලා බැලුවොත් ලබාගන්න බැරි වෙච්ච හැමදාම විඳවන ආදරයක් තියෙනවා ඇති. ඒ ඔක්කොටම කියන්න තියෙන්නෙ උඹලා හැම කෙනෙක් ඇතුලෙම "අරීසා" කෙනෙක් ඉන්නවා. ඌට කතා කරලා බලපන්.

Read More

"කලම්බු මෙට්‍රො"

මේ කතාව කොහොම කියන්න ද, කොහොම ලියන්න ද කියලා හිතාගන්න හරිම අමාරුයි. ඒත් මට මේක කියන්න ම ඕන.

සිය පාරක් විතර බ්ලැන්කට් එක අස්සෙ ඒ මේ අත පෙරළි පෙරළි ඉඳලා නැගිටිනවා ද නැද්ද කියන තීරණේ ගන්න හැමදාම මට පැය කීපයක් යනවා. අන්තිමට අත පත ගාලා මාර ගේමක් දීලා ෆෝන් එක හොයාගන්න හැම වෙලාවක ම ඒකෙ වෙලාව අට හමාර පහු වෙලා තියෙන්නෙ ඇයි ද කියලා මට කවදාවත් ම තේරෙන්නෙ නෑ. ඇයි දෙය්යනේ කොහොමද මෙච්චර වෙලා යන්නේ?

"නවයාමාර, දහයාමාර, එකොළහමාර, දොළහමාර, එක. ලoකාවෙ වෙලාව එකයි. ඒ කියන්නෙ එයාගෙ ලන්ච් බ්‍රේක් ඒක. එයා මොනවා කරනවා ඇති ද ඇත්තටම? කෝල් එකක් ගන්නවා ද? එක්කෝ ඕන නෑ. මෙසේජ් එකක්? එයාට කරදරයි නේ. ඕන නෑ. අද මොකක් ඇඳගෙන ගියා ද දන්නෙ නෑ. ම්ම්ම් බ්ලැක් ස්කර්ට් ඇන්ඩ් බ්ලව්ස් වෙන්න ඕන. ෂික් මට එක පාරක් බලාගන්න තිබ්බ නම් එයාව..."

ඒත් කොහොම යන්න ද? හවස පහ වෙනකොට පාර ළඟට ගිහින් හිටියා නම් හරි නෙ. උඹට පිස්සුද ඇත්තටම? ගෙදර ඉඳන් එයාපෝට් එකට යන්න පැයක් යනවා. චෙකින් ඉවර වෙලා ප්ලේන් එක උස්සනකන් තව පැය 2ක් වත් අඩුම ගානේ බලන් ඉන්න වෙනවා. ඩුබායි වලට යන්න පැය හයක් යනවා. ට්‍රාන්සිට් එකට පැය තුනයි අඩුම. කටුනායකට යන්න පැය හතරහමාරයි. එයාපෝට් එකෙන් එළි‍යට ගිහින් ටැක්සියක් අල්ලගෙන පිටත් වෙන්න තව පැය දෙකක් වත් යයි අඩුම ගානේ. එතනින් බොරැල්ලට යන්න පැය එකහමාරයි. ඉතිරි ටිකට පැය බාගයයි. යකඩෝ පැය විස්සකට වඩා යනවනේ කොහොම ගියත්. එතකොට එයාගෙ බ්ලැක් ස්කර්ට් එකයි බ්ලව්ස් එකයි ගෙදර කිළුටු රෙදි ගොඩේ තියේයි. මo කොහොමද ඒක බලන්නෙ?

හැමදාම එක ම දේවල් එකම විදියට හිතෙන්නෙ මොකද කියන එකට උත්තරයක් මට තාම කල්පනාවට ආවෙ නෑ. හැමදාම උදේ අටහමාරට එයාව බලන්න යන්න කොච්චර වෙලාවක් යනව ද කියලා මම ගණන් හදනවා. එක ම ගාන කී පාරක් හැදුවත් උත්තරේ මතක හිටින්නෙත් නෑ නෙ. අනේ මන්දා. කර්ට්න් එක අස්සෙන් පේන අහසෙ හැමදාම තියෙන්නෙ අලු පාට එකම වළාකුළ. ඒක හැමදාම ජනේලෙන් එබිලා මට ඔරවගෙන ඉන්නවා. අම්මාපල්ලා ඇත්තමයි මට පුලුවන් උනානම් ඔය වළාකුළ පිඹලා පිඹලා ඈතට පා කරලා යවන්න... එහෙනම් ලස්සනට එළි‍ය ඩින්ගක් වැටෙනවා නේ. විකාර හිත හිතා ඉඳලා හරියන්නේ නෑ නේ. එයා වෙනුවෙන් ලස්සනට පිරිසිදුවට ඉන්න එපැයි. නැද්ද මo අහන්නේ.

ඊට පස්සෙ ඉතින් බැරි බැරි ගාතේ ගිහිල්ලා ඇඳුම් ඔක්කොම ගලවලා දාලා උණු වතුර බේසමට බහිනවා. උණු වතුර වාශ්ප මගේ දුඹුරු පාට හම අස්සෙන් ඇතුළට ගිහින් රුධිර කේශ නාළිකා ලක්ෂ ගාණක් ඔස්සේ ශිරා වලට එකතු වෙලා මගේ හදවතට රිoගා ගන්නවා. එතකොට ම "ෂික්, එයත් හිටියා නම්" කියලා හිතෙනවා. උණු වතුර ටික ටික සීතල වෙලා වාශ්ප ටික ආපහු හදවතෙන් එළි‍යට යනකන් ම අර හැඟීම අඩු වැඩි වශයෙන් දැනෙන්නෙ ඇයි කියන්න මට නම් තේරෙන්නෙ නෑ. බේසමෙන් එළි‍යට ඇවිත් වොශ් බේසින් එකට අත තියාගෙන කණ්ණාඩියට එබුනා ම දවසක රැවුලක් වවාගත්ත මිනිහෙක් මට පේනවා. එයා කැමති නැති වෙයි රැවුල් කොට එයාගෙ මූණෙ ඇනෙනවාට. නිකන් කොරොස් කට්ටක් වගේ නේ. අන්න එහෙම රැවුල කපලා මනුස්සයෙක් වගේ ඉන්න හේතුවක් මට හම්බ වෙනවා.

වැඩ ඔක්කොම කරගෙන එළියට ආවට පස්සෙ ඔරලෝසුව කියන්නෙ වෙලාව දහයාමාරයි කියලා. ලoකාවට තුනයි. එයා දැන් වැඩ ඇති ද? ඔව් හොඳට ම වැඩ ඇති. ඉඟුරු දාපු තද දුඹුරු පාට තේකක් සුදු පාට මග් එකක මේසෙ කොණක ඇති දුම් දම දමා. කොයි වෙලෙත් මූණ මැද්දට වැටෙන කොණ්ඩ කෑල්ල තමයි එයාට කරදර කරනවා ඇත්තෙ. අනේ ඇත්තමයි, කොණ්ඩ කෑල්ලට බැරිද කන පිටිපස්සට වෙලා ඉන්න? එයාට වද නොදී? එයාට කොච්චර නම් වැඩ තියෙනවා ද ඕක හදනවාට වඩා? ඒත් ඒකෙත් මාර ගතියක් තියෙනවා. නැද්ද මo අහන්නෙ? මo කොච්චරක් නම් ආසයි ද එයා කොණ්ඩ කෑල්ල පිටිපස්සට දාගන්න විදියට.

ඔන්න ඔය වගේ විකාර සිතුවිලි දාහක් අස්සෙ මම මොනවා හරි රත් කරගෙන කනවා. ඊට පස්සෙ ඩෙනිමට බැහැලා රෙදි තට්ටු හතක් විතර පෙරවගෙන බෑග් එකත් එල්ලගෙන, කොණ්ඩෙ පොඩ්ඩක් පීරගෙන, ලoකාවෙන් ගතපු "රෝයල් වෙඩ්ඩින්ග්" පර්ෆියුම් එකත් උලාගෙන පහළට බැහැලා දවස පටන් ගන්නවා. මෙට්‍රෝ එකේ දි හම්බ වෙන සිය ගාණක් ඇස් අතරෙ එයාගෙ වගේ ලොකු, කලු, අහින්සක ඇස් දෙකක් හොයනවා. ඒත් ඒ ළඟින් වත් යන එකක් මට කවදාවත් හම්බ වෙලා නෑ.

බොන්ජොර්නෝ! චාව්! දී ශාප්! මාව දැකලා ලියානා හැමදාම පස්තර් වියා එක ළඟ ඉඳලා දුවගෙන එනවා. අපි දෙන්නා එකම කැෆේ එකෙන් කපුචිනෝ දෙකක් බීලා ලෙක්චර් එකට යනවා. එයා දැන් ගෙදර යනවා ඇති මට හිතෙනවා. ඒත් එක්කම ලියානාටත් ලොකු ඇස්, මූණට වැටෙන කොණ්ඩයක්, වේස්ට් එක 31 ජීන්ස් තියෙනවා නේද කියලා හිතෙනවා. ඒත් ලියානාගෙ කොණ්ඩෙ දුඹුරු පාටයි, ඇස් නිල් පාටයි. එයාගෙ වගේ නෙවෙයි කියලා පටාස් ගාලා මතක් වෙනවා.

මo කවදා හරි ලoකාවට ගිහින් "කලම්බු මෙට්‍රො" එක හදනවා. එතකොට එයාට විනාඩි 20න් යන්න එන්න පුලුවන්. පැය දෙක බැගින් දවසට දෙවරක් රස්තියාදු වෙන්න ඕන නෑ ට්‍රැෆික් එකේ. හැමදාම ලෙක්චර් අස්සෙදි මo එහෙම හිතනවා. උඹ මෙට්‍රො එක හදනකොට එයා බැඳලා ළමයිනුත් ඉඳීවි. යටි හිත මට කොචොක් කරනවා.

ලෙක්චර්ස් ඉවර වුනු ගමන් මම "රිස්තොරාන්තේ දි රොමොලො" එකේ වැඩට දුවනවා. බාගෙට එළිය තියෙන සාලේ එකේ ජෝඩු ජෝඩු ගුළි වෙලා වීනො බිබී පාස්තා කන අතරෙ මම මාබල් පොළොව පිහිදනවා. "එයා දැන් නිදි ඇති" මට හිතෙනවා.. 

Read More

සුසුරන් (Return of Happiness)

මම ආපහු ආවා. රටවල් එකසිය තිස් හතක් පහු කරගෙන, ගංගා, මිටියාවත්, කඳු, කැලෑ, කාන්තාර, නගර එක හුස්මෙට පහු කරගෙන, හුස්මක් කටක් ගන්නවත් නවතින්නෙ නැතුව මම ආවා. අතරමගදි හම්බ වෙච්චි එක එක විදියෙ මිනිස්සු මාත් එක්ක කතා කරන්න ඕන වෙලාද කොහෙදෝ, හිත් ඇතුලෙ දාහක් ප්‍රශ්න තියාගෙන මාව නවත්තන්න හැදුවත් මං ඒ කිසිම කෙනෙක් වෙනුවෙන් එක ම එක මොහොතක් වත් දුන්නෙ නෑ. ඇවිදලා ඇවිදලා කකුල් තුවාල වෙලා මං යන පාර දිගට ලේ වැක්කෙරෙන්න ගත්තත් මට ඕන උනේ ඉක්මනට ම ගමන ඉවර කරන්න ම විතරයි.

වැස්සට තෙමිලා, අව්වට වේලිලා, වැලි කුණාටු වලින් දුඹුරු පාට වෙලා, හිම කුණාටු වලින් සුදු පාට වෙලා, වැරහැලි වෙච්චි මගේ ඇඳුම් ලෝකෙ මොන ම රටකවත්, මොන ම ගෝත්‍රයකටවත් අයිති නැති අමුතුම විදියෙ රටාවක් ගත්තා. ඒක නිසා මගදි හම්බ වෙච්චි කිසිම කෙනෙක්ට මං කොහෙන් ආවද, කොහෙද යන්නෙ, කාගෙ කවුද කියලා කිසිම අදහසක් ගන්න පුලුවන් වුනේ නෑ. කකුල් වලින් ලේ පෙර පෙරා, වැරහැලි ඇඳුම් කෑල්ලක් ඇඳගෙන, කිසිම කතාවක් බහක් නැතුව, ඉස්සරහා ම විතරක් බලාගෙන, මොහොතකටවත් ඇවිදින එක නවත්තන්නෙ නැතුව ආපු මාව දැකලා එක එක මිනිස්සු එක එක කතා කියනවා මට ඇහුනා.

පිස්සෙක්ද කොහෙදෝ. මේ නම් මේ ලෝකෙ මිනිහෙක් වෙන්න බෑ. හිමාලෙන් ආපු සන්නාසියෙක් ද කොහෙද, ෂුවර් එකටම කෙල්ලෙක් බූට් එක තියලා. මහසෝන් දිෂ්ටිය වැදිච්ච එකෙක් වෙන්න ඕන.. රටවල් එකසිය තිස් හතකම මිනිස්සු භාෂා සීයකට වැඩි ගාණකින් මං ගැන එක එක කතා කිව්වා. ඒ කතා වලට හිනා වෙන්න ද, අඬන්න ද, මොකක් ද කරන්න ඕන කියලා කිසිම අදහසක් මට ආවෙ නෑ. ඒව නිකන් ඇහුනා විතරයි. කිසිම විදියකින් මගේ හිත ඒවට ප්‍රතිචාර දැක්වුවෙ නෑ. ඉර පායලා බැහැලා ගියා. හඳත් සැරින් සැරේට මාත් එක්ක ම උස ගස් අස්සෙ හැංගි හැංගි, වලාකුළු වලට මුවා වෙවී මගේ පස්සෙන් ම ආවා. තරු මොනවා කරා ද කියලා නම් කිසිම මතකයක් නෑ.

ගමන පිටත් වෙලා හරියටම දවස් එක්දාස් එකකට පස්සෙ මම තැනිතලාවකට ආවා. ගමනේ කෙලවර ළඟයි කියලා මට ඉවෙන් වගේ දැනෙන්න ගත්තා. ඊටත් සිංහල පැය තුනකට විතර පස්සෙ තැනිතලාව මැද්දෙ තිබ්බ පුංචි ගෙයක් ඉස්සරහට මං ආවා. මෙච්චර දවස් ගාණක් දහ දුක් විඳ විඳ හෙව්වෙ මේ ගෙදර නේ ද කියලා යටි හිත කියන්න ගත්තා. ඒක වහලට පිදුරු හෙවිල්ලපු, වරිච්චි බිත්ති තියෙන පොඩි ගෙදරක්. ගෙදර වටේට ඉණි වැටක් බැඳලා තිබ්බා. ගෙදර එක පැත්තකින් පුන්චි දොළ පාරක් ගලාගෙන ගියා. ගෙදර කඩුල්ල ළඟදි දවස් එක්දාස් එකක් තිස්සෙ කිසිම මොහොතක නවතින්නෙ නැතුව ආපු ගමන මම නැවැත්තුවා. මිදුලෙ පොඩි එවුන් තුන්දෙනෙක් සෙල්ලම් කර කර ඉන්නවා එතකොටයි මම දැක්කෙ. එක පාරම පොඩි උන් ටික බයවෙලා වගේ කෑ ගහගෙන ගේ ඇතුළට දුවන්න ගත්තා. ඒ ඇයි කියලා මට හිතාගන්න බැරි වුනා. ඒත් එක්ක ම මේ මට බය වෙලා කියලා සිතුවිල්ලක් යටි හිතෙන් මතු වී ගෙන එනකොටම මොකද මොකද මේ කලබලේ කියාගෙන තරුණ ගෑනු කෙනෙක් ගේ ඇතුලෙ ඉඳලා එළියට ආවා. මේ ළමයින්ගෙ අම්මා කියලා හිතුනත් ඒත් එක්ක ම ඒ සිතුවිල්ල නැති වෙලා ගියා.

ළමයි තුන්දෙනෙක් වදලා, කිරි දීපු ගෑනියෙක් ගෙ ඇඟක් නෙවෙයි එයාට තිබ්බෙ. චොකලට් පාට හම, ටිකක් පළල් උකුලත් එක්ක කොණ්ඩෙ පිට මැද්දෑවට වෙන්න වනලා තිබුණා. සුදුපාට ලිනන් රෙද්දකින් මහපු අමුතුම ඇඳුමක් එයා ඇඳන් හිටියෙ. ඒ ඇඳුමෙන් එයාගෙ ඇඟේ හැඩය නියමෙට මතු වෙලා පෙනුනා. මේ ඔක්කොම බලාගන්න තත්පරෙන් දහයෙන් පංගුවක් යන්න ඇති වැඩිම වුනොත්. එයා එක පාරටම ගල් ගැහිලා වගේ තත්පර කිහිපයක් ඉඳලා දුවගෙන ඇවිත් කඩුල්ල ඇරලා මගේ ඉස්සරහ හිටගෙන මගේ ඇස් වලට එබිලා බලාගෙන හිටියා.

අපිට කතා කරන්න ගොඩාක් දේවල් තිබුණා. ඇයි ගියේ? ඇයි ආවේ? මොනව ද කරේ? ඇයි කතා කරේ නැත්තෙ? ඇයි මෙච්චර කල්?ඇයි ඇයි ඇයි??? ඒත් අපි ඒ කිසිම දෙයක් ඇහුවෙ නෑ. ඒ වෙනුවට එකිනෙකාගෙ ඇස් වලට එබිලා බලාගෙන හිටියා. අර හැම ප්‍රශ්නෙකටම උත්තර හම්බ වුණා වගේ දැනෙන්න ගත්තා. ඒත් එක්ක ම වචන කියන්නෙ මොන තරම් අවැදගත් දෙයක් ද කියලා මට හිතෙන්න ගත්තා. "ගෙට යමු." එයා කිව්වා නෙවෙයි, මට එයා ඒක කියන බව දැනුනා. මම ආයෙම කකුල් උස්සන්න කලින් එක ම එක පාරක් මම ආපස්ස හැරිලා බැලුවා. මම ආපු ආර දිගටම මගේ කකුල් වලින් වැටිච්ච ලේ වැටිලා තිබ්බා. කොළ පාට පසුබීමේ ඇඳපු රතු පාට ඉරක් වගේ. ඒත් එක්ක ම එයා මගේ අතින් අල්ලගන්නවා දැනුනා.

අර ලේ පාර තාමත් තියෙනවා ඇති, කැමති නම් ගිහින් බලන්නකෝ.

Read More

"කොමන් ඔෆ් අ පවර් වර්ල්ඩ්"

ඔන්න ඉතින් පෘථිවියේ ඉඳන් ආලෝක වර්ෂ ගණනාවකට එපිටින් තිබ්බ ඝණකාභ හැඩේ තියෙන ග්‍රහ ලෝකෙක, දාරයක් අයිනට වෙන්න පිහිටලා තිබ්බ එකතරා නගරෙක කොල්ලෙක් ජීවත් වුනා. අපේ ලෝකෙ වගේ නෙවෙයි. ඒ ලෝකෙ හැම මිනිහෙක්ටම ඕන දවසින් දවස අලුත් දියුණු වෙන්න, කවුරුවත් නොකරපු ජාතියෙ අලුත් වැඩ කරන්න. වෙනස් විදියක්ට හිතන්න. ඒත් ඒ ලෝකෙ මිනිස්සු අපේ මේ සමහරු වගේ "මo වෙනස්, අහවල් වැඩේ ඉඳන් හැම එකක් ම කරන්නෙ වෙනස් විදියට" කිය කියා පොර ටෝක් දිදී යන්නෙ නෑ. අර කතාවක් තියෙනවා නෙ, ඔන්න කොහෙදෝ රටක එක ගෙදරක "ෂූස්" හැදුවාලු. ඒක බලාගෙන හිටපු අල්ලපු ගෙදර මිනිහා "ලේස්" හැදුවාලු. ඊටත් එහා ගෙදර එකා ඒ ගමන "මේස්" හැදුවාලු. වැරදිලාවත් අර ෂූස් හදාපු එකා ලoකාවෙ හිටියා නම්, මළ ගිනි විජ්ජුම්බරයක් වෙනවා නෙ. එහෙනම් මෙහෙට කියන්න වෙන්නෙ ඉන්දියන් සාගරේ "ෂූස් එක" කියලා. ආයේ දෙකක් නෑ. ශික්, පීලි පැන්නා නෙ. අර හතරැස් ලෝකෙ කතාව නෙ කිය කියා හිටියෙ..

මේ ලෝකෙ හැම මනුස්සයෙක් ගෙම නම "කොමන් මෑන්" ලු. දැන් අහන්න එපා කොමන් මෑන් ලා වෙන් කරලා අඳුරගන්නෙ කොහොමද කියලා. ඒක මං දන්නෙ නෑ. සමහරවිට සුදු කොමන්, කලු කොමන්, රතු කොමන්, කිරි කොමන්, බණ්ඩි කොමන් වගේ එක එක ඒවා ඇති ඉස්සරහට හරි පස්සට හරි. හැම මනුස්සයෙක් ම එක සමානයි කියන එක ඒ මිනිස්සු බොහොම තදේට විෂ්වාස කරන නිසා ලු එහෙම කියන්නෙ. ඉතින් දැන් මේ ලොකෙ තියෙනවලු එකෝමත් එක සිරිතක්. ඒ කියන්නෙ මේ ලoකාවෙ වගේ බලෙන් මිනිස්සු පිට පටවලා තියෙන නීති වගේ නෙවෙයි. සිරිත් කියන්නෙ මිනිස්සු තමන්ගෙ ස්ව කැමැත්තෙන්, බොහොම ශ්‍රද්ධාවෙන් කොරන සමාජෙ සම්මත ක්‍රියාකාරකමක් කියලා හිතාගන්නකෝ. ඒ සිරිත තමයි අවුරුදු දහ හතක් වෙනකොට ඒ ලෝකෙ ඉන්න හැම කොල්ලෙක්ම තමන්ම හදාගත්තු යානෙක හරි මොකක හරි නැගලා පර සක්වල තරණය කරලා, තවත් ග්‍රහ ලෝක, චන්ද්‍රයො, සූර්යො, තරු පහු කරගෙන ගිහින් ගිහින් වෙනත් මනුස්ස වාසයක් තියෙන ලෝකයක් හොයාගෙන ඒ ලෝකෙන් අලුත් දෙයක් අරන් එන්න ඕනලු. ඒ කියන්නෙ තමන්ගෙ ලෝකෙ තවත් දියුණු කරන්න උදව් වෙන දෙයක්..

අපි මේ කතා කරන කොල්ලත් අවුරුදු දහ හත පිරිච්ච දවසෙම හදන්න පටන් ගත්තා ලු පරසක්වල තරණය කරන වැඩේට අලුත් යානයක්. මේ යානෙ තට්ටු හතරහමාරක් තියෙනවලු. දැන් අහන්න එපා කොහොම ද තට්ටු බාගයක් තියෙන්නෙ කියලා. අපේ ලෝකෙ ඔහොම භාණ්ඩයක් හැදුවා නම් කොහොම ද ආ? ඊට පස්සෙන්දා පත්තරකාරයොයි, ටී වී කාරයොයි මාර ත්‍රිල් එකක් ගන්නෙ ඔය තට්ටු බාගෙ උඩ නැගලා. ඒ ලෝකෙට නම් ඒක "පට්ට කොමන්" අයිටම් එකක් ලු. තට්ටු බාගෙ නෙවෙයි. අලුත් දෙයක් කරන එක.

ඔන්න ඉතින් පොර දැන් යානෙ හදලා ඉවර වුන ගමන් ම ඒකට ගොඩ වෙලා ගමන යන්න පිටත් වුනා ලු. මෙහේ වගේ විවෘත කරන උත්සව, වතුර නාවලා, අෂ්ටක කියලා, *ක දෙන සීන් එහේ නෑ ලු. මිනිහා ඔන්න එක එක ජාතියෙ ලොකෙ පහු කරගෙන ඉස්සරහට ඉස්සරහට යනවා ලු. සුරන්ගනා ලෝක, යක්කු ඉන්න ලෝක, පාට පාට ලෝක, බිත්තර හැඩේ ලෝක, කිරිගොටු වගේ ලෝක.... තව නොයෙක් නොයෙක් හැඩේ ඒවා පහු කරගෙන යනකොට, යනකොට, යනකොට... ඔන්න බොලේ පොර දැක්කාලු නිල් ම නිල් පාට, රොටියක් වගේ තැටියක හැඩේ ගත්තු ග්‍රහ ලොකයක් තියෙනවා.

හහ් හහ් දැන් ඔයා හිතුවා හරියටම හරි. අපේ කොමන් මෑන් දැක්කෙ පෘථිවිය තමයි. ඊට පස්සෙ හිතපු ටිකත් හරි. මිනිහා ගොඩ බැස්සෙ ලංකාවට ම තමයි. :ඩී

මිනිහා ඉතින් කැලෑවක මැදට වෙන්න ෂේප් එකේ තට්ටු හතරහමාරෙ යානෙ නවත්තලා හොඳට වටේ පිටේ සර්ච් පාරක් දාලා ලoකාවෙ මිනිහෙක් වගේ ඇඳුම් ඇඳගෙන එළියට පහළියට බැස්සා ලු. මෙයා ආවෙ අලුතෙන් මොනවා හරි එයාලගෙ ලෝකෙට අරන් යන්න නේ. ඔයා මොකද හිතන්නෙ? ලංකාවෙන් මේ යකා මොනවා අරගෙන යයි ද? :ඩී මගෝඩිස්තුමෙක්? දිරිය දියණියක්? සාටකයක්? "ලෝ වේ" එකක්? පූල් එකක්? එතනෝල් කන්ටේනර් එකක්? අපෝ නෑ. ඔය එකක් වත් නෙවෙයි. "කොමන් මෑන්" ආවෙ "දුක දිනලා ජයගත්තු මිනිස්සුයි, ඒ මිනිස්සුන්ගෙ නිර්මාණයි, හොයාගෙන මිසක් *ක දීලා කරගත්තු ඒවා අරන් යන්න නෙවෙයි නේ :පී

ඔන්න ඉතින් පොර ආවලු ලoකාවෙ නගරෙකට. මේ නගරෙ හිටපු හැම මිනිහෙක් ගෙ ම අතේ නිල් පාට පොතක් තියෙනවාලු. ඒ මිනිස්සු හැම වෙලාවෙම ඒ පොත දිහා බලාගෙනම යි ලු ඉන්නෙ. ඇවිදින්නෙ, කන්නෙ, බොන්නෙ, අනිත් වැඩ ඔක්කොම කරන්නෙ ඒ පොත දිහා බලාගෙන ලු. කොමන් මෑන් ට මාර සතුටුයි ලු. ඇයි උගතුන්ගෙන් පිරිලා ඉතිරිලා ගියපු රටකට නේ පොර බැහැලා තියෙන්නෙ. මේ මිනිස්සුන්ගෙ අතේ තියෙන පොත් වල මොන තරම් දැනුම් සම්භාරයක් ඇත් ද කියලා හිතිලා ඇඟ හිරි වැටිලා වගේ ගියා ලු, සන්තෝසෙ වැඩිකමට හොඳේ.

කෝකටත් කියලා එක්කෙනෙක්ගෙන් පොතක් ඉල්ලගෙන බලන්න ඕන කියලා හිතුනා ලු. ඔන්න එතකොටම යටි පතුල් ළඟට දිග සායකුයි අත් දිග කමීසෙකුයි ඇඳපු කෙල්ලෙක් ඉස්සරහට ආවලු. කොමන් මෑන් ඉතින් ටිකක් කිට්ටු කරලා,

"නගා, මොනවයි ඔය පොතේ තීන්නෙ? මටත් පොඩ්ඩක් දුන්නා නම් බලන්න."

"ඌප්ස් අයියා, යූ ට නෑ එෆ්බී ඒකක්?"

අරූට දෙලෝ රත් වුනා ලු.

"ඔය පොත පොඩ්ඩක් දෙන්නකෝ නගා.."

"ආ, ටේක් දිස් අයියා.."

කොමන් මෑන් පොත අරගෙන බැලුවාලු. පලවෙනි පිටුවෙම ගහලා තිබ්බා ලු "ෆේස් බුක්" කියලා. දෙවෙනි පිටුව හැරෙව්වා ලු. මෙන්න බොලේ ඒකෙ ඉන්නවාලු මීට කලින් දැකලා නැති අමුතුම විදියෙ සතෙක්. උගේ ලෝම කහ දුඹුරු පාටයි ලු. ඒ සතා හය්යෙන් ම ගොරවලා "ඇයි මීට කලින් මාව දැකලා නැද්ද? වැඩක් බලාගෙන යනවා මනුස්සයෝ යන්න" කියලා කිව්වාලු. කොමන් මෑන් හොඳටම බය වෙලා ටග් ගාලා ඊළඟ පිටුව පෙරලුවා ලු. ඒකෙ ඉන්නවා ලු රතු පාට රෙද්දක් බෙල්ලෙ ඔතා ගත්තු මිනිහෙක්. ඒ මිනිහා එක එක වැඩ පෙන්නනවාලු. බිම පෙරලි පෙරලි කාටදෝ වඳිනවා, ළමයි වඩා ගන්නවා, සුදු වෑන් වල නැගලා එහේ මෙහේ යනවා, මයික් එකක් ඉස්සරහට වෙලා "විජාතික බලවේගෙ" කියලා එකෙක්ගෙන් ගේම ඉල්ලනවා, එක විකාරයයි ලු. ඊළඟ පිටුවෙ උඩින් ම "මම සින්ගල්" කියලා ටී ෂර්ට් එකක් ඇඳගත්තු බුවෙක් හිටියා ලු. උගේ වැඩේ මල් ගස් වටේට වටේට ගිහින් මල් කඩන එක ලු. කොමන් මෑන් හිතුවා ලු මූ නම් කන්දෙ පන්සලේ මල් බිස්නස් කාරයෙක් තමයි කියලා. ඊළඟ පිටුවෙ නoගි කෙනෙක් ඉඳගෙන හායි බායි කියනවා ලු. මිනිහා පිටු පෙරල ගෙන පෙරලගෙන ගියාලු. එක එක  පිටු වල තිබ්බ සමහර දේවල් තාමත් මිනිහාට මතකයි ලු.

"අනේ ප්ලීස් සුදූ, දැන් හොඳටම රෑ වෙලා.. "

"මට මොකුත් මතක නෑ"

"ගස් බඳිනවා දැන ගනින්"

"මට මගේ නොවන, මගේ ම මෙව්වා එකක් තිබුණා.."

"හසන්ත මහත්තයෝ, ඔන්න ඕක තමයි ආශ්චර්යය කියන්නෙ.."


ඔන්න ඔය වගේ පඬි වදන් වලින් ඒ පොත පිරිලා ලු. කලු පාට කණ්ණාඩි දා ගත්තු නලුවොයි, නිලියොයි එක එක ඈන්ගල්ස් වලින් ඉඳලා ගත්තු පින්තූර ලක්ෂ ගාණක් තිබ්බ ලු. එක එක පෙම්වත්තු පට්ට දාර්ශනික ටෝක්ස් දෙනවා ලු. ආදරේ කියන්නෙ මොන තරම් උතුම් දෙයක් ද කියලා කොමන් මෑන් ට හිතුනා ලු. ඒ පොතේ හිටපු හැම කෙල්ලෙක් ම පට්ට ලස්සනයි ලු. පොඩ්ඩක් වත් කැත එකම එක කෙල්ලෙක් වත් හිටියෙ නෑ ලු. සැල්වටෝරෙ, මැක්ස්, අන්ඩිෆීටඩ්, රූල්z, වගේ මහ අමුතු වාසගම් ලු තිබ්බෙ. මුන් ව ජාතක කරපු එවුන් සුපිරි පොරවල් වෙන්න ඇති කියලා ඌට හිතුනා ලු. ඔන්න පොර දැන් අන්තිම පිටුවට කලින් පිටුවට ඇවිත් ලු. ඒක දැකපු ගමන් කොමන් මෑන් කලන්තෙ දාලා වැටෙන්න ම ගියා ලු. සුදු ඇඳුමක් ඇඳගත්තු පොඩි ගෑනු ළමයෙක් ටයි එකකින් බෙල්ල වැළ දාගෙන හිටියාලු. මේ ජාතියෙම නිල් පාට පොතක් බිම වැටිලා තිබ්බා ලු. කොමන් මෑන් ෂේප් එකේ දාඩිය පිහිද ගෙන අන්තිම පිටුව පෙරලුවා ලු. ඒ ගමන රැවුල වවාගත්තු හින්දි නළුවෙන් දෙමළ ෆිල්ම් වල වගේ ලොකෙ මන්නයක් අරගෙන කොමන් මෑන් ඉස්සරහට පැනලා "ඩෝන්ට් අන්ඩරෙස්ටිමේට් ද කොමන් ඔෆ් අ පවර් මෑන්" කියලා කෑ ගහලා කිව්වා ලු. කොමන් මෑන් ෂේප් එකේ පොත වහලා අර නංගිට පොත දෙන්න කියලා වට පිට බැලුවා ලු.

අම්මටසිරි නගා මිසිං ලු. හැම තැනම නෑ ලු. ඔන්න ටික වෙලාවකින් මොකක් ද එකක් ටීක් ටීක් ගෑවලු. කොමන් මෑන් ෂේප් එකේ පොත දිග ඇරලා බැලුවා ලු.

මැසේජ් කියලා මොකක් ද එකක් ඇවිත් ලු.

අයියා, යූ ඔය බුක් එක කීප් කරගන්න. මං නිව් එකක් ඕපන් කරගත්තා. btw යූ හරිම හැන්සම් අනේ.

-SukiTi BaTilla Salvatore

|"කොමන් ඔෆ් අ පවර් වර්ල්ඩ්|" කොමන් මෑන් ට කියවුනා ලු.

ප;ලි; කොමන් මෑන් මේ ඔක්කොම වුනාට පස්සෙ ආපහු එයාගෙ ලෝකෙට යන අදහස අත ඇරලා දාලා ලංකාවෙම බින්න බැහැලා ආශ්චර්යෙ හොයාගෙන හොයාගෙන යන්න ගියාලු. :පී

Read More

"කතාවක් ලිවීම"

මට මොනවා හරි ලියන්න ඕන. ඒත් කිසිම දෙයක් හරියට ගලපගන්න බෑ නෙ. මට ඕන ලස්සන කතාවක් ලියන්න. ඒකට ඉතින් හිත ඇතුලෙ එහෙට මෙහෙට පාවෙන සිතුවිලි පෙලියකට පෙළගස්වලා, මුල මැද අග එකට පුරුද්දලා, ණ න ළ ල ගලපලා සුවල්ප ගේම් එකක් ය දෙන්න ඕන. ඒක දිගම දිග කතාවක් වෙන්න ඕන. අනිවාර්යෙන් ම මම තමයි වීරයා. දුෂ්ඨයෙකුත් හොයාගන්න ඕන. ඇයි කෙල්ලෙකුත් ඉන්න එපැයි අනිවාර්යෙන් ම වීරයයි දුෂ්ඨයයි මැද්දට දාන්න. ඒත් කොහොමද අනේ මම පටන් ගන්නෙ? මට තේරෙන්නෙ නෑ නෙ පටන් ගන්න.  ඒක මෙච්චර කාලෙකට මේ ලෝකෙ කවුරුවත් ම ලිව්වෙ නැති වර්ගෙක කතාවක් වෙන්න ඕන. ඒ කතාව සිසරෝ, සැමුවෙල් බෙකට්, මිලාන් කුන්දේරා, පාවුලෝ කොයියෝ, හෙන් රි මිලර් වගේ ලෝකෙ හොල්ලපු නම් අතරට මාවත් අරගෙන යන්න පුලුවන් වෙන ජාතියෙ එකක් වෙන්න ඕන. ඒත් කොහෙන් ද මට ප්ලොට් එකක්? හැබෑවටම අපේ පරම්පරාවෙ මිනිස්සු ඉස්සරහා තියෙන අමාරුම වැඩේ තමයි ප්ලොට් එකක් හොයාගන්න එක. ප්ලොට් එකක්, මුල මැද අග ගලපපු නිර්මාණයකට හරවන එක ප්ලොට් එකක් හොයාගන්න එක තරම් ගේම් එකක් නෙවෙයි මට හිතෙන විදියට. 

උඹලා ඔක්කොම ටෙට්සුකෝ කුරියානගි ලියපු "ද ලිට්ල් ගර්ල් ඇට් ද වින්ඩෝ" එහෙමත් නැත්නම් "ටොට්ටෝ චං" පොත කියවලා ඇති නෙ. මතක ද ඒකෙ එක තැනක කොබයාෂි මුල් ගුරුතුමා, එක ඉස්කොලෙකින් පන්නාපු දඟකාර ටොට්ටෝ චං දැරියව තමන්ගෙ පාසලට ඇතුළත් කරගන්න කලින් කරන දේ? ඔහු, ටොට්ටෝ චංට කියන්නෙ "ඔයාට කැමති, කියන්න තියෙන හැම දෙයක් ම මට කියලා ඉවර කරන්න. මම අහගෙන ඉන්නම්." ඉතින් අවුරුදු හතේ චූටි කෙල්ල තමන්ගෙ ලෝකෙ වෙන හැම දෙයක් ම මුල් ගුරුතුමාත් එක්ක කියනවා. ලොකු වෙලා එයා වෙන්න කැමති කවුද කියන එක, කම්බි වැටවල් යටින් රිංගන්න ගිහින් යට ඇඳුම් ඉරෙන හැටි, එයාගෙ බලු සුරතලා රොකී ගැන.. එයාගෙ හිතේ තියෙන ඔක්කොම දේවල් කියලා ඉවර වෙනකන් ම දවස් තුනක් ම මුල් ගුරුතුමා එයා කියන දේවල් හූ මිටි තිය තිය අහන් ඉන්නවා. ඊට පස්සෙ තමයි ටොට්ටෝ චංගෙ අම්මාට "ඔයාගෙ දුව හරිම දක්ෂ ලමයෙක්" කියලා පාසලට ඇතුළත් කරගන්නෙ. පොඩ්ඩක් හිතන්න, දැන් ඔන්න ඔයාට කවුරු හරි කියනවා ඔයාගෙ හිතේ තියෙන හැම දෙයක් ම කියන්න. එයා අහන් ඉන්නම් කියලා. ඔයාට කොච්චර වෙලාවක් කතා කර කර ඉන්න දේවල් තියේවි ද? ඔයා කොච්චරක් දේවල් අවංකව කියාවි ද?  ආ? ටොට්ටෝ චං වගේ දවස් තුනක් නම් කී‍යටවත් ඔයා කතා කරන්නෙ නෑ නේ ද? අනික අර කෙනා අහන් ඉන්නෙත් නැති වෙයි නේද එච්චර? :ඩී අපේ පරම්පරාවෙ මිනිස්සුන්ගෙ ජීවිත කතා අහන් ඉන්න එක තරම් ආතල් එකක් තියෙන වැඩක් මම නම් දන්නෙ නෑ. හැම ජීවිතයක් ඇතුළෙම මහ අමුතු ඒ ජීවිතේටම විතරක් සීමා වෙච්ච අහුමුලු තියෙනවා. ඒ අහුමුලු වල පිටින් බැලුවාම කාටවත් ම හොයාගන්න බැරි විදියෙ හීන, අපේක්ෂා, සිතුවිලි, අත්දැකීම් හිරවෙලා තියෙනවා. ඒත් ඉතින් ඒ අහුමුලු වලට එබෙන එක තමයි අමාරුම වැඩේ. 

දැන් එතකොට කාගෙ හරි ජීවිතයක් ඇතුළට එබිලා බැලුවා නම් මගේ කතාව ලියන්න ප්ලොට් එකක් හොයාගන්න බැරි වෙන එකක් නෑ නේද? ඒත් ඉතින් කවුද මට කතා කරලා කියන්නෙ "මචං මං උඹට බඩ්ඩක් පෙන්නන්නම්" කියලා? ඒ වැඩේ නම් හරියන එකක් නෑ නේද. ඇත්තම කියනවා නම් මගේ ජීවිතේ ඇතුළෙත් කොච්චර නම් ඔය වර්ගෙට අයත් වෙන අහුමුලු තියෙනව ද? සිරාවට මට පුලුවන් නෙ මං ගැනම ලියන්න. හරියට හෙන් රි මිලර් කරනවා වගේ, වෙයි වෙයි කරනවා වගේ, සොෂියෝ පොලිටික්ස් මික්ස් කරලා මගේ කතාව මම ම ලිව්වොත් මොනවා වෙයි ද? තස්ලිමා නස් රින් "ලජ්ජා" ලිව්වා ම, මැරයො එයාගෙ ගෙදර ගිනි තිබ්බා. සල්මන් රුෂ්ඩි "ද සැටනික් වර්සස්" ලිව්වාම ලෝකෙ පුරාම ඉස්ලාම් අන්තවාදියො එයාට මරණ තර්ජන එල්ල කරා. ඉරානෙ ආධ්‍යාත්මික නායක "අයතුල්ලා කුමෙයිනි"ත් ඒ අතරෙ හිටියා. වෙයි වෙයි "ෂැන්හයි බේබි" ලිව්වාම චීන පාලකයො ඒකෙ පිටපත් තිස් පන්දාහක් මහ පාර මැද්දෙ පිච්චුවා. මටත් ඕන ඒවගේ මනස කලම්බන, ලෝකෙ හොල්ලන පොතක් ලියන්න. මිනිස්සු, සදාචාරෙ, සංස්කෘති, දේශපාලනේ එක්කහු වෙලා වහගෙන ඉන්න අපේ පරම්පරාවෙ මිනිස්සුන්ගෙ "නිරුවත් ආත්ම" ඒකෙන් පෙන්නන්න ඕන ඒ අයටම.

"මම අම්මගෙ බඩට ඇවිත් තියෙන්නෙ අවුරුදු දාහතක් හිටපු යූඑන්පී ආණ්ඩුව ගෙදර යනගමන් ශ්‍රීලංකා කාරයොන්ගෙ ගෙවල් ගිනි තියයි කියන බයටයි, දෙවෙනි මැතිනි රජ වෙච්චි සතුටට ශ්‍රීලංකා කාරයො යූඑන්පී ගෙවල් වලට අසූචි මුට්ටි වලින් සංග්‍රහ කරයි කියන බයට‍යි ලංකාව පුරාම ඇඳිරි නීතිය දාලා තියෙද්දි ලු. ඊට පස්සෙ මං හා හා පුරා කියලා ඉස්කොලෙකට ඇතුල් කරපු එක සමරන්න මුලු රටම එකතු වෙලා ඊට අවුරුද්දකට කලින් පත් කරගත්තු "එකැස් මැතිනිගෙ ආණ්ඩුව" ගෙදර යවලා, නිල් පාට ගාලා තිබ්බ නගර සභාවෙ කුණු ට්‍රැක්ටර් වල ආයෙම පාරක් කොළ පාට තීන්ත ගෑවා. මං පහේ ශිෂ්‍යත්වෙන් පාස් වෙච්චි එකේ සතුටට හරි දුකට වන්නියෙ කොටි හපුවො දෙමළ මිනිස්සුන්ට චන්දෙ දාන එක තහනම් කරලා සටන් විරාමෙ ගහපු අගමැතිගෙ පස්ස් බිම අන්නවලා අලුත් ජනාධිපති කෙනෙක් පත් කරගත්තා. මං මුලින්ම කෙල්ලෙක්ට බැල්ම දාන්න පටන් ගත්ත දවස් වලම අවුරුදු තිහක් එක දිගට කරපු යුද්ධයක් ඉවර කරැයි කියලා මුලු රටටම හෙන ආතල් එකක් ගිහින් මහ පාරවල් ගානෙ කිරිබත් උය උයා කෑවා. ආයෙම සැරයක් ඕලෙවල් ලියන්නෙයි කියලා ඉන්නකොටම යුද්ධෙ කොරපු මහ සෙන්පතියා බල්ලා මාක් කරලා හිර ගෙදරට දක්කලා කොටි හපුවො රජ ගෙදරට වඩම්මනකන් මුලු රටම අර කාපු කිරිබත් දිරවගන්න බැරුව කක්කුස්සි පෝලිමේ හිටියා. ඔන්න ඒ පාර මං දෙයියනේ කියලා ඒ ලෙවෙල් ලියන්න හදනකොට "චෞර රැජිණ" කියලා ලේබල් වැදිච්ච එකැස් මැතිණියි, මොණරුන්ට බහින්න එයාපෝට් හදපු "කාපට් මහත්තයයි" කෙළ ගන්න හදනවැයි කියන්නේ... " 

කිරි අප්පට විදුලි කොටපි. මේ තියෙන්නෙ ගින්දර වගේ.. :ඩී මගේ කතාවත් නරකම නෑ නෙ.

Read More