Tuesday, January 22, 2019

"ගල් හදවත"


මම විශ්ව විද්‍යාලේ කැන්ටිමේ හැමදාම හවසට තැඹිලි පාට පුටුවක වාඩි වෙලා, බොහොම පොඩි විනිවිද පේන වීදුරු මග් එකක දෙන සීනි වැඩි ප්ලේන්ටිය බොන අතරේ හැම තත්පර දහයකට ම සැර‍යක්, මහා නුග ගහ නිසා වංගු ගැහුනු පාරේ කෙළවර දිහා බැලුවා. හවසට ලෙක්චර්ස් ඉවර වෙලා,බස් එක, කෝච්චිය අල්ල ගන්න ඉක්මන් ගමනින් යන සිය ගණනක් මුහුණු අතරේ සමහර දවස් වලට විතරක් මම දකින්න බලාපොරොත්තු වුණ දේ දකින්න පුලුවන් වුණා. හරියට පීරුවේ නැති, පොකුටු කොණ්ඩේ පොඩි පෝනි ටේල් එකක් බැඳලා, ලොකු කොටු තියෙන, අත් වැලිමිට ළඟට වෙනකන් නවපු, අත් දිග චෙක් ශර්ට් එකක් ඇඳලා, ලැප්ටොප් බෑග් එකක් පැත්තකින් එල්ලාගෙන, තමන්ගේ පෙම්වතාගේ අතේ එල්ලිලා, තොරතෝන්චියක් නැතුව හිනා වෙවී, කතා කරමින් යන ඈ, සමහර දවස් වලට විතරක් නුග ගහ ළඟ වංගුවෙන් මතු වුණා. හරියට පීරුවේ නැති, පොකුටු කොණ්ඩේ පොඩි පෝනි ටේල් එකක් බැඳලා, ලොකු කොටු තියෙන, අත් වැලිමිට ළඟට වෙනකන් නවපු, අත් දිග චෙක් ශර්ට් එකක් ඇඳලා, ලැප්ටොප් බෑග් එකක් පැත්තකින් එල්ලාගෙන, තමන්ගේ පෙම්වතාගේ අතේ එල්ලිලා, තොරතෝන්චියක් නැතුව හිනා වෙවී, කතා කරමින් යන ඈ, සමහර දවස් වලට විතරක් නුග ගහ ළඟ වංගුවෙන් මතු වුණා. "අද අපේ ඉස්කෝලෙට දේශනයක් කරන්න විශ්ව විද්‍යාලෙන් සර් කෙනෙක් ආවා. ඉස්සර නම් විශ්ව විද්‍යාලේ ගොඩාක් ජෝඩු එහේ මෙහා යනවා, ඒත් දැන් නම් එච්චර දකින්න නැහැ. දැන් ඒ ළමයි තමන්ගේ ගම් වලින් ම කවුරු හරි හොයා ගෙන ඇති. ඒක අහලා මට හරියට දුක හිතුනා, මට කැම්පස් යන්න බැරි වෙයි කියලා." ඊට අවුරුදු නවයකට කලින්, කොණ්ඩේ පෝනිටේල් එකක් බඳින්න තරම් වැවිලා නැති කාලේ ඈ මට කියපු හැටි, වීදුරු මග් එකේ පතුලෙ ඉතිරි වෙච්ච දිය නොවුනු සීනි කැට දිහා බලාගෙන මම කල්පනා කරා.



මරදානෙන් පහයි පනස් පහට මාතර යන කෝච්චිය, ගොඩාක් ස්ටේෂන් වල නවත්වන නිසාත්, ඒ හැම ස්ටේෂන් එකකින් ම ඔෆිස් ඇරිලා ගෙදර යන මිනිස්සු පොදියක් බහින නිසාත්, හික්කඩුවට යනකොට ගොඩාක් දවස් වලට නවයට කිට්ටු වෙනවා. ඒකෙ ගිහිල්ලා, හික්කඩුවේ හන්දියෙන් ත්‍රී වීලරයකුත් කතා කරගෙන අවුරුදු දහයකට විතර කලින්, නගර සභාවෙන් කොමිස් ගහලා සිමෙන්ති අඩුවෙන් දාලා කොන්ක්‍රීට් කරපු, දැන් වළගොඩැලි පිරිලා තියේන අපේ පාරේ ගිහිල්ලා ගෙදර ළඟින් බහින්න තවත් පැය බාගයක් විතර යනවා. "ගෙදර වහලා තියෙන නිසා හරියට දූවිලි ඇති නේ ද මල්ලි?" ත්‍රීවීල් අය්යා හැමදාමත් අහනවා. අමාරුවෙන් බෑග් එක ඇතුළට අත දාලා, යතුර හොයාගෙන පැත්තට තල්ලු කරන ගේට්ටුව අරිනකොට, ගේ ඉස්සරහ ලයිට් කණුවේ, ලයිට් එකේ මළාණික එළියෙන් මුලු වැරැන්ඩාව පුරා ම වියළි කොළ විසිරිලා තියෙන හැටිත්, මිදුළේ දණහිස තරම් උසට වල් පැළ වැවිලා තියෙන හැටිත් පේන්න ගන්නවා. කාලා, නාලා තවත් පැයකට විතර පස්සේ "මාර්ල්බොරෝ ලයිට්" පැක් එකකුයි, ඈෂ් ට්‍රේ එකට හිස් පොල්කට්ටකුයි හොයාගෙන, ලයිට් ඔක්කොම ඕෆ් කරලා දොරකඩ පඩියෙන් මම වාඩි වෙනවා. ඒ වෙලාවට නිදි ගැට කඩලා පුංචි පූස් මගේ ළඟට ඇවිල්ලා කකුලේ දැවටෙන්න ගන්නවා. අපේ අම්මා නම දාපු පුංචි පූස් බොහෝම කාලෙකට ඉස්සර නැති වුණු බවත්, මේ ඉන්නේ ඒ පුංචි පූස් ගේ මුණුබුරෙක් හරි, මීමුණුබුරෙක් හරි බවත් අමතක කරලා මම ඌට පුංචි පූස් කියලා කතා කරනවා.



මහා සිතාර් වාදක රවි ශංකර් ගේ දුව, අනුශ්කා ශංකර් ගේ "Traces of you" ඇල්බමයේ "මොන්සූන්" සංගීත ඛණ්ඩය මම මුල් ම පාරට ඇහුවේ වියානා නගරේ "නො‍යිශ්ටිෆ්ට්ගස වීදියේ" "නට්රාජ්" ඉන්දියානු අවන්හලේ උස වීදුරු ජනේලයක් අයිනේ වාඩි වෙලා චිකන් ටික්කා මසාලා හොදි වල තවරා ගෙන නාන් රොටි කන අතරෙදි. දහදියෙන් හෙම්බත් වෙලා ඉන්න මුම්බායි නගරයට මෝසම් වරුසාව ආරම්භ කරමින්, හුළඟට විසි වෙන වැහි පොද වැටෙන්න පටන් ගන්න හැටි අනුෂ්කාගේ සිතාර් තත් වල හඬ අතරින් මට හරියටම දැනුනා. හරියට මෝසම් වැස්ස ඒ ජූලි මාසේ වියානා නගරෙට ආවා වගේ. දෙවෙනි පාරට "මොන්සූන්" ඇහෙනකොට මම හිටියේ දිල්ලියේ ඉන්දිරා ගාන්ධි ගුවන්තොටුපොළේ, මගේ ගුවන් යානය පරක්කු වෙච්චි නිසා එහාට මෙහාට ඇවිදිමින්, නිදිමත නැති කරගන්න උත්සාහ කරමින්. නම නොදන්නා දිල්ලියේ ගුවන්විදුලි නාළිකාවක සංගීත වැඩසටහනක, මම නොදන්නා සිතාර් වදකයෙක් වාදනය කරපු නිසා දෝ වියානාවේ දී වගේ පළවෙනි මෝසම් වරුසාවේ වැහිබිඳු වැටෙන විදිය මගේ අත් වලට දැනුනේ නෑ.  "අස්වින්ද, ඔයාට තියෙන්නේ ගල් හදවතක්, ඒකට කිසිම හැඟීමක් දැනෙන්නේ නෑ." මට එවපු අන්තිම කෙටි පණිවිඩයේ ඈ එහෙම ලියා තිබුණා.

0 comments :

Categories