මම බලන් ඉන්නවා. දුඹුරු පාට කඳන් තියෙන උස ගස් මුදුන් වලට එහායින් ඉර පායලා අවිල්ල හෙමීට හෙමීට තැනිතලාවෙ කෙලවරින් බැහැලා යනකන්, රොබින් කුරුල්ලො ජෝඩුවක් ගොඩාක් මහන්සි වෙලා පුන්චි කූඩුවක් හදලා, ඒකෙ බිත්තර දාලා පැටව් දාලා, චූටි චූටි කුරුලු පැටව් ඉපදිලා, උන්ගෙ පියාපත් හයිය වුනා ම පියාඹලා යනකන්, සරත් කාලෙ පටන් ගන්නකොට එක පාරට ම සැර වෙන ඩොනාවු ගඟ, සීත කාලෙදි මිදිලා, ආයෙම වසන්තෙ ආවම දිය වෙනකන්, මේපල් ගස් වල කොළ එකින් එක තැඹිලි පාටට හැරිලා, දුඹුරු පාට වෙලා වියානාවෙ වීදි පිරිලා යනකන්, හැමදාම රෑට මුලු ලෝකෙම නිදි අතරෙ කියුබාවෙන් ගෙන්නන සැර දුම්කොළ වැඩිපුර දාලා ඔතපු ෆිල්ටර් නැති සිගරට්ටුවක දුම ටිකෙන් ටික කටෙන් ඇතුල් වෙලා පෙනහලු පිරිලා ගිහිල්ලා, වටේ තියෙන හැම දෙයක් ම ටිකෙන් ටික උඩට උඩට ගිහිල්ලා පාවෙනවා වගේ දැනෙනකන් මo බලන් ඉන්නවා. එහෙම ඉන්නෙ ඇයි ද කියලා අහන්න එපා. මo දන්නෙ නෑ.
මගේ වටේ සිද්ද වෙන කිසිම දෙයක් එක්ක සෘජු සම්බන්ධයක් ඇති කරගන්නෙ නැතුව ඒ කිසිම දෙයක් එක්ක ඒකාත්මික වෙන්නෙ නැතුව තට්ට තනියම හැම හැඟීමක් ම මට විතරක් තියාගෙන මම හැම දෙයක් දිහා ම බලනවා. එකිනෙකට වෙනස් සිද්ධි අතරෙ හිතින් මවාගත්ත සම්බන්ධකම් තියෙනවා කියලා හිතනවා. ඉතිහාස පොත් වල අහුමුලු වල ඉන්න, මිනිස්සුන්ගෙ ආත්ම ඇතුලට එබිලා බලන්න උත්සාහ කරනවා. අවුරුදු දහස් ගාණකට කලින් මිය ගියපු මිනිස්සුන්ගෙ දෙවිවරුන් සහ මගේ දෙවියන් වහන්සේ අතර තියෙන මායාවාදී ආධ්‍යාත්මික බැඳීමට ආදරය කරනවා. ඒත් ඒ කිසිම දෙයක් මගේ ජීවිතයේ තියෙන නිශ්චලතාවය වෙනස් කරන්න සමත් වෙන්නෙ නෑ. නාඳුනන මිනිස්සු එක්ක බීර පානය කරන්නත්, දුමක් අදින්නත් ඒ අතරෙ ඒ අයගෙ ජීවිත වලට එබිලා බලලා ඒ ආත්ම ඇතුලෙ හැන්ගිලා තියෙන හැඟීම් එක්ක එකතු වෙලා වචන වලට නගන්න අමාරු ජාතියේ විකාරරූපී සතුටක් ලබන්නත් මම ආශා කරනවා. භාෂාවල් කියන්නෙ කිසිම වැදගම්මකට නැති දේවල් කියලා මට හිතෙනවා. මොකද මේ ලොකෙ තියෙන කිසිම භාෂාවක මගේ හැඟීම් විස්තර කරන්න පුලුවන් වචන නෑ කියලා මම විශ්වාස කරනවා.
එයාගෙ මූනෙ එක එක හැඟීම් ඇඳිලා නැති වෙලා යන හැටි මම බලන් ඉන්නවා. සමහර හැඟීම් හරිම සැහැල්ලුයි, කෙටියි. ඒත් සමහර ඒවා හරි බරයි, දිගුයි. මම චිත්‍රශිල්පියෙක් වුනා නම් එයාගෙ මූණෙ ඇඳෙන හැම හැඟීමක් ම එකිනෙකට වෙනස් රේඛා වලින් සුදු කොළයක අඳින්න තිබ්බා කියලා හිතෙනවා. ඒත් මo චිත්‍ර ශිල්පියෙක් නෙවෙයි, නිරීක්ෂකයෙක් එහෙමත් නැත්නම් බලන් ඉන්න ආසා කරන මනුස්සයෙක් විතරයි. එයාගෙ මූණෙන් පේන්නෙ එයාගෙ හදවතේ ඇති වෙලා නැති වෙලා යන සoකීර්ණ හැඟීම් සමුදායක එක්තරා විදිහක පිළිබිඹුවක් බව මට දැනෙනවා. එයාගෙ අතින් වත් අල්ලන්නෙ නැතුව එයාගෙ ඇස් දිහා බලාගෙන විතරක් ම ඉන්න පුලුවන් නම් කොච්චර දෙයක් ද කියලා මට හිතෙනවා. ඒත් හැමදෙයක් දිහා ම බලාගෙන විතරක් ඉන්න එක හැමදාම කරන්න බැරි බවත්, ඒ දේවල් එක්ක එකතු වෙන්න ඕන බවත් එයාගෙ ඇස් මට කියනවා.
.jpg)
