"කොහේ ද කොහේ ද අපේ ලොවක්?"

ඔන්න ටියුෂන් පන්තියක් ඉවර උනා. වෙලාව 9යි. යාලුවො දෙන්නෙක් පන්තියෙන් එළියට ආවා. එක වාහනේකට දෙන්නා නැග්ගා. ටික දුරක් සද්දයක් නැතුව ගෙවුනා. ඔන්න දැන් උන් දෙන්න කතාව පටන් ගන්නයි යන්නේ. මo පොඩ්ඩක් සීන් එකෙන් පැත්තකට වෙනෙවා. :ඩී


"අඩෝ උඹ දවල් අහවල් චැනල් එකේ ගියපු ෆිල්ම් එක බැලුව ද?"

'ඒක යකෝ දෙකයි පනහෙ ලව් ස්ටෝරියක් නේ.  ඒ වෙලාවෙ ගියා නෙ. පට්ට කොන්සට් එකක් වෙන චැනල් එකක. මo ඒක බැලුවා.'

"අහ් අර චීන ද ජපන් ද ඩාන්සස් වගයක් තිබ්බ එක ද? මොකක් ද බන් ඕවගෙ බලන්න තියෙන්නෙ? අරෙහෙට මෙහෙට අතපය විසිකරයි. එච්චරයි නෙ. ඒ වගේ ද ෆිල්ම් එක."


'එතකොට උබෙ මල උලව් ෆිල්ම් එකේ තියෙන්නෙ අහවල් එකක් ද? යකෝ එකෙත් කරන්නෙ එක එක විදියට අතපය, කට, *ක හොලවන එක තමයි.' 

"ඒ උනාට ඒකෙ අර්ථයක් තියෙනවා."

'හොඳ නැටුමකත් අර්ථයක් තියෙනවා බන්. ඒත් ඒවා උබල වගේ ගල් මෝඩයොන්ට තේරෙන්නෙ නෑ. තේරුම් ගන්න ඕනෙත් නෑ.' 

"හරි හරි. දැන් උබ තමයි බුද්ධිමතා. මo මෝඩයා. යකෝ එකම දේ තේරුම් ගන්න උඹ වැඩි කාර්ය ප්‍රමාණයක් කරනවා. මo ඒක ලේසියෙන් කරනවා ෆිල්ම් එකක් බලලා. උඹට මහ ලොකු අතපය විසිකිරිල්ල දිහා බලලා පැය ගාණක් කල්පනා කරන්නත් වෙනවා *ක බිම ඇනගෙන. 

'බූරුවා. යකෝ මෙහෙම හිතපන්. ඔන්න යාලුවො දෙන්නෙක් ඉන්නවා මූදක් අයිනෙ. මුන් දෙන්නට ම මාර තිබහයි. එකෙක් වැල්ලෙ වළක් හාරගෙන කිවුල් වතුර බොනවා. අනිත් එකා ටිකක් ගොඩබිම ඇතුලට ගිහින් දොළ පාරක් හොයාගෙන නිල් කැට වගේ වතුර බොනවා. දෙන්නගෙම වතුර පිපාසෙ නිවුනට ඒ එකෙම දෙයින් නෙවෙයි. ඒ වතුර බිව්වට පස්සෙ දෙන්නට උන දේවලුත් ඒ වගේ ම වෙනස්. ඒ ටික උඹ හිතා ගනින්.'


"මට උඹේ ඔන්න ඔ‍ය කතා නම් තේරෙන්නෙ නෑ. දෙයක් කියනවා නම් හරියට කියපන් ඔක්කොම තේරෙන්න පැහැදිලි හේතු සහිතව. උඹ හැමදාම මොකක් හරි ලබ්බක් කියන්න පටන් අරන් එක තැනකින් නවත්තලා ඉතිරි ටික හිතාගනින් හරි මොකක් හරි ලබ්බක් කියනවා."

'යකෝ මොකක් හරි දේක ඔක්කොම කිව්වාම කිසිම ගතියක් නෑ. ඉතිරි ටික උඹට පුලුවන් හැටියට ගොඩනගාගනින්. එතකොට මo කිව්ව දේට උඹේ සිතුව්ලිත් එකතු වෙනවා. ඒ දේ වැඩි දියුණු වෙනවා යකෝ.'


"අනේ බොල රෙද්දෝ ඔය මගුල් ගැන හිතලා මොකක් ද ඇති පලේ?"

'අහ්හ් රය්ට් ර‍යිට් මට අමතක උනා උඹත් අර ඒ තුන දාගන්න රෙදි ලිහන් *ක හෝදන එකෙක් කියලා. යකෝ ඒවා තොගේ මහ ලොකු විභාගෙට වැඩක් නැතිවෙයි. ඒත් තොගෙ ජීවිතේට අනිවා වැදගත්. උඹට මේවා කොච්චර කිව්වත් වැඩක් නෑ. ඊට හොඳයි මී කතුරක තියෙන පොල් කෑල්ලක් දිවෙන් ගන්නවා.'


"මo කොහොම හරි විභාගෙ ගොඩ දාගන්නවා. ඊට පස්සෙ ඔක්කොම හරි නෙ. තොට වෙන්නෙ උඩ බලාගෙන ඉන්න තමයි."

'අහ් හරි උඹ ඉන්ජිනේරුවා. මo රස්තියාදුකාරයා. ඒත් දැනගනින් උඹ මට වඩා ගොඩක් පහළින් ඉන්නෙ. සිරාවටම මට උඹ ගැන පට්ට අනුකම්පාවක් ඇති වෙන්නෙ. මේ අහපන්. උඹ ඒ තුනක් දාගනින්. අනිවා ඒක කරපන්. ඒත් බූරුවො එතකොට ඔක්කොම හරි කියලා හිතන්න එපා.' 


"මොකක් ද ඒ කතාවෙ තේරුම?"

'ඇයි යකෝ ඉන්ජිනේරුවෙක් උනාම උඹේ ජීවිතේ ඉවර වෙනව ද? උඹ තියරි කටපාඩම් කරවන ක්ලාසස් වලට යනවා. බකු වල ඉඳගෙන එකම ගාණ සියපාරක් හදනවා. එහෙම එකෙක්ට මහ ලොකු ඉන්ජිනේරු පට්ටම අරගත්තට පස්සෙ වැඩ කරන්න පුලුවන් කියල ද හිතන්නෙ?'

"ඒක එතකොට නෙ. මo මොන මගුලක් කරල හරි විභාගෙට එන ගාණ හදනවා නෙ. දැන් උඹ කියන විදියට සිද්ධාන්ත ගැන ෆුල් අවබෝධයක් තියෙන පොරක්ට උනත් විභාගෙ ගණ හදාගන්න බැරි උනොත් වැඩක් තියෙනව ද? දීපන්කො උත්තරයක්."

'බූරුවා. යකෝ පනස් දාහක් විභාගෙ ලියනවා. ඇතුළට යන්නෙ එක්දාස් පන්සීයයි. එතකොට ඉතිරි හතලිස් අටදාස් පන්සී‍යට මොකද වෙන්නෙ? උන් *ක කහගෙන මැරෙනව ද? යකෝ ලොකෙ ඉස්සරහට ගියේ විභාග වලින් පාස් වෙච්ච මිනිස්සු නෙවෙයි.'

"උන් මැරෙන්නෙ නෑ. ඒත් උන්ට අර සමාජ තත්වෙට යන්න බැරි වෙනවා." 

'මොකක් ද බන් උඹ ඔය කියන සමාජ තත්වෙ? ඔය ඔක්කොම සාපේක්ෂයි. හැම දේකට ම මුල් වෙන්නෙ මිනිස්සු හිතන විදිය. උඹ ඔය කියන විදියට වෙනව නම් බිල් ගේට්ස් ල, හෙන් රි ෆෝඩ්ල, හොන්ඩ ලා මොකෙක් වත් ලෝකෙ බිහිවෙන්නෙ නෑ.'

"එහෙම එකෙක් දෙන්නෙක් සාර්ථක වෙනවා තමයි. ඒත් බලපන් මගේ ක්‍රමේ අවදානම අඩුයි. බිල් ගේට්ස් ලා ඉන්නේ එක්කෙනයි. ඉතිරි ඔක්කොටම හුලන් තමයි කැම්පස් යන්න බැරි උනොත්. මo කරන්නෙ අවදානම අඩුම, නැතිම දේවල් විතරයි."

'අනේ ලබ්බ තමයි ඉතින්. යකෝ අවදානමක් ගන්නෙ නැතුව මිනිහෙක්ට සාර්ථක වෙන්න බෑ. මo කිව්වයි කියලා හිතාගනින්. උඹ කවදා හරි ඔය ගති නිසා ලෝක අමාරුවක වැටෙනවා.' 

"හරි අපි බලමු දවසක උඹ ද මම ද හරි කියලා."

'රයිට්. එකඟයි. මේකටත් උත්තර දීපන්. ඇයි උඹ සකුනිට ලව් කරන්නෙ? ඒම උඹේ මල ඉලව් ක්‍රමේට පටහැනියි නෙ. ඒකෙ ලොකු අවදානමක් තියෙනව නෙ A තුනට.'

"ඔව් ඒක අවදානමක් තියෙනවා තමයි. ඒත් ඒකෙන් ලැබෙන සතුට ඊට වඩා වැඩියි."

'අහ් එතකොට උඹේ මහ ලොකු තියරි වලට මොකෝ වෙන්නෙ?'

"මo ඒව අවස්ථානුකූලව මට ඕන හැටියට වෙනස් කරගන්නවා. හරි‍යට නිව්ටන් නියම වගේ. අවස්ථිති රාමුවක් ඇතුළෙදි විතරයි සත්‍ය වෙන්නෙ." 

'ඒක නෙ පොල් බූරුවො මo තොට මෙච්චර වෙලා කිව්වෙ. හැමදෙයක් ම සාපේක්ෂයි. දුක, සතුට ඔක්කොම තීරණය වෙන්නෙ අපි හිතන විදිය අනුව. මොකෝ උඹ අලියෙක් පැඩලා වගේ බලන් ඉන්නෙ? :පී මේ අහපන්. මo උඹට යාලුවෙක් විදි‍යට කියන්නෙ. පාඩම් කරපන්. කැම්පස් පලයන්. හීන මවපන්. ලව් කරපන්. උඹට ඕන මගුලක් කරගනින්. ඒත් එක දෙයක් විතරක් මුලු ජීවිතේ ම කියල හිතන්න එපා. මොරටු නැත්නම් හපුගල. ඒකත් නැත්නම් ෆිසිකල්, ඒ එක රෙද්දක් වත් බැරි නම් සෙකන්ඩ් ෂයි. ඕන තරම් හොටල් තියෙනවා පිඟන් හෝදන්න. ඒක දේකින් වත් ජීවිතේ සතුට කියන දේ නැති වෙන්නෙ නෑ. ඔක්කොටම මුල් වෙන්නෙ අපි හිතන විදිය. උඹ තාම ඉන්නෙ අර ටියුෂන් කාරයො මවන හීන ලෝකෙ. කොටින් ම කියනවා නම් "දැක්මෙ මැද පිටුවෙ", මල්ලි අපේ ෆැකල්ටිය මෙහෙමයි අරෙහෙමයි කියල තියෙන ආටිකල් එක උඩ හතරගාතෙ දාලා උඹ ඉන්නෙ. ජීවිතේ කියන්නෙ ඊට වඩා ගොඩක් සoකීර්ණ දෙයක් මචන්. තේරුම් ගනින් පොඩ්ඩක්. දැන් පොඩ්ඩක් හිතපන්. සකුනි බූට් එක තිබ්බොත් උඹට වෙන කෙල්ලෙක් එක්ක ඉන්න පුලුවන් වෙන්න ඕන. උඹට මතක නැද්ද ඉස්සර කලන් කියනව "ජ්ජ්ඣ්ජහ්ජ්ක්ද් " කියල. උඹ මිනිහෙක්. රස්සාවක් කරලා, ගෑනියෙක් එක්ක නිදාගෙන, ළමයි හදලා, උන්ට සබ්බ සකලෙම කොරලා මැරෙනවාට වඩා දෙයක් ජීවිතේ කියන්නෙ. ඒක විඳපන්. හැම ලබ්බක් ගැනම හිතපන්. උඹෙන් මේ ලෝකෙට, මිනිස්සුන්ට වෙන්න ඕන දේ ගැන හිතපන්. ලෝකෙන්, මිනිස්සුන්ගෙන් ගන්න ඕන දේ ගැන හිතපන්.. '

"හ්ම්ම් එතකොට මන් දැන් මොකක් ද කරන්න ඕන?"

'ඒක මගෙන් ද යකෝ අහන්නෙ? බූරුව. ඔන්න තොගේ ගෙදර. බැහැපන් ඔතනින්. ගිහිල්ලා රෙද්දක් පොරවන් නිදාගනින්. එක්කො කකුල් දෙක වතුර බේසමක ඔබන් පාඩම් කොරපන්. '

 :ඩී ඔන්න උන් දෙන්නා කතාකොරලා ඉවරයි. එකෙක් බැහලා ගියා. අනිත් එකා ෂටර් එකෙන් එළිය බලාගෙන හිටියා. ඩ්‍රයිවර් හෙමීට ඇක්සලේටර් එක පාගන්න ගත්තා. එතකොටම වාහනේ දාලා තිබ්බ FM චැනල් එකේ සින්දුවක් පටන් ගත්තා. 

කොහේ ද කොහේ ද අපේ ලොවක්?

කොහේ ද කොහේ ද අපේ රටක්?

මුරකාවල් නැති වැටකොටු බැමි නැති

අපේ ම අපේ ම නවාතැනක්..

ඒ සින්දුව ඩ්‍රයිවර්ට, කාර් එකේ හිටපු යාලුවට, ඒ FM එක අහපු හැමොටම විතරක් නෙවෙයි, මේක ලියපු මට, දැන් මේ කාතාව කියවලා ඉවර කරපු ඔයාට, අපි හැම කෙනෙක්ට ම ඇහුණා. නේ ද? :ඩී