"හිනහේවී බෝනික්කා ඇස් නටවා බල බලා.."

       "පළවෙනි වතාවෙ මේ දේම සිද්ද වෙනකොට මගේ වයස අවුරුදු දාහතයි. එතකොට හිටියෙ ලoකාවෙ. ඉස්කෝලෙ යන කාලෙ. ඒක තමයි මුල. ඒක විතරකුත් නෙවෙයි. තව හුඟක් දේවල්. මේ දෙවෙනි වතාව. මම ඉන්නෙ නින්දෙන්ද අවදියෙන් ද කියල දන්නෙ නෑ. සිහි ඇත්තෙත් නැති නැත්තෙත් නැති අමුතු පාවෙන ගතියක්. හීනෙන්ද- හැබැහින් ද? සිහි නැති කරන්න ඇති. ඒත් සිහිය වළාකුලක් වගේ මගේ හිස වටේ කරකැවෙනවා. කතා කරන සද්ද ඇහෙනවා. කතා කරන්නෙ රහස්. වතුර සද්ද ඇහෙනවා. හැඳි. වළo, වීදුරු ගැටෙන සද්ද. ඒ සද්ද කොපමණ වෙලාවක් තිබුණ ද-කොපමණ වෙලාවකින් ඉවර වුණා ද කියලා කාල රේඛාවකින් වෙන් කරගන්න තරම් හිත අවදියෙන් හිටියෙ නැහැ. ඒ සද්ද බද්ද ඉවර වුණහම මම හීනයක් දැක්කා. මේට කලින් හැඩහුරුකම් නොදන්න සතෙකුගේ මූණ කැරකිලා කැරකිලා, සුළියක් වගේ. හරියට මඩ සුළියක් වගේ මගේ ඉදිරිපිට. තවම කැරකැවෙනවා. ඒ මඩ සුළියට ලෝකෙම ගහගෙන ආවා. මම හීනෙන් එක්ක කතා කර කර හිටියා.

       එයා මගේ දරුවා. ඉපදුණේ නැති දරුවා. එයා මගේ දරුවා කියලා මම දැනගෙන හිටියා. මූණ කට හොඳට වෙන් වෙලා හැදිලා වැඩිලා තිබුණා. පෙකණිවැල තාම මගේ දරුවව මට අල්ලලා දීල තිබුණා. එයා මගේ දරුවා. අත්දෙක ගුලිකරගෙන නිසොල්මනේ ඉන්න බැරි බව එයාට ඉවෙන් වගේ දැනෙමින් තිබුණ බව පෙනුණා. ඒ සිඟිති දෑත් කුස තුළම ඉබේ ම ඉහළට එසවිලා ආරක්ශාවක් හොයනවා ඇත්. ගෑනුද, පිරිමි ද කියලා පෙනුණෙ නැහැ. මහා සුළඟක් මහා වේගෙකින් දරුගැබ ඇතුළට ආවා. මඩ සුළියක් එක්ක. මගේ දරුවගේ මූණ අතපය සුළඟට විරූප වෙලා යනවා. දරුවා ඒ මහා සුළo කෝඩයට මූණ දෙන්න දැනගෙන හිටියෙ නැහැ. මාස ගණනාවක් උණුසුමට හිටපු ස්ථානෙකට මේ වගේ සුළිසුළඟක් ඒවි කියල තේරුම් ගන්න දරුවට බැහැ. මඩ සුළියක් එක්ක ම දරුවා කෑලි කෑලිවලට කැඩිලා අවසානෙට මගේ කුස අතඇරල යනකොට මගේ එක දණහිසක් අනෙක් දණහිසේ වැදුණා. ඒ දරුවා යන බව කියන්න වෙන්න ඇති. අනේ අම්මා මාව බේරගන්න කියලා දරුවා කෑගහලා අඬනවා හීනෙන් වගේ ඇහුණා. මහා හුළඟක් කුස ඇතුළට විදපු උපකරණය මගේ දරුවාව හොය හොයා අහුමුල්ලක් නෑර ගිය හැටි, මහා භූමිකම්පාවක මුල, අද වගේ මතකයි. මූණ අතපය සුළඟට විරූපී වෙලා යනවා. ඇයි මට මෙහෙම කරන්නෙ කියලා දරුවා අහන්න ඇති. මගේ දරුවා ආදරය, උණුසුම, ආරක්ශාව තිබුණය කියලා හිතපු ඉහළම තැනක ඉඳගෙන ඒ මහා සුළඟට අහුනොවෙන්න අප්‍රමාණ වෙහෙසක් ගන්න ඇති. මගේ දරුවා බඩෙන් එළියට ඇදලා දානකල් මම සිහි ඇති නැති මැද්දෙ නිදියගෙන හිටියා. ඒ වෙලාවෙ දැනුනෙ දුකක් ද? කලකිරීමක් ද? වේදනාවක් ද? දරුවා එළියට විසි කළෙ, දරුවාගේ කෑලි කෑලි භාජනයකට එකතු කළේ සතුටක්, නිදහසක්, සොම්නසක් ලබන්නද? ආයෙ කවදාවත් ඒ වගේ දුකක් දැනෙන්න එපා. කියලා හිතුවට මුළු සoසාරෙට ම ඒ දුක ගෙනියන බව දැනුණා. මට හැඟීම්, දැනීම් දැනුනෙ හිතට විතරයි. ශාරීරික වේදනාව සදහටම නෙවෙයි. හිතට දැනුණු, හිත අතහැර නොයන දුක සදහටමයි. හිත මුළු ශරීරය පුරා දුවමින් හිටියා.


     මගේ දරුවා ශාරීරිකව වින්දා. උපදින්නත් කලින් ම දරුවා. මමයි, දරුවගී ජීව විද්‍යාත්මක පියායි කළ වරදට දඬුවම් වින්දා. මාස තුනකට ටිකක් වැඩිය කුස යහනෙ වැඩෙමින් හිටියා. දොස්තර කිව්වෙ නිරෝගී දරුවෙක් වැඩෙමින් ඉන්නවා කියලා. උපදින්න දින දීලා තිබුණෙ මැයි පස් වෙනිදට. ජපානයේ ළමා දිනය. ඔක්තෝබර් දහනව වැනිදා ඒ මහා සුළි සුළඟ ආවෙ. වියදම මන් පහළොවක්. රුපියල් වලින් නම් ලක්ෂ එකහමාරක්...."

    හෝව්! හෝව්!! පොඩ්ඩක් ඉන්න.. ලෝකෙ ජාති දෙකක මිනිස්සු ඉන්නවා. කට්ටියක් මේ පෝස්ට් එකෙ මීට පේලියක් උඩට වෙනකන් කියවල ඇස් තෙත් කරගෙන මේ මොකක් ද මේ කියල හිතනව. අනිත් ජාතිය මේක මීට කලින් කියවල තියෙනව. දෙවෙනි ජාතියෙ අය මට සමාවෙන්න ඔයාලගෙ කාලෙ නාස්ති කරන වැඩක් කරා නම්. දැන් මම කතා කරන්න අර පළවෙනි ජාතියෙ අයටයි.මේ කොටස මම උපුටල ගත්තෙ "කන්දක් සේ මා" "සුමිත්‍රා රාහුබද්ධ"ගෙ පොතෙන්. මේ පොතට 2010 අවුරුද්දෙ ස්වර්ණ පුස්තක සම්මානය, විද්‍යෝදය සාහිත්‍ය සම්මානය. ගොඩගේ සාහිත්‍ය සම්මානය, රාජ්‍ය සාහිත්‍ය සම්මානය, අලුත් පියාපත් සම්මානය කියන සම්මාන ඔක්කොම හම්බ වුනා. මේක ඇවිත් සිරාම සිරා පොතක් වෙන්න ම ඕන කියල දැන් ඔයාලට හිතෙනව නේ.


   ගබ්සාව නීති විරෝධී දෙයක් ද, නීතිගත කරන්න ඕන දෙයක් ද කියන එකට ඔයාලටත් පෞද්ගලික මතයක් ඇති නේ. මම නම් හිතන්නෙ ඒක දිහා අපි බලන්න ඕන සාපේක්ෂව. මොකද හැමදේකම දෙපැත්තක් තියෙනව නෙ. ඒ දෙපැත්තම දකින්න පුලුවන් වෙන විදියට අපේ ඇස් පුරුදු කරගන්න එක තමයි අපි කරන්න ඕන. (මo මේව පොර වගේ කිව්වට මාත් ඉගෙන ගත්තෙ කොන්ඩෙ මල් ගහපු ගර්ල් කෙනෙක් ගෙන් :ඩී) සුමිත්‍රා රහුබද්ධ මෙන්න මේ කතාව හරිම ලස්සනට ඒ වගේ ම හිතට වදින විදියට "කන්දක් සේ මා" පිටු, පේලි අතරින් පෙන්නනවා. ආදරය, රාගය, ලිoගිකත්වය වගේ ම ල0කාවේ වගේම  ජපානෙත් සමාජ, ආර්ථික තල අස්සෙන් රිoගල ගිහින් මහ අමුතු, ඒ වගේම සිරා කතාවක් අපි, "රීඩකය"( රීඩර්) ඉස්සරහ මැවෙනව. 

    හිනහේවී බෝනික්කා ඇස් නටවා බල බලා" කියල අපි පොඩි කාලෙ අත්පුඩි ගහ ගහා කිව්වට ඒ ගැන ගැඹුරෙන් හිතන්න අපි පොඩි වැඩි වුනා නේ. දැන් ඒකට කාලෙ ඇවිත් කියල හිතනව නම් දැන් ඇස් දෙක වහගන්න... ඔයාට කල්පනා වෙන දේවල් හිතේ කොනක ලියාගන්න... :)