"ෆර්මිනා, මම මේ මොහොත එනතුරු අවුරුදු පනස් එකයි, මාස නවයයි, දවස් හතරක් බලාගෙන හිටියා. ඒ තමයි මo ඔයාට ආදරේ කරපු තරම."
"ෆ්ලොරන්තිනෝ අරීසා, පලයන්, බැහපන් එළියට!!"
"ෆ්ලොරන්තීනො අරීසා", එක වෙලාවකට උඹ මට වීරයෙක් වුනා. තවත් වෙලාවකට උඹ කාලකන්නි මෝඩයෙක් විදි
යට මo දැක්කා. උඹ වගේ වෙන්න ඕන වුනා. උඹ වගේ වෙන්න උත්සාහ කරා. ඒක මොන මෝඩකමක් ද කියලා හිතුනා. උඹට ඊර්ශ්‍යා කරා. ඇත්තටම උඹ මොකෙක් ද? ඒක මට තාම හිතාගන්න බෑ. කවදාවත් හිතෙන එකකුත් නෑ. උඹව හදපු ගාර්ෂියා මාර්කස් වත් හරියට ම දන්නෙ නැතුව ඇති උඹ වීරයෙක් ද මෝඩයෙක් ද කියලා. ඒත් උඹේ හදවත අවoකයි. උඹ හරි ළාමකයි. උඹ බොළඳයි. ඒ වගේම උඹ මාර ම පොරක්. "
ලෝකෙ ඉන්න සමහර මිනිස්සු ජීවත් වෙන ලෝක හරිම වෙනස්. සාමාන්‍ය ලෝකෙ සිද්ද වෙන්න බැරි ගොඩාක් දේ
වල් ඒ ඒ ලෝක ඇතුලෙ සිද්ධ වෙනවා. ඒක සාමාන්‍ය කෙනෙකුට තේරුම් ගන්න අමාරු වෙන්න පුලුවනි. ඒත් මේ විදියට අමුතු විදියට ලෝකෙ දැක්ක මිනිස්සු තමයි පාවුලෝ කොයියෝ, ගබ්‍රියෙල් ගාර්ෂියා මාර්කස් කියන්නෙ. "මායාවාදී යතාර්ථය" (ජ්දක්ජ්ද්ල්ජක්) මේ ලෝකෙට බිහි වෙන්නෙ මෙන්න මේ වගේ අමුතු මිනිස්සුන්ගෙ අමුතු ලෝක ඇතුලෙ. ගාර්ෂියා මාර්කස් 1988 අවුරුද්දෙ දි ලියපු "El amor en los tiempos del cólera", එහෙම නැත්නම් ඉන්ග්‍රීසි භාෂාවෙන් "Love in the time of Cholera" නවකතාවෙ තමයි මම ඉස්සර වෙලා කියපු "ෆ්ලොරෙන්තීනො අරීසා", "ෆර්මිනා දාසා" දෙන්නා ඉන්නෙ. ඒකත් එකෝමත් එක ආදර කතාවක් තමයි. ඒත් සෑහෙන අමුතුයි.
කෙටියෙන් කිව්වොත් එක්දහස් අටසිය ගණන් වල මැද හරියෙදි කොළොම්බියාවෙ තරුණ කෙල්ලෙකුයි, කොල්ලෙකුයි ආදරේ කරන්න ගන්නවා. කෙල්ල පෝසත් පවුලක. කොල්ලා ටෙලිග්‍රෑම් බෝයි කෙනෙක්. පෝස්ට්මන් වගේ ටෙලිග්‍රෑම් අරන් යන එක තමයි රස්සාව. කෙල්ලගෙ තාත්තා කොල්ලාට කැමති වෙන්නෙ නෑ. අන්තිමේ කෙල්ලව දොස්තර කෙනෙක් ට බන්දලා දෙනවා. බලෙන් නෙවෙයි. තමන්ට ලබාගන්න බැරි ආදරයක් පස්සෙ යන එක මායාවක් පස්සෙ යනවා වගේ වැඩක් කියලා කෙල්ලට ම හිතිලා තමයි කෙල්ල කසාදෙට කැමති වෙන්නෙ. බඳින්නෙ දොස්තර කෙනෙක්. අන්තිමේ අවුරුදු පනහකට විතර පස්සෙ කට්ටියම වයසට ගිහින් අර බැඳපු මනුස්සයා මැරෙනවා. ඒ වෙනකන් බලන් ඉන්න, වයස 70 පැනපු අරීසා, ෆර්මිනා ව හම්බ වෙන්න ගිහින් තමන් ආදරේ කරපු හැටි කියනවා. මුලින් එළවා ගත්තත් පස්සෙ ෆර්මිනා අරීසාට කැමති වෙලා දෙන්නා විවාහ වෙනවා. අවුරුදු 20 දි ටෙලිග්‍රෑම් බෝයි කෙනෙක් වෙච්චි අරීසා, අවුරුදු 70 වෙනකොට නැව් සමාගමක අයිතිකාරයෙක්. ඒ වගේම අරීසා පත වෙච්චි අවුරුදු 50 ඇතුළත ගැහැනු හය සීයකට වඩා වැඩි ගණනක් එක්ක නිදා ගන්නවා. ඒ හැම කෙනෙක් ගැනම පොතක විස්තර ලියනවා. ඒත්
ඒ කිසිම කෙනෙක් ළඟ ෆර්මිනා ළඟ තිබ්බ ආදරේ අරීසාට හම්බ වෙන්නෙ නෑ. යුද්ධ, වසoගත රෝග ඇති වෙනවා, නැති වෙනවා. හැම දේම වෙනස් වෙනවා. ඒත් වෙනස් වෙන්නෙ නැති එකම දේ අරීසා ගෙ ආදරේ විතරයි. ඒක නිකම්ම නිකන් ආදර කතාවක් නොවෙන්න හේතු ගොඩාක් කතාව ඇතුලෙ තියෙනවා. 1985 දි ස්පාඤ්ඤ භාෂාවෙන් පළ වෙච්චි පොත, 1987 දි ඉන්ග්‍රීසි භාෂාවෙන් පළ වෙනවා. ඒ වගේම 2007 දි චිත්‍රපටියකුත් හැදෙනවා.
මගේ ජීවිතේ එක එක අවස්ථාවල් වලදි අරීසා ව එක එක විදියට මට පෙනිලා තියෙනවා. කෙල්ලෙක් එක්ක යාලු වෙන්න ට්‍රයි කරන වෙලාවල් වලදි අරීසා පොරක් විදියටත්, ඒ කෙල්ල මාව අත ඇරලා ගියාට පස්සෙ අරීසා මෝඩයෙක් විදියටත් මo දැකලා තියෙනවා. අරීසා කියන්නෙ ජීවිතයක් නෙවෙයි, හෙවනැල්ලක් කියලා කතාවෙ එක්තරා තැනකදි කියවෙනවා. ඒත් හෙවනැල්ලකට එක කෙල්ලෙක් අකමැති වුනාට, ගැහැනු හයසීයකට වඩා කැමති වුනේ කොහොමද කියන එක මට ඉස්සර ලොකු ප්‍රශ්නයක් වෙලා තිබුනා. හොඳට ඇඟ පත තියෙන, අත දිග ඇරලා වියදම් කරන හයේ හතරෙ පොරවල් වලට කෙල්ලො කැමති වෙනවා කියලානෙ අපි හිතන් ඉන්නෙ. ඒත් ඒක ගොඩක් වැරදි. සාමාන්‍ය ගෑනු හිත "අරීසා" වගේ මිනිස්සු දකින්නෙ, ආදරය අවශ්‍ය කරන අය හැටියට. හැඩි දැඩි පිරිමින්ගෙ ගොරෝසු කමට කැමති ගෑනුත් නැතුව නෙවෙයි. ඒත් අරීසා වගේ ආදරේ ඉල්ලන, ආදරේ කරන හෙවනැලි ජීවිත ඉස්සරහා ගෑනු හිත ඊට වඩා උණු වෙනවා. කවියොන්ට, නලුවොන්ට, ගායකයොන්ට ගෑනු එක්කෙනාට වඩා ඉන්නෙ මෙන්න මේ හේතුව නිසා තමයි. මට මේක අවුරුදු 16 දි මුලින් ම "Love in the time of Cholera" කියවනකොට තේරුණේ නැති වුනාට 20 දි ආයෙම කියවන කොට තේරෙනවා.
අවුරුදු 30 දි, 40දි, 50 දි, මේ ගැන මොන විදියට හිතෙයි ද කියන්න මම දන්නෙ නෑ. සමහර විට එතකොට අරීසා ගැනත්, මාර්කස් ගැනත්, අවුරුදු 20 දි මේක් ලියන එකා ගැනත් වෙනම ම කියවීමක් තියෙන්න පුලුවනි. මම එක කෙල්ලෙක් වෙනුවෙන් මැරීගෙන ආදරේ කරන එකෙක් නෙවෙයි. ඒ වගේ ම කෙල්ලො හයසීයක් එක්ක නිදාගත්ත එකෙකුත් නෙවෙයි. ඒත් මo අරීසා ට ගොඩාක් කැමතියි. ඌට බනින්න, ඌව අගේ කරන්න, ඌයි, මායි සසඳන්න, උගේ කෙල්ලයි, මගේ කෙල්ලයි එකට තියලා බලන්න මාර කැමතියි.
.jpg)
"ෆ්ලොරන්තිනෝ අරීසා"ලා වගේම "ෆර්මිනා දාසා"ලාත් මේක කියවනවා ඇති. කියවන හැම කෙනෙක්ගෙම ජීවිත වල ඇතුළට එබිලා බැලුවොත් ලබාගන්න බැරි වෙච්ච හැමදාම විඳවන ආදරයක් තියෙනවා ඇති. ඒ ඔක්කොටම කියන්න තියෙන්නෙ උඹලා හැම කෙනෙක් ඇතුලෙම "අරීසා" කෙනෙක් ඉන්නවා. ඌට කතා කරලා බලපන්.
"ෆ්ලොරන්තිනෝ අරීසා, පලයන්, බැහපන් එළියට!!"
"ෆ්ලොරන්තීනො අරීසා", එක වෙලාවකට උඹ මට වීරයෙක් වුනා. තවත් වෙලාවකට උඹ කාලකන්නි මෝඩයෙක් විදි
යට මo දැක්කා. උඹ වගේ වෙන්න ඕන වුනා. උඹ වගේ වෙන්න උත්සාහ කරා. ඒක මොන මෝඩකමක් ද කියලා හිතුනා. උඹට ඊර්ශ්‍යා කරා. ඇත්තටම උඹ මොකෙක් ද? ඒක මට තාම හිතාගන්න බෑ. කවදාවත් හිතෙන එකකුත් නෑ. උඹව හදපු ගාර්ෂියා මාර්කස් වත් හරියට ම දන්නෙ නැතුව ඇති උඹ වීරයෙක් ද මෝඩයෙක් ද කියලා. ඒත් උඹේ හදවත අවoකයි. උඹ හරි ළාමකයි. උඹ බොළඳයි. ඒ වගේම උඹ මාර ම පොරක්. "
ලෝකෙ ඉන්න සමහර මිනිස්සු ජීවත් වෙන ලෝක හරිම වෙනස්. සාමාන්‍ය ලෝකෙ සිද්ද වෙන්න බැරි ගොඩාක් දේ
වල් ඒ ඒ ලෝක ඇතුලෙ සිද්ධ වෙනවා. ඒක සාමාන්‍ය කෙනෙකුට තේරුම් ගන්න අමාරු වෙන්න පුලුවනි. ඒත් මේ විදියට අමුතු විදියට ලෝකෙ දැක්ක මිනිස්සු තමයි පාවුලෝ කොයියෝ, ගබ්‍රියෙල් ගාර්ෂියා මාර්කස් කියන්නෙ. "මායාවාදී යතාර්ථය" (ජ්දක්ජ්ද්ල්ජක්) මේ ලෝකෙට බිහි වෙන්නෙ මෙන්න මේ වගේ අමුතු මිනිස්සුන්ගෙ අමුතු ලෝක ඇතුලෙ. ගාර්ෂියා මාර්කස් 1988 අවුරුද්දෙ දි ලියපු "El amor en los tiempos del cólera", එහෙම නැත්නම් ඉන්ග්‍රීසි භාෂාවෙන් "Love in the time of Cholera" නවකතාවෙ තමයි මම ඉස්සර වෙලා කියපු "ෆ්ලොරෙන්තීනො අරීසා", "ෆර්මිනා දාසා" දෙන්නා ඉන්නෙ. ඒකත් එකෝමත් එක ආදර කතාවක් තමයි. ඒත් සෑහෙන අමුතුයි.
කෙටියෙන් කිව්වොත් එක්දහස් අටසිය ගණන් වල මැද හරියෙදි කොළොම්බියාවෙ තරුණ කෙල්ලෙකුයි, කොල්ලෙකුයි ආදරේ කරන්න ගන්නවා. කෙල්ල පෝසත් පවුලක. කොල්ලා ටෙලිග්‍රෑම් බෝයි කෙනෙක්. පෝස්ට්මන් වගේ ටෙලිග්‍රෑම් අරන් යන එක තමයි රස්සාව. කෙල්ලගෙ තාත්තා කොල්ලාට කැමති වෙන්නෙ නෑ. අන්තිමේ කෙල්ලව දොස්තර කෙනෙක් ට බන්දලා දෙනවා. බලෙන් නෙවෙයි. තමන්ට ලබාගන්න බැරි ආදරයක් පස්සෙ යන එක මායාවක් පස්සෙ යනවා වගේ වැඩක් කියලා කෙල්ලට ම හිතිලා තමයි කෙල්ල කසාදෙට කැමති වෙන්නෙ. බඳින්නෙ දොස්තර කෙනෙක්. අන්තිමේ අවුරුදු පනහකට විතර පස්සෙ කට්ටියම වයසට ගිහින් අර බැඳපු මනුස්සයා මැරෙනවා. ඒ වෙනකන් බලන් ඉන්න, වයස 70 පැනපු අරීසා, ෆර්මිනා ව හම්බ වෙන්න ගිහින් තමන් ආදරේ කරපු හැටි කියනවා. මුලින් එළවා ගත්තත් පස්සෙ ෆර්මිනා අරීසාට කැමති වෙලා දෙන්නා විවාහ වෙනවා. අවුරුදු 20 දි ටෙලිග්‍රෑම් බෝයි කෙනෙක් වෙච්චි අරීසා, අවුරුදු 70 වෙනකොට නැව් සමාගමක අයිතිකාරයෙක්. ඒ වගේම අරීසා පත වෙච්චි අවුරුදු 50 ඇතුළත ගැහැනු හය සීයකට වඩා වැඩි ගණනක් එක්ක නිදා ගන්නවා. ඒ හැම කෙනෙක් ගැනම පොතක විස්තර ලියනවා. ඒත්
ඒ කිසිම කෙනෙක් ළඟ ෆර්මිනා ළඟ තිබ්බ ආදරේ අරීසාට හම්බ වෙන්නෙ නෑ. යුද්ධ, වසoගත රෝග ඇති වෙනවා, නැති වෙනවා. හැම දේම වෙනස් වෙනවා. ඒත් වෙනස් වෙන්නෙ නැති එකම දේ අරීසා ගෙ ආදරේ විතරයි. ඒක නිකම්ම නිකන් ආදර කතාවක් නොවෙන්න හේතු ගොඩාක් කතාව ඇතුලෙ තියෙනවා. 1985 දි ස්පාඤ්ඤ භාෂාවෙන් පළ වෙච්චි පොත, 1987 දි ඉන්ග්‍රීසි භාෂාවෙන් පළ වෙනවා. ඒ වගේම 2007 දි චිත්‍රපටියකුත් හැදෙනවා.
මගේ ජීවිතේ එක එක අවස්ථාවල් වලදි අරීසා ව එක එක විදියට මට පෙනිලා තියෙනවා. කෙල්ලෙක් එක්ක යාලු වෙන්න ට්‍රයි කරන වෙලාවල් වලදි අරීසා පොරක් විදියටත්, ඒ කෙල්ල මාව අත ඇරලා ගියාට පස්සෙ අරීසා මෝඩයෙක් විදියටත් මo දැකලා තියෙනවා. අරීසා කියන්නෙ ජීවිතයක් නෙවෙයි, හෙවනැල්ලක් කියලා කතාවෙ එක්තරා තැනකදි කියවෙනවා. ඒත් හෙවනැල්ලකට එක කෙල්ලෙක් අකමැති වුනාට, ගැහැනු හයසීයකට වඩා කැමති වුනේ කොහොමද කියන එක මට ඉස්සර ලොකු ප්‍රශ්නයක් වෙලා තිබුනා. හොඳට ඇඟ පත තියෙන, අත දිග ඇරලා වියදම් කරන හයේ හතරෙ පොරවල් වලට කෙල්ලො කැමති වෙනවා කියලානෙ අපි හිතන් ඉන්නෙ. ඒත් ඒක ගොඩක් වැරදි. සාමාන්‍ය ගෑනු හිත "අරීසා" වගේ මිනිස්සු දකින්නෙ, ආදරය අවශ්‍ය කරන අය හැටියට. හැඩි දැඩි පිරිමින්ගෙ ගොරෝසු කමට කැමති ගෑනුත් නැතුව නෙවෙයි. ඒත් අරීසා වගේ ආදරේ ඉල්ලන, ආදරේ කරන හෙවනැලි ජීවිත ඉස්සරහා ගෑනු හිත ඊට වඩා උණු වෙනවා. කවියොන්ට, නලුවොන්ට, ගායකයොන්ට ගෑනු එක්කෙනාට වඩා ඉන්නෙ මෙන්න මේ හේතුව නිසා තමයි. මට මේක අවුරුදු 16 දි මුලින් ම "Love in the time of Cholera" කියවනකොට තේරුණේ නැති වුනාට 20 දි ආයෙම කියවන කොට තේරෙනවා.
අවුරුදු 30 දි, 40දි, 50 දි, මේ ගැන මොන විදියට හිතෙයි ද කියන්න මම දන්නෙ නෑ. සමහර විට එතකොට අරීසා ගැනත්, මාර්කස් ගැනත්, අවුරුදු 20 දි මේක් ලියන එකා ගැනත් වෙනම ම කියවීමක් තියෙන්න පුලුවනි. මම එක කෙල්ලෙක් වෙනුවෙන් මැරීගෙන ආදරේ කරන එකෙක් නෙවෙයි. ඒ වගේ ම කෙල්ලො හයසීයක් එක්ක නිදාගත්ත එකෙකුත් නෙවෙයි. ඒත් මo අරීසා ට ගොඩාක් කැමතියි. ඌට බනින්න, ඌව අගේ කරන්න, ඌයි, මායි සසඳන්න, උගේ කෙල්ලයි, මගේ කෙල්ලයි එකට තියලා බලන්න මාර කැමතියි.
.jpg)
0 comments :
Post a Comment